Προτού δημιουργηθεί ο κόσμος, δύο μοναχικά πλάσματα ζουν ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Προσπαθούν –όπως κι εμείς– να καταλάβουν, να υπάρξουν, να συναντηθούν, να επικοινωνήσουν, να νιώσουν. Μεταξύ τους στήνεται ένα αέναο παιχνίδι, φαινομενικά χωρίς σκοπό. Το γέλιο τους μοιάζει ανησυχητικό και η ανησυχία τους προκαλεί το γέλιο. Οι, δε, αποτυχίες τους μετασχηματίζονται σε μια υπεράσπιση των δικών μας.
Μήπως είμαστε όλοι Τιτάνες; Μήπως τελικά ο Ευριπίδης Λασκαρίδης επινόησε αυτό το έργο με τους συγκεκριμένους πρωταγωνιστές για να μιλήσει για μας; Μήπως ο κόσμος τους είναι φτιαγμένος με τα ίδια υλικά που είναι φτιαγμένος κι ο δικός μας; Μετά τη συγκινητική ανταπόκριση ο σκηνοθέτης επιστρέφει από 8 έως 12 Δεκεμβρίου στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης με μια παράσταση του 2017 προκειμένου να μιλήσει, το παράξενο έτος 2021, για θεούς και θνητούς. Κι εκεί θα μας λυθούν όλες οι απορίες.
Στους «Τιτάνες» του, το αστείο και το σοβαρό εναλλάσσονται διαρκώς και οι ιδέες για το πώς πρέπει να είναι τα πράγματα έχουν ήδη χαθεί. Ο Ευρ. Λασκαρίδης, βλέπετε, οραματίζεται ένα σύμπαν παλαιότερο από τον κόσμο, μια εποχή του νου που ακόμα και οι σκιές είναι ζωντανές και τα πράγματα δεν έχουν σταθερά μεγέθη. Τα ελάχιστα γίνονται πελώρια. Στη σκηνή χωράει όλος ο χώρος και ο χρόνος. Από τις λεπτομέρειες αναβλύζουν –χωρίς προειδοποίηση– η έκπληξη, ο ενθουσιασμός και ο τρόμος.
Ωστόσο, στα χρόνια που μεσολάβησαν από τη δημιουργία των «Τιτάνων», έχουν αλλάξει τα πάντα στην κοινωνία και την επαφή. Ποιους θεωρεί άραγε σήμερα τους σύγχρονους Τιτάνες ο Ευρ. Λασκαρίδης;
«Oι “Τιτάνες” πρωτοπαρουσιάστηκαν το 2017 στο Φεστιβάλ Αθηνών και έως τον Φεβρουάριο του 2020, που παίχτηκαν στη Μαδρίτη, ταξίδεψαν σε 12 χώρες, από τον Καναδά έως το Χονγκ Κονγκ. Τώρα πια τίποτα δεν μοιάζει να είναι ίδιο», μας λέει. «Ζήσαμε δύο χρόνια σχεδόν που ακόμα και το απλό άγγιγμα ήταν ένοχο. Ελπίζω ότι τα σώματα μπορούν πια να ξανασμίξουν χωρίς τόσες αναχαιτίσεις. Μεγαλώσαμε και εμείς παράλληλα με το έργο μας, ωριμάσαμε μαζί του. Στους “Τιτάνες”, οι δυο μας ήρωες –αυτοί οι δυο ανάποδοι και αχώριστοι θεοί– ψάχνουν απ’ την αρχή να βρουν τρόπο να συναντηθούν. Ο εναγκαλισμός τους στο τέλος είναι εναγώνιος και επεισοδιακός, μοιάζει σαν να τα καταφέρνουν επιτέλους να είναι και πάλι μαζί. Εχουν αλλάξει όλα γύρω μας πολύ κι αναζητούμε από την τέχνη να μας βοηθήσει να φανταστούμε τον κόσμο τού αύριο. Η γειτνίαση ήταν πάντα φορτισμένη με ένταση, ειδικά στο σημείο όπου το φως συναντά το σκοτάδι. Στους “Τιτάνες” του 2021 ίσως και άθελά μας να υπάρχουν στοιχεία που αφουγκράζονται τη στιγμή και την κατάσταση που βιώνουμε. Ολοι μας είμαστε σύγχρονοι Τιτάνες μέσα σε μια τέτοια περιπέτεια».
Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης, σκηνοθέτης και ερμηνευτής, σπούδασε στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν και στο Brooklyn College της Νέας Υόρκης (υπότροφος Ιδρύματος Ωνάση). Η ταυτότητα της δουλειάς του διατρέχεται από την έρευνα πάνω στη μεταμόρφωση και τη γελοιότητα. Ως ερμηνευτής έχει συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως ο Δημήτρης Παπαϊωάννου και ο Ρόμπερτ Γουίλσον. Ξεκίνησε να σκηνοθετεί δικές του δουλειές για το θέατρο καθώς και μικρού μήκους ταινίες, οι οποίες διακρίθηκαν διεθνώς, από το 2000 και έπειτα. Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, αποτελεί σταθερό συνεργάτη της Στέγης. Είναι φανερό πως αυτή η τόσο ιδιαίτερη δική του παράδοξη καλλιτεχνική γλώσσα αγγίζει ολοένα και περισσότερους. «Ο Λασκαρίδης είναι ένας τεχνίτης των χρόνων και της εναλλαγής ατμόσφαιρας, ένας δημιουργός απρόσμενων χαρακτήρων που συνδέει το οικείο με απόηχους του συμπαντικού» ανέφερε για τους «Τιτάνες» το ισπανικό «Núvol».
Ποια όμως από όλα τα συναισθήματα που κυριαρχούν στην παράσταση (ειρωνεία, σκληρότητα, τρυφερότητα κ.λπ.) έχουμε σήμερα περισσότερη ανάγκη και γιατί; «Στα τελευταία μου έργα προτείνω ένα σκηνικό σύμπαν που μπορεί να μην είναι ούτε χορός, ούτε θέατρο, ούτε περφόρμανς, ούτε τσίρκο, αλλά δανείζεται από όλες τις παραστατικές τέχνες, ακόμα και από τον κινηματογράφο ή το μπουρλέσκ. Στις παραστάσεις μου φτιάχνω πλάσματα από έναν άλλο κόσμο με την ευχή να καταφέρω να μιλήσω για την ευθραυστότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Μου αρέσει να φτιάχνω κόσμους με γαργαλιστικές περσόνες που τσαλακώνονται, πανηγυρίζουν, αποτυγχάνουν, πονούν, αγαπούν και, με όπλο το χιούμορ, παίρνω κουράγιο για το αύριο. Ενα χιούμορ που μπορεί να περιέχει τα σκοτάδια, τις ανησυχίες ή ακόμη και τη μοναξιά μας. Προτείνω εικόνες και ο κάθε θεατής ταξιδεύει στον δικό του κόσμο, επισκέπτεται τον δικό του ψυχισμό, ανασύρει όσα κουμπώνουν με την κατάσταση που βρίσκεται».
Σε αυτήν την εποχή η τέχνη γίνεται ακόμα πιο παρηγορητική; «Η τέχνη λειτουργεί απελευθερωτικά, είναι βαθιά προσωπική, ανοιχτή σε ερμηνείες και συναισθήματα. Αν χρειάζεσαι παρηγοριά από αυτήν, έχει τη δύναμη να σε παρηγορήσει. Τα έργα μου νομίζω ότι εκκινούν από την αγάπη, κυρίως για τις αδυναμίες μας, τον φόβο, τα άγχη. Η τέχνη μπορεί ενίοτε να διαποτίζεται κι από ένα φίλτρο συγκίνησης, που μερικές φορές μένει ζωντανό και καταλυτικό για κάποιους θεατές».
⚫ INFO: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, 8-12/12, Τετάρτη-Κυριακή 20.30. Εισιτήρια: 5 €-14 €.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας