Ο πλοίαρχος Φον Τραπ δεν ενέδωσε στον ναζισμό

«Μελωδία της ευτυχίας». Πρώτα έγινε μιούζικαλ και μετά ταινία (1965) σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Γουάιζ με τους Τζούλι Αντριους και Κρίστοφερ Πλάμερ, αποσπώντας 5 Οσκαρ και κάνοντας ένα από τα μεγαλύτερα ρεκόρ εισπράξεων -έσπασε το ρεκόρ που κατείχε από το 1939 το «Οσα παίρνει ο άνεμος»- καθώς και πωλήσεις 11 εκατομμυρίων αντιτύπων του σάουντρακ.

Το θρυλικό μιούζικαλ ανεβαίνει αύριο στο «Παλλάς». Στην παράσταση, ανάμεσα στα 45 άτομα που βρίσκονται στη σκηνή, παίζουν και 18 παιδιά σε τριπλή διανομή, ενώ συμμετέχει 14μελής ορχήστρα. Πρόκειται για την αληθινή ιστορία της οικογένειας Φον Τραπ. O πλοίαρχος Φον Τραπ, ήρωας του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν χήρος και πατέρας επτά παιδιών. Η αντίστασή του στο ναζιστικό καθεστώς, το οποίο επιβλήθηκε «βελούδινα» στην Αυστρία πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αποτυπώνεται στο μιούζικαλ. Αρνήθηκε την πρόταση να γίνει διοικητής σε γερμανικό πλοίο. Το 1938 έφυγε κρυφά από το Ζάλτσμπουργκ με όλη του την οικογένεια και εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ.

Στο μιούζικαλ ζωντανεύει όλο το πολιτικό σκηνικό της εποχής: η απόφαση του Χίτλερ να προσαρτήσει την Αυστρία και τη συναίνεση των Αυστριακών. Ολοι πέριξ του Φον Τραπ (ο μπάτλερ της έπαυλης, ο ταχυδρόμος που ερωτεύεται τη μεγάλη κόρη, η βαρόνη) ασπάζονται το «όραμα» του Χίτλερ.

Αυστρία του 1930. Η νεαρή και γεμάτη ζωντάνια Μαρία (Νάντια Κοντογεώργη) εγκαταλείπει το μοναστήρι και αναλαμβάνει τη διαπαιδαγώγηση των επτά παιδιών του Φον Τραπ (Ακης Σακελλαρίου), ο οποίος τους συμπεριφέρεται όπως στο πλήρωμα των πλοίων που διοικεί. Η Μαρία αλλάζει τα πάντα. Ακόμα και τη θέση της βαρόνης Ελσα Σρέιντερ (Ζέτα Δούκα), μέλλουσας συζύγου του πλοιάρχου. Η ιστορία θα τέλειωνε με ένα παραδοσιακό happy ending, αν δεν μεσολαβούσε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος...

Ο Ακης Σακελλαρίου ερμηνεύει τον Φον Τραπ, λαμβάνοντας υπόψη τα ιστορικά γεγονότα.

• Πώς προσεγγίζετε ερμηνευτικά τον ρόλο;

Ενα συγκεκριμένο στοιχείο της προσωπικότητάς του είχε σφηνωθεί στο μυαλό μου. Ο παρασημοφορημένος ήρωας Τραπ ήταν κυβερνήτης υποβρυχίου στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, σκάφους πρωτόγνωρου, που προκαλούσε δέος. Εκείνη την εποχή ο Τραπ θα φάνταζε όπως σήμερα ένας αστροναύτης. Αρα δεν τον αντιμετωπίζεις ως ένα απλό πλούσιο βαρόνο. Υπήρξε μια ιδιαίτερη και ισχυρή προσωπικότητα. Εδώ κρύβεται η πραγματική ιστορία επιβίωσης της οικογένειας Φον Τραπ.

• Μια ιστορία αγάπης με το γνωστό χάπι εντ πόσο μπορεί να μας αφορά σήμερα;

Το ιστορικό και πραγματολογικό στοιχείο προσδίδει νόημα, αξία. Εκείνη την εποχή η Αυστρία δέχτηκε αναίμακτα τους Γερμανούς. Η απόφαση του Τραπ να μην ενδώσει στα καλέσματα του ναζισμού ήταν τολμηρή, θαρραλέα -σίγουρα κάτι μας λέει σήμερα. Οι άνθρωποι διαβάζουμε την Ιστορία για να παραδειγματιστούμε, να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη, αλλά τις περισσότερες φορές την ξεχνάμε. Ο μεσοπόλεμος ήταν εποχή ενδιαφέρουσα, με αγριότητα αλλά και δημιουργία.Το βλέπουμε και σ’ άλλα μιούζικαλ, όπως για παράδειγμα στο «Καμπαρέ». Υπήρξε θλίψη, πόνος, φόβος και άνοιξε έναν τεράστιο κόσμο συναισθημάτων, ακόμη και στις τέχνες. Ο κόσμος αντιστεκόταν για να αντέξει αυτά που συνέβαιναν γύρω του. Η «Μελωδία της ευτυχίας» δίνει την ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε την εποχή.

• Η μουσική του μιούζικαλ είχε γίνει μεγάλη επιτυχία. Σας άρεσε τότε;

Για να είμαι ειλικρινής, ήταν γλυκερή για τα αρσενικά γούστα της νεότητάς μου... Πιτσιρικάς άκουγα πιο έντονους ήχους, κυρίως ροκ. Μου άρεσε ωστόσο να βλέπω τα κυριακάτικα μεσημέρια παλιές αμερικανικές ταινίες με τους Φρεντ Αστέρ, Τζιν Κέλι π.χ. Στο σπίτι μας υπήρχε πολλή μουσική, όλων των ειδών, από αντάρτικα ώς Μάλερ, κυρίως γιατί άρεσε πολύ στον πατέρα μου. Μπορεί να μη μεγάλωσα με τη «Μελωδία της ευτυχίας», αλλά υπήρχε το κλίμα της «Μελωδίας» στην οικογένειά μου. Και ειδικά αυτό το έργο, τώρα που το βλέπω μεγαλύτερος, πιστεύω ότι χτυπά σε μια χορδή αθωότητας που μας κάνει να αισθανόμαστε όμορφα. Αυτό ακριβώς εξηγεί και την τεράστια επιτυχία που είχε. Μέσα σε κακές ιστορικά συνθήκες ακούς μια υπέροχη μελωδία! Κι αυτό ξεκουράζει το μυαλό και την ψυχή. Δεν πρόκειται για την κατάδυση στα συναισθήματα μιας τραγωδίας, αλλά για κάτι απλό και ωραίο. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.

• Το μιούζικαλ είναι είδος απαιτητικό, αφού συνδυάζει τραγούδι, υποκριτική και χορό. Σας ιντριγκάρει ή σας αγχώνει;

Αυτό το είδος του θεάτρου, το μεσαίο θέατρο που λένε, μου άρεσε πάντα. Κι υπάρχουν σταθμοί στην επαγγελματική μου πορεία που καθορίστηκαν από αυτό. Το «Καμπαρέ», που έκανα στη Θεσσαλονίκη, ο Αττίκ και τώρα έρχεται η «Μελωδία της ευτυχίας». Μου αρέσει η εμπλοκή της μουσικής στο θέατρο και το αντίστροφο.

• Δίπλα σας στριφογυρίζουν τα επτά παιδιά του Φον Τραπ. Υπάρχει μάλιστα τριπλή διανομή στους ρόλους. Πώς είναι αυτή η εμπειρία για έναν ηθοποιό;

Αυτά τα παιδιά είναι η κινητήριος δύναμη της όλης υπόθεσης. Κινούν την αθωότητα, τη ζεστασιά της παράστασης. Η αφέλεια και ο ενθουσιασμός τους μάς παρασύρουν όλους. Νιώθουμε πως είμαστε παιδιά σε μια σχολική αίθουσα. Είχα πρόσφατα τα γενέθλιά μου και τους το είχα πει. Οταν έφτασα στην πρόβα, έπεσαν όλα στην αγκαλιά μου λέγοντάς μου «Χρόνια πολλά, κύριε Ακη». Κάπως έτσι έγινα κι εγώ λίγο ο Ακης της παιδικής μου ηλικίας.

Info:

«Η Μελωδία της ευτυχίας» - «Παλλάς» (Βουκουρεστίου 5, τηλ.: 210-3213100). 

Μουσική: Ρίτσαρντ Ρότζερς. Στίχοι: Οσκαρ Χάμερσταϊν ΙΙ. Κείμενο: Χάουαρντ Λίντσεϊ και Ράσελ Κράουζε.

Σκηνοθεσία-απόδοση κειμένου–στίχων: Θέμις Μαρσέλλου. Μουσική διεύθυνση–φωνητική διδασκαλία: Γιάννης Αντωνόπουλος. Χορογραφία: Αννα Αθανασιάδη.

Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη. Κοστούμια: Παναγιώτα Κοκκορού. Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη.