Ποιος ανακάλυψε την Αμερική;

Το έργο της Χρύσας Σπηλιώτη «Ποιός ανακάλυψε την Αμερική;» αφηγείται τη φιλία δύο κοριτσιών, της Λίζας και της Καίτης. Που μεγαλώνουν και γίνονται γυναίκες. Μια φιλία μέχρι τα βαθιά γεράματα. Παρακολουθούμε την πορεία της ζωής τους βήμα βήμα. Από το σχολείο. Τα όνειρά τους. Τη σχέση τους με το άλλο φύλο. Τις προσδοκίες τους. Το ανεκπλήρωτο και το απαγορευμένο. Την προδοσία. Τα πρότυπα. Τους ρόλους της ζωής. Τα διλήμματα καριέρα ή οικογένεια. Αλήθεια ή ψέμα. Την απάτη και τη συγχώρεση. Την αγάπη και τη μοναξιά. Τη φθορά, το γήρας, το αναπόφευκτο τέλος.

Ένα έργο που έχει απεριόριστη τρυφερότητα για τις ηρωίδες του και μπόλικο χιούμορ και μάλλον αυτός είναι ο λόγος που από το 1997 που πρωτανέβηκε έχει κατακτήσεις τις σκηνές σε Ελλάδα και εξωτερικό καθώς έχει μεταφραστεί σε 7 γλώσσες.

Το έργο ζωντανεύουν κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στη σκηνή του θεάτρου Αλκμήνη, με το κέφι και το ταλέντο τους οι Φιλία Κανελλοπούλου και η Βαρβάρα Ραμπαούνη στη σύγχρονη μεταφορά του από τη σκηνοθέτρια Δήμητρα Δρακοπούλου. Και για ενενήντα λεπτά καταφέρνουν να μας παρασύρουν στον κόσμο τους, σε όλους τους κύκλους της ζωής τους και σε όλες τις φάσεις και δοκιμασίες που περνάει αυτή η φιλία, σε αυτό το συναρπαστικό ταξίδι που είναι το να μεγαλώνεις, στις αμφιβολίες και στην ανακάλυψη της ζωής, στη δυσκολία των επιλογών και της εύρεσης του προσωπικού δρόμου. Και ταυτόχρονα μας προκαλούν να αναρωτηθούμε μαζί τους κατά πόσο μας καθορίζουν οι γονείς μας, γιατί το απαγορευμένο και το απωθημένο είναι πραγματικά το επιθυμητό και αν είναι γιατί μόλις το κατακτάς μετά δεν το επιθυμείς; Πόσο δύσκολο είναι να αποφασίσεις αυτό που πραγματικά θέλεις. Και πόσο έτοιμος είσαι να αποδεχτείς τον εαυτό σου και τα θέλω σου. Αλλά και άλλα πολλά που η Λίζα και η Καίτη, με την αθωότητα ή και την πονηριά τους, με τη φόρα τους και τα λάθη τους, με την αγάπη τους και την πραγματικότητά τους βάζουν μπροστά μας: όπως το τι σημαίνει “ευτυχία” και ποιος μπορεί να την ορίσει για λογαριασμό μας.

Στο τέλος της παράστασης οι δύο ηθοποιοί κρατάνε και το Στέφανο: το κουτί που προσωποποιεί τον άντρα που παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή των ηρωίδων. «Ένα άδειο κουτί» όπως μας λέει η Βαρβάρα Ραμπαούνη.

Για τη σκηνοθέτρια το έργο βάζει πολλά περισσότερα ερωτήματα για το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα σήμερα, τις ταξικές και κοινωνικές ανισότητες που εξακολουθούν να βιώνουν οι γυναίκες, την αντιμετώπισή τους ως υποδεέστερα όντα και κυρίως την ποικιλόμορφη βία που υφίστανται. «Το έργο της Χρύσας Σπηλιώτη είναι αλληλένδετο με το κωμικό και το τραγικό στοιχείο. Είναι άχρονο και άτοπο. Ο στόχος της παράστασης συνδυάζει την απαισιοδοξία με την αισιοδοξία καθώς πέρα από τα κοινωνικοπολιτικά μηνύματα τα οποία λαμβάνει ο θεατής βλέποντάς την, ιδανικά θα ήθελα να φύγει με το αίσθημα ότι αφού όλοι θα πεθάνουμε, εμείς πρέπει να ζήσουμε το τώρα. Το "ζήσε!" λοιπόν είναι το πιο ηχηρό μήνυμα που θέλουμε να δώσουμε» μας λέει.

Γιατί το επιλέξατε;

Η έννοια της φιλίας, της προδοσίας, του έρωτα, της φθοράς, του γήρατος αλλά και τα γυναικεία ζητήματα που θίγονται στο έργο είναι θέματα που με προβληματίζουν στην ζωή μου. Κι ακόμη το έργο θίγει όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, πολιτικά και κοινωνικά. Ο άνθρωπος θεωρώ έχει μετεξελιχθεί στην χειρότερη εκδοχή του, έχει διαμορφωθεί σε ένα καταναλωτικό ον, έχει απομονωθεί, αποξενωθεί, αποκοπεί από τα συναισθήματά του και οδεύει προς το σκοτάδι. Στον βωμό του χρήματος γίνονται εγκλήματα σε όλον τον κόσμο. (...). Όλα αυτά θίγονται στο ''Ποιος ανακάλυψε την Αμερική;'': βλέπουμε τις δύο ηρωίδες να συμμετέχουν στην διαδήλωση με σαφή πολιτική άποψη, να παλεύουν από μικρές μέχρι και αρκετά μεγάλες να αποτινάξουν από πάνω τους όλο τον σεξισμό που έχουν υποστεί αλλά και τον καθωσπρεπισμό που σου επιβάλλουν να φέρεις όταν είσαι γυναίκα.

Και τι επιχειρείτε να αναδείξετε μέσα από αυτό το έργο;

Σκηνοθετικά έχω φέρει το έργο στο σήμερα, διότι με αφορά να μιλήσω μέσα από τα μάτια της δικής μου γενιάς για το τώρα και για το τι συμβαίνει σήμερα, εντάσσοντας έτσι την ποπ και την ραπ κουλτούρα στην αφήγηση των δύο ηρωίδων της Λίζας και της Καίτης.
Έτσι το μουσικό κομμάτι της παράστασης ''Δρόμοι'' που έγραψαν τα δύο υπερταλαντούχα νέα κορίτσια Xara και Soda αναδεικνύει και μια άλλη κοινωνικοπολιτική σκοπιά του κόσμου που ζούμε.

Το έργο τέλος το διαπερνά ο χρόνος και η φθορά. Καταλήγει πως ο θάνατος είναι το μόνο που γνωρίζει ο άνθρωπος και το πληρώνει με τον χρόνο ο οποίος κυλάει χωρίς επιστροφή, άρα αν ζούμε με γνώμονα ότι θα πεθάνουμε θα ζούμε πραγματικά το τώρα. «Δεν το λέω εγώ αλλά οι Σούφι!», όπως αναφέρει και η Καίτη, η μία από της δύο ηρωίδες της Σπηλιώτη, σε μια ατάκα της στο έργο. Οπότε κλείνοντας αυτό που θέλω να πω στους θεατές της παράστασης είναι ξεσηκωθείτε, παλέψτε, διεκδικήστε αλλά ζήστε την ζωή τώρα γιατί ο χρόνος περνάει και το τέλος έρχεται.

Πληροφορίες
Θέατρο Αλκμήνη (Αλκμήνης 8-12, Κάτω Πετράλωνα).
Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00 μ.μ.
Εισιτήρια 10-15€ Προπώληση ticketservices.gr
Ποιος ανακάλυψε την Αμερική;
Συγγραφέας: Χρύσα Σπηλιώτη
Σκηνοθεσία: Δήμητρα Δρακοπούλου
Δραματουργική επεξεργασία: Φιλία Κανελλοπούλου
Βοηθοί Σκηνοθέτριες: Μαριλένα Βουγίδη & Ζωή Κουσάνα
Μουσική Παράστασης: Xara & Soda
Σκηνογραφία - Σκηνικό: Νίκος Λάμπρου
Κοστούμια: Δήμητρα Δρακοπούλου & Βαρβάρα Ραμπαούνη
Κίνηση: Ζωή Κουσάνα
Φωτισμοί: Δήμητρα Δρακοπούλου & Νίκος Λάμπρου
Δημιουργία πίνακα: Μαριλένα Βουγίδη
Παίζουν: Φιλία Κανελλοπούλου & Βαρβάρα Ραμπαούνη