Λίγο πριν φύγει ο χρόνος, θυμόμαστε τις δέκα καλύτερες ταινίες της χρονιάς: για αναπόληση ή, ακόμα καλύτερα, για να τις αναζητήσει όποιος δεν επέλεξε να τις δει στην πρώτη προβολή τους, από το «Boyhood» του Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ,μέχρι το «Foxcatcher» του Μπένετ Μίλερ και το «Fury» του Ντέιβιντ Αγερ.
► «Boyhood» του Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ. Οχι μόνο για τη μαεστρία του κινηματογραφικού ευρήματος του Λίνκλεϊτερ, να κινηματογραφεί το ίδιο αγόρι, λίγες μέρες τη φορά, επί 12 χρόνια. Αλλά γιατί η ταινία διαπέρασε τον φραγμό της οθόνης και μας σύστησε μια οικογένεια που δεν θέλουμε να αποχωριστούμε.
► «The Grand Budapest Hotel» του Γουές Αντερσον. Μέσα στην εικαστική μαγεία του τελειότερου ξενοδοχείου όλων των εποχών, ένας Αμερικανός κάνει μια ταινία για την παλιά Ευρώπη και τα κατάλοιπά της στη σημερινή εκδοχή της. Χωρίς στιγμή να ξεχνά την αγάπη του για τον ρομαντισμό.
► «Interstellar» του Κρίστοφερ Νόλαν. Είναι πολύ εύκολο να τη χαρακτηρίσεις «την πιο δυσνόητη ταινία της χρονιάς» ή να την κατακρίνεις για τις όποιες επιστημονικές ανακρίβειες (που δεν έχουν την παραμικρή σημασία). Είναι πιο δύσκολο και πιο σωστό να αναγνωρίσεις ότι ο Νόλαν είναι από τους λίγους σημερινούς σκηνοθέτες που απολαμβάνει την τέχνη του και κινηματογραφεί με όραμα.
► «Foxcatcher» του Μπένετ Μίλερ. Τρεις αριστουργηματικές ανδρικές ερμηνείες από τους Στιβ Καρέλ, Τσάνινγκ Τέιτουμ και Μαρκ Ράφαλο, στιβαρό, λεπτό, σοφό σινεμά στα υπέροχα πρότυπα των αμερικανικών (αντι-ηρωικών) ταινιών του ’70.
► «Οι σταθμοί του σταυρού» του Ντίτριχ Μπρούγκεμαν. Μια αυστηρά δομημένη ιστορία της αυτοθυσίας και της υπονόμευσής της, μια μικρή ταινία από τη Γερμανία μ’ ένα μεγάλο σχόλιο για την απώλεια της πίστης και την αναζήτησή της στις λάθος γωνιές της ανθρώπινης νόησης.
► «Xenia» του Πάνου Χ. Κούτρα. Πληθωρικό σινεμά από έναν αριστοτέχνη σκηνοθέτη, ένα πηγαίο πολιτικό σχόλιο για την Ελλάδα, ακόμα περισσότερο μια γεμάτη πάθος και χιούμορ ματιά στην ανεμελιά της νιότης.
► «Fury» του Ντέιβιντ Αγερ. Κλασικών αξιώσεων πολεμικό δράμα, δυνατό όσο και η πικρία του για την επανάληψη των ιστορικών λαθών. Ενα εξαιρετικό αντρικό καστ με τον Μπραντ Πιτ στα καλύτερά του.
► «‘71» του Γιαν Ντεμάνζ. Το εντυπωσιακότερο σκηνοθετικό ντεμπούτο της χρονιάς, ο αγγλο-ιρλανδικός πόλεμος σε μορφή θρίλερ ή ταινίας καταιγιστικής δράσης. Το φιλμ όπου καλωσορίσαμε τον Τζακ Ο’ Κόνελ.
► «Στο σπίτι» του Αθανάσιου Καρανικόλα. Μια αφαιρετική αλλά διαπεραστική ματιά στην κρυφή πλευρά της σημερινής ελληνικής κοινωνίας, μια ερμηνεία της Μαρίας Καλλιμάνη που θα συζητιέται για καιρό.
► «Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί» του Τζιμ Τζάρμους. Για τη σαγήνη του Μαρόκου, τη γόνιμη παρακμή του Ντιτρόιτ, το αβίαστο cool του κάθε κάδρου, το στιλ της Τίλντα Σουίντον και του Τομ Χίντλστον και το αιώνιο ερωτηματικό στο πόσο διαρκεί ο έρωτας.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας