Η Χριστίνα Χριστοφή πιστεύει στις επαναστάσεις και τραβάει «Σκληρές Φωτογραφίες»

Η Χριστίνα Χριστοφή υπηρετεί το ελληνικό θέατρο από κάθε μετερίζι. Είτε ως ηθοποιός είτε ως συγγραφέας και σκηνοθέτης. Υποστηρίζει και αγαπάει τα ελληνικά έργα και όλες οι σκηνοθεσίες της αφορούν κείμενα Ελλήνων συγγραφέων και μάλιστα όχι ιδιαίτερα γνωστά. Μόνο μια φορά τα αρνήθηκε για χάρη του αγαπημένου της Χάρολντ Πίντερ.

Κρατώντας πολλά από την εμπειρία της ως ιδιοκτήτρια της θεατρικής στέγης ΜΠΙΠ, στην Κυψέλη, νιώθει ότι μετά το κλείσιμο του χώρου λόγω covid, «βγήκε και συνεχίζει, λες και το ΜΠΙΠ να ήταν κάτι σαν το ενήλικο αβγό της», όπως δηλώνει χαρακτηριστικά.

Αυτή την περίοδο βρίσκεται σε εντατικές πρόβες για το ανέβασμα του έργου του Κυριάκου Βέρη «Σκληρές Φωτογραφίες». Ένα άκρως ενδιαφέρον κείμενο με άρωμα από Κούβα και άλογα ιπποδρόμου, που βάζει στο επίκεντρο τις παράλληλες διαδρομές τριών προσώπων, τα οποία έκαναν τις επαναστάσεις τους και τώρα αναλογίζονται αν κέρδισαν ή όχι. Και όλα αυτά κάτω από την απειλή ενός σκληρού φώτο φίνις.

Η πρεμιέρα αναμένεται για τις 9 Μαΐου στο Studio Μαυρομιχάλη.

● Τι σας γοήτευσε στο έργο του Κυριάκου Βέρη και αποφασίσατε να το ανεβάσετε για πρώτη φορά στη σκηνή;

Έχω ανεβάσει συνολικά 18 ή 19 έργα. Εκτός από ένα του Πίντερ, όλα τα άλλα είναι ελληνικά και μάλιστα έργα που δεν θεωρούνται κλασικά ή διάσημα. Πιστεύω στο ελληνικό έργο και όσο νέοι Έλληνες συγγραφείς έχουν την ευκαιρία να αναμετριούνται με το κοινό, τόσο καλύτερα έργα θα έχουμε με τα χρόνια. Αν θέλουμε να μιλάμε για «ελληνικό θέατρο» θα πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας στο νέο ελληνικό έργο, όχι μόνο να το βραβεύουμε, αλλά και να το ανεβάζουμε συστηματικά και συνειδητά. Οι «Σκληρές Φωτογραφίες» είναι ένα έργο χωρίς επιτήδευση, χωρίς «κόλπα», ένα έργο για τις δύσκολες σχέσεις, για το κυνήγι της νίκης, αλλά και τη διαχείριση της ήττας.

● Πείτε μας δύο λόγια για την υπόθεση του έργου.

Ο Οδυσσέας είναι ένα πολύ χαρισματικός αναβάτης, ένας τζόκεϊ που καταφέρνει να φτάσει στην κορυφή, να γίνει ο καλύτερος των καλύτερων. Το άλογό του, ο Πρίγκιπας, είναι ένα άλογο δύστροπο αλλά γεννημένος νικητής. Και οι δύο κάνουν την επανάστασή τους και μαζί γίνονται ένα πολύ δυνατό δίδυμο. Τα χρόνια περνάνε, ο Οδυσσέας δεν είναι πια στην κορυφή και κάνει ένα ταξίδι στην Κούβα. Εκεί βρίσκει τον πατέρα του που μένει μόνιμα πια στην Αβάνα. Η σχέση γιου - πατέρα είναι από τις πιο δύσκολες και σύνθετες και κρίνεται στη λεπτομέρεια, όπως ακριβώς και σε ένα σκληρό φώτο φίνις στο τέλος της κούρσας.

● Η παράστασή σας είναι κατά κάποιο τρόπο «χειροποίητη»: οι περισσότεροι συντελεστές εμπλέκονται και σε περισσότερα από ένα πόστα. Πόσο αναγκαίο είναι αυτό στις μικρές παραγωγές; Έχει κάποιο επιπλέον καλλιτεχνικό ενδιαφέρον για εσάς;

Κάθε διαδικασία έχει ενδιαφέρον. Όταν υπάρχει παραγωγή έχεις μεγαλύτερες δυνατότητες, συνεργάζεσαι με περισσότερους ταλαντούχους ανθρώπους. Όταν οι ομάδες είναι μικρές, χρειάζεται δημιουργικότητα και ακονισμένη αισθητική, ώστε το αποτέλεσμα να είναι από ένα επίπεδο και πάνω. Καλλιτεχνικό ενδιαφέρον υπάρχει πάντα όταν αυτό που κάνεις σε αφορά και σε νοιάζει.

● Στο δελτίο Τύπου διαβάζουμε «Τρία πρόσωπα που έκαναν τις επαναστάσεις τους και τώρα αναλογίζονται αν κέρδισαν ή όχι». Πόσο ουτοπικές είναι οι επαναστάσεις στην εποχή μας;

Η επανάσταση δεν είναι ουτοπική, είναι αλλαγή στάσης, είναι υπέρβαση, μετατόπιση, και αυτό είναι ανθρώπινα εφικτό. Δεν υπάρχουν μόνο οι πολιτικές ή οι κοινωνικές επαναστάσεις, αλλά και οι προσωπικές. Και αν δε  συμβαίνουν εσωτερικές και προσωπικές μετατοπίσεις όλες οι κοινωνικές και πολιτικές επαναστάσεις είναι καταδικασμένες.

● Ο τίτλος του έργου «Σκληρές φωτογραφίες» εύκολα παραπέμπει στις σκληρές εικόνες που βλέπουμε καθημερινά. Ποιες από αυτές νιώθετε ότι δεν αντέχετε;

Στις «Σκληρές Φωτογραφίες» η ιστορία ξετυλίγεται γύρω από ένα σκληρό φώτο φίνις σε έναν αγώνα στον ιππόδρομο, ένα φώτο φίνις δηλαδή που κρίθηκε στη λεπτομέρεια. Ανοίγοντας όμως αυτές τις λέξεις και σε άλλα νοήματα, μια σκληρή φωτογραφία είναι και εκείνο το στιγμιότυπο, εκείνη η στιγμή που ένας αναβάτης αποχαιρετάει για πάντα το άλογό του. Δεν μιλάμε λοιπόν για εικόνες με σοκαριστικό περιεχόμενο, αλλά για εκείνες τις «φωτογραφίες», εκείνα τα στιγμιότυπα που έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τη ζωή μας. Για να έρθω στην ερώτησή σας, για τις σκληρές εικόνες του σήμερα, δεν ξέρω από πού να αρχίσω, ίσως το πιο σκληρό είναι ότι συνηθίσαμε να τις βλέπουμε να εναλλάσσονται με φωτογραφίες από φαγητά, παραλίες και ρετουσαρισμένα αυτοπορτρέτα.

● Διατηρούσατε το θέατρο ΜΠΙΠ στην Κυψέλη το οποίο και αναγκαστήκατε να κλείσετε λόγω covid. Τι σας άφησε αυτή η εμπειρία;

Ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία, ελευθερώθηκα από ευθύνες και αγωνίες. Από την άλλη, επαναπροσδιόρισα κάποιες επαγγελματικές και φιλικές σχέσεις μου. Πολλοί πίστευαν πως το γεγονός ότι έχω θέατρο σημαίνει ότι θα χρηματοδοτώ και τις φιλοδοξίες τους. Δεν έχω την πάστα του επιχειρηματία και αυτό κάποιοι το εκμεταλλεύτηκαν. Έμαθα πολλά, το ΜΠΙΠ ήταν κάτι σαν το ενήλικο αβγό μου. Βγήκα και συνεχίζω.

● Με έναν αλληγορικό τρόπο, η πρώτη παράσταση μετά το κλείσιμο του θεάτρου ήταν πέρσι τέτοια εποχή «Ο Πλους». Για πού βάζετε πλέον πλώρη διατηρώντας το όνομα του θεάτρου; 

Ποιος ξέρει; Σημασία έχει να εξελίσσεσαι, να μαθαίνεις καινούριες λέξεις, να πλησιάζεις όσο μπορείς περισσότερο σε κάτι ειλικρινές και αυθεντικό, να τολμάς και να έχεις γύρω σου ανθρώπους με ταλέντα, όχι μόνο καλλιτεχνικά αλλά και από τα άλλα, τα πιο σημαντικά, τα ταλέντα της εντιμότητας, της ψυχικής διαύγειας, της ισορροπίας και της γενναιοδωρίας. Σπάνια πράγματα. Γι’ αυτό και πολύτιμα.

INFO: Η Χριστίνα Χριστοφή σκηνοθετεί το θεατρικό έργο «Σκληρές Φωτογραφίες» του Κυριάκου Βέρη, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στη σκηνή, με τους: Δημοσθένη Φίλιππα, Σπύρο Ασημένιο και Δημήτρη Μαργαρίτη.

• Πρεμιέρα 9 Μαΐου
• Θέατρο «Studio Mαυρομιχάλη»
• Μαυρομιχάλη 134, Εξάρχεια
• Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00 για οκτώ παραστάσεις