«Εχετε δίκιο, ας αλλάξουμε ομιλία»…

Τη μέρα και την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές τα πολιτικο-οικονομικά μας βρίσκονται σε άδηλη έκβαση, με τα ξένα κανάλια πρώτη είδηση και τα πάνω κάτω στις αγορές και τα χρηματιστήρια – τέτοιες δόξες, από την Ολυμπιάδα του 2004.

Ασφαλώς δεν έχω την έγνοια των συναδέλφων που έχουν χρεωθεί τα σχετικά ρεπορτάζ, έχω όμως την έγνοια του πολίτη που αναρωτιέται πού στα κομμάτια θα πάει το πράγμα – με ή χωρίς συμφωνία. Oπότε «έχετε δίκιο, ας αλλάξουμε ομιλία, κι ας πούμε κάτι σχετικά με τον καιρό», που λέει και το παλιό τραγουδάκι - καλοκαίρι άλλωστε γαρ, μπας και… ξορκιστεί το χειρότερο. Οπότε πάμε…

Κανονικά το κείμενο αυτό, έτσι όπως το σκέφτομαι (γιατί δεν ξέρω τι θα μου βγει – δεν είμαι δα κι ο Γιάννης Ξανθούλης) θα ταίριαζε αρχές Ιουνίου, οπότε ημερολογιακά αρχίζει το καλοκαίρι. Προέκυψαν όμως κάποια επικαιρικά – αλλά βάλτε και το γεγονός ότι, για ημάς τους μεσογειακούς, καλοκαίρι σημαίνει Ιούλιος–Αύγουστος – για να μην πω μόνο Αύγουστος, ειδικότερα τις γύρω από τον Δεκαπενταύγουστο ημέρες.

Το διαπιστώνουμε άλλωστε καθώς τις εν λόγω αδειάζει το άστυ – άλλοι για λιγότερες, άλλοι για περισσότερες ημέρες, όσο το επιτρέπει, ειδικότερα από τούδε, η κρίση. (Γιατί τρέχει και τούτο το παράδοξο σ’ αυτό τον τόπο: Οταν οι δουλειές πάνε καλά οι τιμές ανεβαίνουν, όταν δεν κατεβαίνουν).

Ο Ιούνιος που, όπως διαπιστώνουμε εκτιμούν περισσότερο οι εκ βορρά επισκέπτες, που τους βλέπουμε να κυκλοφορούν με κοντομάνικα, είναι, εκτός των άλλων, για τους κατοίκους αυτής της χώρας, μήνας εξετάσεων, μήνας δοκιμασίας – για μαθητές και γονείς.

Με τη διακοπή των μαθημάτων ωστόσο εκλείπει το πρωινό θέαμα με τα παιδάκια που πηγαίνουν συνοδευόμενα από κάποιο γονιό ή παππού - γιαγιά, στο σχολείο κουβαλώντας αυτές τις βαρυφορτωμένες τσάντες – λες και πάνε ταξίδι. (Μια και μιλάμε για παιδιά: Ασπρομάλλης μιας ηλικίας, καθώς περπατούσε, διασταυρώθηκε με κάποιον ο οποίος κρατούσε από το χέρι ένα αγοράκι 3-4 χρόνων. «Γιαγιά!» λέει ο μικρός δείχνοντας τον ασπρομάλλη. Γελάει εκείνος – τι να κάνει; «Τα’ χει μπερδέψει» το δικαιολογεί ο – προφανώς – πατέρας. Αλλά ιδού και δεύτερο συμβάν για τον άνθρωπό μας όταν, μπαίνοντας στο λεωφορείο, μια κοπέλα του προσφέρει τη θέση της.

Δυστυχώς μερικά παιδιά δεν έχουν τρόπους). Eκλείπουν τα παιδιά με τις τσάντες, παραμένουν όμως αυτοί που βγάζουν τους σκύλους τους (ή τους βγάζουν οι σκύλοι) βόλτα (ελάχιστοι, δυστυχώς, με μια σακουλίτσα για τις ακαθαρσίες τους).

Με τα λιγότερα

Με την έλευση του Ιουνίου τα βαριά ρούχα μετακομίζουν στις ντουλάπες και βγαίνουν τα ελαφρότερα. Το καλοκαίρι, έτσι κι αλλιώς, είναι εποχή φιλική προς τη φτώχεια. «Κάνε υπομονή ώσπου να ’ρθει καλοκαίρι», που λέει κι έν’ άλλο παλιό τραγουδάκι.

Λιγότερα ρούχα, λιγότερα κοινόχρηστα, λιγότερη δουλειά (όσοι έχουν), λόγω αδειών (όσοι παίρνουν ακόμα). Μιλώντας για νεολαία – ειδικότερα για το κομμάτι εκείνο που δεν είναι φορτωμένο με έγνοιες και δεν χαμπαρίζει (όσο αντέχει το οικογενειακό κομπόδεμα) από κρίση - τα ξεσκισμένα τζιν δίνουν τη θέση τους στα σορτς – της ίδιας φροντισμένης ατημελησιάς. Και για την περίπτωση υπάρχουν οι εξεπιτούτου τηλεοπτικές συνταγές. Δυο κυρίες εξηγούσαν εν προκειμένω πώς ένα ατημέλητο τζιν μπορεί να γίνει ένα ατημέλητο σορτς – που θέλει κι αυτό την τέχνη του: Γιατί δεν αρκεί να το κόψετε όσο γίνεται πιο πάνω από το γόνατο – είναι και τα ξέφτια – να μην τα γράφω όλα εδώ.

Αναφέρομαι βέβαια στις κοπέλες, επειδή τα αγόρια εμφανίζονται περισσότερο επιρρεπή προς το άχαρο, με τον καβάλο του τζιν ώς τα γόνατα (κι αυτή ή εικόνα με κάτι κοριτσάκια κρεμασμένα σε αγόρια, επιφανειακά τουλάχιστον αδιάφορα. Προφανώς η προσφορά είναι μεγαλύτερη από τη ζήτηση - πού στα χρόνια τα δικά μας… όπως θα’ λεγε κάποιος της ηλικίας μου). Να μη μας διαφεύγει και το απαραίτητο αξεσουάρ, το κινητό. Κι αυτή η ανισότητα μεταξύ γυναικών και αντρών, με τις πρώτες να ενδύονται πλέον κατά το δοκούν, με κυρίαρχο το φουστάνι και το παντελόνι, σε αντίθεση με τους δεύτερους που παραμένουμε αναγκαστικά πιστοί στο παντελόνι.

Κι από ψυχαγωγία: θάλασσα (καλά είναι και στα κοντινά), καμιά θεατρική ή κινηματογραφική παράσταση, καφετέρια και, στην ανάγκη, τηλεόραση. Αυτά…

(Αναρωτιέμαι, αυτό το κείμενο, ως έκθεση, τι θα μπορούσε να πιάσει;)

Στο πλαίσιο

Η ΝΕΡΙΤ, δυστυχώς για τους εμπνευστές της, δεν ευδοκίμησε, μετά τη μαυρίλα. Και ιδού ξανά η ΕΡΤ, αλλά θα πρέπει να κάνουμε υπομονή ώσπου να στρώσουν τα πράγματα, επειδή για την ώρα δεν μας έχει κερδίσει. Γιατί είναι και το κανάλι της Βουλής της απαντοχής μας, που τώρα, όποια ώρα και να το ανοίξεις, όλο και κάποια συνεδρίαση μιας κάποιας κοινοβουλευτικής επιτροπής. Ετσι θα πάει το πράγμα;

Δεν ξέρω αν στα προγράμματα της ΕΡΤ περιλαμβάνεται και κάποια (ή κάποιες) εκπομπές μαγειρικής. Θα ήταν παράλειψη να μην προστεθεί (και να μην ανταγωνιστεί) τις δέκα συναφείς υπάρχουσες στα ιδιωτικά κανάλια, που, όπως διάβασα εδώ σ’ εμάς, φτάνουν τις 42 ώρες την εβδομάδα. Η Ελλάδα της λιτότητας, ένα απέραντο τηλεοπτικό τραπέζι. Τι θέλουμε και φωνάζουμε;

Μια από τις επιδαύριες παραστάσεις που είχα προγραμματίσει είναι και οι «Νεφέλες» του Αριστοφάνη. Ο σκηνοθέτης Βασίλης Παπαβασιλείου ωστόσο, που την είχε χρεωθεί, αποχώρησε. Σε σχετική δήλωση που έκανε δεν θέλησε να εξηγήσει τον λόγο – τι δεν του πήγε (λες και δεν το υποψιαζόμαστε). Κάπου αλλού θα τον συναντήσουμε – όπως θέλει να είναι.

Εναν Αύγουστο – τον ερχόμενο – καλλιτεχνικών αξιώσεων (πλην των γνωστών εικαστικών) εγγυάται ο Παντελής Βούλγαρης που ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση του 1ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ανδρου. Παλιά άλλωστε και γόνιμη η σχέση του με το νησί. Ελκυστικό το πρόγραμμα – σ’ ένα νεότευκτο ανοιχτό θέατρο – πέταλο στη Χώρα (προσφορά τοπικού δωρητή). Θα ’χουμε να πούμε περισσότερα καθώς θα πλησιάζει.

ΚΑΙ… «Τη μια μέρα ήλιο, την άλλη βροχή – δεν υπάρχει κράτος!» (και πού να σφίξουν τα μέτρα).