Βιβλία, ταινίες και ψαγμένες σειρές

H δημόσια τηλεόραση έχει αποφασίσει να αποποιηθεί πλήρως τον ρόλο μιας καλής συντροφιάς για πολλές κατηγορίες πολιτών που μένουν σπίτι και δεν έχουν συνδρομητικά κανάλια, δυσανασχετούν με τις ατέλειωτες ώρες αναλύσεων πάσης φύσεως «πανελιστών» για τον κορονοϊό και έχουν βαρεθεί τις αναμεταδόσεις εκπομπών με τηλεοπτικά γλέντια στο πλατό.

Αυτές τις μέρες, αν υπήρχε ευαισθησία στους διοικούντες, θα φρόντιζαν να διαθέσουν μία από τις δημόσιες συχνότητες με σκοπό να κρατούν συντροφιά με καλές ταινίες για μικρούς και μεγάλους, καλές ξένες σειρές, ακόμα και αυτές που ήδη έχουν παιχτεί με επιτυχία στο πρόσφατο παρελθόν, ώστε οι έγκλειστοι πολίτες να έχουν μια μικρή δυνατότητα να ξεφύγουν από τον φόβο, τις φωνές του Αδωνη, τα βαρετά πάνελ που κυριολεκτικά ξεζουμίζουν όποιον ταλαίπωρο γιατρό δεχτεί να μιλήσει κ.λπ.

Θα χρειαζόταν δηλαδή μια πρωτοβουλία όπως εκείνες που παίρνει π.χ. το συνδρομητικό cosmote τις περιόδους των γιορτών με καλές παιδικές ταινίες, κλασικές ταινίες του Χόλιγουντ, σινεφίλ για τις μεταμεσονύκτιες ώρες. Ομως όλα αυτά δεν μοιάζει να απασχολούν τους κ. Γαμπρίτσο και Ζούλα. Για τον λόγο αυτό ίσως βοηθούν κάποιες δικές μας προτάσεις για μια μικρή διαφυγή στις ατελείωτες ώρες του εγκλεισμού.

● Είναι ευκαιρία για όλους να ξαναδιαβάσουν ξεχασμένα στις βιβλιοθήκες τους βιβλία, όπως το υπέροχο μυθιστόρημα του Γκ. Γκ. Μάρκες «Ερωτας στα χρόνια της χολέρας», ή να ξεφυλλίσουν ξανά το «Εγκλημα και τιμωρία», τον «Παίκτη», τον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφκι και να χαθούν ανάμεσα στις γραμμές του κορυφαίου συγγραφέα. Δεν χρειάζεται να καταφύγει κανείς στα απαισιόδοξα και μόνο αριστουργήματα που έχει στα ράφια της βιβλιοθήκης του και σίγουρα οι κλασικοί Ελληνες μυθιστοριογράφοι μπορεί να μας κάνουν να τους ξαναγαπήσουμε ή και να τους ανακαλύψουν οι νεότεροι, που παραμένουν κι αυτοί κλεισμένοι και κουράζονται μετά τα «κοινωνικά» οκτάωρα στο skype και στα μέσα δικτύωσης.

● Αναζητήστε καλές ταινίες, όπως οι δυο τόσο επίκαιρες ταινίες του Κεν Λόουτς για τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας αλλά και για το ρημαγμένο δημόσιο σύστημα υγείας και ασφάλισης στη Μ. Βρετανία: «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ» (2016) και «Δυστυχώς απουσιάζατε» (2019). Αξίζουν μια σπιτική προβολή και εξηγούν απλά και χωρίς δραματικές υπερβολές το πώς και το γιατί όλοι είναι πλέον τόσο ευάλωτοι και τόσο ανυπεράσπιστοι. Για τους πιο σινεφίλ προτείνουμε την εκπληκτική «μαύρη» ταινία του Λαρς φον Τρίερ «Επιδημία» (1987), όπου ο σκηνοθέτης παίζει αρχικά με την κατασκευή και την προπαγάνδα μιας φανταστικής επιδημίας, που τελικά όμως εκδηλώνεται.

Φυσικά πάντα υπάρχει κρυμμένο το Χόλιγουντ και ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος στα DVD που μοίραζαν απλόχερα επί χρόνια τα κυριακάτικα φύλλα των εφημερίδων. Εκεί κάπου στον σωρό ίσως βρείτε κρυμμένο το αριστούργημα των αδελφών Ταβιάνι, «Αλονζονφάν», που για κάποιον περίεργο λόγο είναι πάντα επίκαιρο. Κι αν όλα αυτά σας φαίνονται βαριά, αναζητήστε ξανά τις παιδικές σας αναμνήσεις με τις κλασικές υπερπαραγωγές που συναρπάζουν ακόμα και σήμερα.

Στα συνδρομητικά

Για τους προνομιούχους έγκλειστους με τα συνδρομητικά αλιεύσαμε κάποιες ταινίες και σειρές που δεν έχουν ανεβεί στα τοπ 10. Εκτός λοιπόν από το «Game of thrones» και το «Peaky blinder», που έχετε όλοι αγαπήσει, σας προτείνουμε (από το Netflix):

1. Το αριστουργηματικό ντοκιμαντέρ του Μάρτιν Σκορσέζε για τον Μπομπ Ντίλαν, που θα αποζημιώσει τους λάτρεις του μπλουζ και της ροκ. Ολοζώντανος ο Ντίλαν ραπάρει με σπουδαίους μουσικούς και τραγουδιστές της εποχής, καθηλώνοντας τον θεατή/ακροατή του.

   Ο μύθος ενός μοναχικού και ιδιόρρυθμου δημιουργού καταρρέει μπροστά στην εικόνα όπου ο Ντίλαν κάνει «διάλογο», αναδεικνύοντας μαζί με το δικό του και το ταλέντο των άλλων. Μόνος του οδηγούσε το βανάκι της μπάντας για τις περιοδείες, ενώ οι κινηματογραφήσεις της εποχής και οι σκηνές από τις συναυλίες συναρπάζουν μέσα από τη σκηνοθεσία του Σκορσέζε.

2. Η δανέζικη σειρά «Ρίτα» (2017) με την ανατρεπτική καθηγήτρια ενός δημόσιου σχολείου αποκαλύπτει πώς το άδολο ενδιαφέρον για τα παιδιά, τα όνειρά τους και τις ανάγκες τους έρχεται συχνά σε σύγκρουση με τις «γνωστές» ανάγκες και προσδοκίες των γονιών τους. Το εκπαιδευτικό σύστημα στη χώρα αυτή εντυπωσιάζει για τα θετικά και τα απροσδόκητα πολλά αρνητικά του.

   Οι καθηγητές διδάσκουν σε όμορφους και φιλικούς στα παιδιά χώρους, διδάσκουν πιο ελεύθερα τα εκτός ύλης, διδάσκουν οι ίδιοι και σε μικρές και σε εφηβικές τάξεις διαμορφώνουν ένα καθόλου τυπικό και σίγουρα πιο φιλικό περιβάλλον.

   Υστερα όμως έρχονται οι αξιολογήσεις, τα στενά χρηματοδοτικά προγράμματα από τους δήμους, το κλείσιμο των… περιττών δημόσιων σχολείων. Αξιολογήσεις που βασίζονται συχνά στο ψέμα και στα ιδιωτικά συμφέροντα, αξιολογήσεις που κόβουν τα φτερά παιδιών και δασκάλων, που οδηγούν ακόμα και στην απελπισία γονείς οι οποίοι είδαν τα παιδιά τους να ανθούν. Δείτε λοιπόν τη «Ρίτα», γιατί είναι βέβαιο ότι θα σας κρατήσει καλή συντροφιά και ίσως σας διδάξει κι εσάς μέσα από τις ανθρώπινες ιστορίες ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να πηγαίνουν τα παιδιά στο σχολείο.

3. Η αστυνομική σειρά του BBC «Λούθερ» (προβάλλεται ήδη και στο Star), με τον μαύρο αστυνομικό και τους επικίνδυνους δρασκελισμούς ανάμεσα στη λογική και την παράνοια, στην αποδεκτή ηθική και στην παρανομία, παραμένει μακράν μία από τις συναρπαστικότερες σειρές που αξίζει να δείτε.

   Η γνωστή μάχη του καλού και του κακού στο ίδιο το άτομο που κυνηγάει το έγκλημα και ο καθρέφτης που αντικρίζει κοιτάζοντας τον εγκληματία διαγράφει τα όρια και τις κόκκινες γραμμές. Δύσκολες επιλογές για τον θεατή που ψάχνει να βρει σημεία ταύτισης. Κι αν αυτό σας φανεί βαρύ κι ασήκωτο, υπάρχουν πάντα οι αμερικανικές αστυνομικές σειρές όπως το Blacklist που είναι πιο εύπεπτες, χωρίς να υστερούν σε αγωνία.