Σκρουτζ, ένας παρηκμασμένος ροκ σταρ

Ανάμεσα στις αμέτρητες εκδοχές του περίφημου παραμυθιού του Κάρολου Ντίκενς που κάθε χρόνο βλέπουμε με αφορμή τα Χριστούγεννα και την έκτοτε θεσμοθέτησή τους με κάποιο τρόπο σαν παγκόσμια γιορτή της αγάπης (και των δώρων…), η νέα μεταφορά του στο Μέγαρο από τους Χρήστο Σουγάρη και Στέφανο Κορκολή έχει ξεχωριστή γοητεία.

Κατ’ αρχάς, φανερώνει μια όχι και τόσο συχνή πλέον στα θεατρικά μας πράγματα σταθερότητα, καθώς αποτελεί μια νέα παραγωγή του ίδιου θιάσου που ανέβασε πριν από λίγο καιρό την «Αυλή των θαυμάτων». Επειτα, αυτή τη φορά, απαλλαγμένη ασφαλώς από το βάρος ενός έργου, όπως εκείνου του Ιάκωβου Καμπανέλλη, που επέβαλλε μια αίσθηση του κοινωνικού περιβάλλοντος της εποχής του, εδώ, στον μάλλον άτοπο και αόριστα σύγχρονο «Σκρουτζ» του Μεγάρου, η διασκευή είναι εμφανώς απελευθερωμένη, πολύ πιο ευφάνταστη και υπηρετείται καλύτερα από το είδος του μιούζικαλ.

Τέλος, σε αυτή την περίπτωση στην προηγούμενη διανομή της «Αυλής» προστίθεται ένας αληθινός περφόρμερ των μεγάλων σκηνών, ένα θεατρικός «φρόντμαν», που μεταβάλλει τη χημεία της δεδομένης ομάδας σε εκρηκτικό σκεύασμα. Ο Πάνος Μουζουράκης εκτός από φωνητικά προσόντα έχει κι εκείνο το θεατρικό στοιχείο του ανοιχτού θεάματος, την άνεση να μεταδίδει στην πλατεία των πολλών τον ενθουσιασμό του ενός.

Στη διασκευή του Μεγάρου ο Σκρουτζ, αντί να βολοδέρνει στα σκοτεινά βικτοριανά του διαμερίσματα, βρίσκεται -και πάλι μόνος, και πάλι μισάνθρωπος- μέσα στη μοναξιά της «καταραμένης» μουσικής περιπλάνησης. Υπάρχουν κάποιοι λόγοι που αρνείται τη γενική χαρά των γιορτών -ξεπερνώ το γεγονός πως στην περίπτωσή του, ενός ροκ σταρ, θα ήταν έτσι και αλλιώς μάλλον απίθανο να χοροπηδάει στο άκουσμα των Χριστουγέννων-, όμως το πιο σημαντικό στοιχείο είναι πως η κατάρα της επιτυχίας και μια διάθεση απομόνωσης του έχουν στερήσει το χάρισμα να αναγνωρίζει την ανθρώπινη ζεστασιά γύρω του.

Κλεισμένος στον πύργο του, σαν γκοθ βασιλιάς της μουσικής, αδυνατεί να δει γύρω του, ακόμα και εκείνους που βρίσκονται κοντά του. Ευτυχώς όμως για εκείνον, θα ζήσει μια διαδικασία αφύπνισης, που παρουσιάζεται από τον σκηνοθέτη περισσότερο σαν σε όνειρο, παρά σαν την πνευματιστική εμπειρία της πρωτότυπης ιστορίας (ταιριαστής στον αιώνα της).

Αυτή τη φορά τα πνεύματα που θα διαφωτίσουν τον Σκρουτζ για το ποιος ήταν, ποιος έγινε και για το πού θα καταλήξει, θα εκπροσωπηθούν -επόμενο είναι για έναν ποπ σταρ- από μεγάλα ινδάλματα της μουσικής σκηνής, από το ροκαμπίλι, στη σόουλ και την ποπ, κι από τον Ελβις (Θοδωρή Μαραντίνη) μέχρι την Εϊμι Γουάινχαουζ (Μαρία Διακοπαναγιώτου) και τον Φρέντι Μέρκιουρι (Γιώργο Παπαγεωργίου) - από το μουσικό ταξίδι δεν παραλείπεται και ένα πέρασμα στη λυρική μονωδία (τι Μέγαρο θα είχαμε άλλωστε…) από τη σημαντική μέτζο σοπράνο Ειρήνη Καράγιαννη.

Το φινάλε θα είναι βέβαια ανάλογο όχι μόνο της ευωχίας του βιβλίου του Ντίκενς, αλλά και ενός αληθινού σόου, με όλο τον θίασο επί σκηνής από αληθινούς και φασματικούς ερμηνευτές να ξεχύνεται στην πλατεία και να την κάνει να συμμετάσχει με κέφι στο διονυσιακό παραλήρημά του…

Η επιτυχία, νομίζω, του εγχειρήματος βρίσκεται στην αρχική ιδέα της διασκευής. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, ο γερο-σπαγκοραμμένος που καθιέρωσε κάποτε ο Ντίκενς, ως κωμωδία ηθών αλλά και με στοιχεία αληθινής κοινωνικής κριτικής, έχει πλέον μετατραπεί από όλους σε απλοϊκό παραμύθι για παιδιά ή, μάλλον, σε μια ασφαλή οικογενειακή επιλογή για μια θεατρική έξοδο στις γιορτές. Εδώ όμως, πολύ έξυπνα, η πολυπαιγμένη παλιά πρόταση εμπλουτίζεται με θέματα και είδωλα που θα τραβήξουν και τους γονείς κοντά στα παιδιά τους. Η μουσική τη φορά αυτή ενώνει καθέτως την πλατεία και παρασύρει μικρούς όσο και μεγάλους θεατές.

Από την άλλη η ιδέα της διασκευής από τον σκηνοθέτη σε μιούζικαλ αναδρομής στη μουσική σκηνή δίνει ασφαλώς στους ηθοποιούς το κίνητρο να αποδυθούν σε ένα φεστιβάλ μεταμορφώσεων -πολύ δημοφιλές από μόνο του-, ώστε να εμψυχώσουν στη σκηνή τα φαντάσματα των θρυλικών σταρ.

Η πραγμάτωση της ιδέας γίνεται με μεγάλο κέφι και με κάθε επιμέλεια από τους ερμηνευτές, από την κίνηση των συνόλων, από τη χορογραφημένη από τον Φωκά Ευαγγελινό ομάδα και από τα κοστούμια της Eλένης Μανωλοπούλου. Τα σκηνικά της τελευταίας μάλιστα έχουν μετατρέψει τη σκηνή του Μεγάρου σε έναν σκοτεινό χώρο που φωτίζεται από τον Αλέκο Αναστασίου με δέσμες φωτός από τις μεγάλες ντισκομπάλες της οροφής. Από κοντά, σημειώνω και την πολύ καλή χρήση των πολυμέσων από τον σκηνοθέτη, ενταγμένη οργανικά στη θεατρική πλοκή μέσω προβολών στο βάθος της σκηνής.

Οπως είναι φυσικό για μιούζικαλ, εξίσου καθοριστικό ρόλο παίζει η μουσική του Στέφανου Κορκολή, που νομίζω πως σε αυτή την περίπτωση ξεδίπλωσε όλο το ταλέντο του για να υπογραμμίσει μουσικά μοτίβα, να συνθέσει μελωδίες, να ντύσει το σενάριο της παραγωγής με την αίσθηση μιας μουσικής που υψώνει τον κόσμο πάνω από τα τετριμμένα (ο ίδιος παίζει ζωντανά πιάνο επί σκηνής). Σύντροφοί του οι στίχοι του Γεράσιμου Ευαγγελάτου, μεστοί και ευρηματικοί, αλλά και η θαυμάσια ορχήστρα που διευθύνει ο Τάσος Συμεωνίδης.

Πρόκειται για δεμένο θίασο, με εξασφαλισμένη σκηνική επικοινωνία των μελών του. Κι ωστόσο, αυτή τη φορά δείχνει σαν να έχει πεισθεί ακόμη περισσότερο για τη σκηνική παρουσία του και μοιάζει να γλεντάει τη δουλειά του... Στους ρόλους του έργου εμφανίζονται η Κατερίνα Παπουτσάκη, ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης, η Ρούλα Πατεράκη και ο Δημήτρης Πιατάς, μαζί με τους Γιώργο Τσιαντούλα, Μαρίζα Τσάρη, Μαριλού Kατσαφάδου, Θέμη Θεοχάρογλου, Τζώρτζη Παπαδόπουλο, Adrian Frieling, Ηλέκτρα Σαρρή, Ιφιγένεια Καραμήτρου, Ζαχαρία Γουέλα και Βαγγέλη Βογιατζή.

Στον κεντρικό ρόλο βρίσκεται βέβαια ο ίδιος ο Σκρουτζ, σαν παρηκμασμένος, αποτραβηγμένος και απογοητευμένος ροκ σταρ, που αποδίδεται πολύ πειστικά από τον Πάνο Μουζουράκη. Είναι μαζί φανερό πως μέρος της βιογραφίας του έχει περάσει στην παράσταση, με αποτέλεσμα η τελευταία να βαθαίνει και να πλαταίνει στις πιο ουσιαστικές στιγμές της σε ένα αποκαλυπτικό πορτρέτο ενός γνωστού-άγνωστου σταρ.

Ούτως ή άλλως η εκρηκτική προσωπικότητα του ηθοποιού και τραγουδιστή δονεί το ακροατήριο, και ίσως θα ήταν θεμιτό να μειώσει κάπως την ένταση της φωνής του για να μη σκεπάζει τους υπόλοιπους στα φωνητικά. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να επανέλθω στην αρχική μου παρατήρηση: Ο Μουζουράκης είναι το στοιχείο που δίνει στην παραγωγή του Μεγάρου το πολύτιμο στοιχείο της μοναδικής «ροκ» εμπειρίας που αφορά κάθε θεατή. Γύρω από τον δικό του Σκρουτζ και τη δική του ενέργεια, οι άλλοι ερμηνευτές της παράστασης ανεβάζουν ρυθμό αλλά και απόδοση.

Ενας Σκρουτζ λοιπόν για μικρούς και μεγάλους, που εγγυημένα θα αρέσει και θα τραβήξει τον κόσμο στο Μέγαρο. Μια γιορτινή παράσταση που καταφέρνει -μέρες που είναι- να ξεσηκώσει το κοινό και να ανακουφίσει για λίγο την ανησυχία του για όσα συμβαίνουν με τη χαρά της μουσικής και της ζωής. Καλή νέα χρονιά σε όλους!