Ο νέος και φρέσκος Ιθαν Χαντ και ο παλιός και υπέροχος «Δράκος του Ντίσελντορφ»

Επικίνδυνη Αποστολή: Θανάσιμη Εκδίκηση μέρος πρώτο

(Mission: Impossible - Dead Reckoning Part One, ΗΠΑ, 2023, 163’)

★★★☆☆

● σκηνοθεσία: Κρίστοφερ ΜακΚουάρι

● ηθοποιοί: Τομ Κρουζ, Ρεμπέκα Φέργκιουσον, Χέιλι Ατγουελ, Βανέσα Κέρμπι, Σάιμον Πεγκ, Βινγκ Ρέιμς

Λες και αναγεννήθηκε μέσα από τα εμπόδια και τις δυσκολίες που προκάλεσε η πανδημία στα γυρίσματά της, η νέα Mission Impossible έρχεται αγωνιώδης, καθησυχαστικά προβλέψιμη και τόσο φρέσκια όσο παραμένει και ο πρωταγωνιστής της.

Η υπόθεση δεν έχει πάρα πολλή σημασία – γι’ άλλη μία φορά οι κακοί έχουν ένα εργαλείο που τους επιτρέπει να καταστρέψουν τον κόσμο και ο Ιθαν Χαντ, μαζί με την ομάδα του από την IMF, προσπαθούν να τους αποτρέψουν (με τη διαφορά ότι η ταινία είναι το πρώτο μέρος μιας διλογίας η οποία, ποιος ξέρει, μήπως θα σημάνει και το οριστικό τέλος τού franchise;). Ωστόσο φυσικά το σενάριο αφιερώνεται στην ανάπτυξη της AI, μιας και το «όπλο» αυτό, παρότι μοιάζει εξαιρετικά ρετρό, έχει τη δυνατότητα να χακάρει κάθε σύστημα στον κόσμο και να παίρνει τη μορφή του.

Εβδομη κινηματογραφική επικίνδυνη αποστολή για τον Ιθαν Χαντ, εννέα μέρη θεαματική περιπέτεια (με μια τρυφερή επιμονή και στα… αναλογικά εφέ και stunts) και ένα μέρος χιούμορ, με κορυφαία στιγμή την ελεύθερη πτώση του Ιθαν από τη μηχανή του πάνω στο Οριεντ Εξπρές, αλλά και μια αριστουργηματική καταδίωξη στη Ρώμη μ’ ένα κατακίτρινο 500αράκι Fiat και επιπλέον με τρένα, μανιασμένα άτια, υποβρύχια, χωρίς να λείπουν οι αισθαντικές πολυμήχανες γυναίκες και το πολυαγαπημένο νερντ, Μπέντζι. Εκείνο όμως που καταφέρνει η ταινία πιο αποτελεσματικά και από την πιο ιλιγγιώδη καταδίωξη είναι να διατηρήσει, εκσυγχρονισμένες, τις αρετές μιας ταινίας φτιαγμένης για τη μεγάλη οθόνη και τον καλό ήχο, να κρατήσει τη θέση ενός καλοκαιρινού blockbuster που δεν κοροϊδεύει τον θεατή και δεν ξεχνά την αξία της κινηματογραφικής, έστω θερινής, αίθουσας.

Ραμόνα (Ramona, Ισπανία, 2023, 80’)

★★½☆☆

● σκηνοθεσία: Αντρεα Μπάγκνι

● ηθοποιοί: Λούρντες Χερνάντες, Μπρούνο Λάστρα, Φραντσέσκο Καρίλ

Νέα γυναίκα, καθόλου μόνη, ψάχνει – κυρίως τον εαυτό της. Με βραβείο στο Φεστιβάλ της Ρώμης και συμμετοχή στο Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι, το ντεμπούτο της Ισπανίδας Αντρεα Μπάγκνι, με μαγνητική, θέλοντας και μη, πρωταγωνίστρια την τραγουδίστρια Λούρντες Χερνάντες, αντλεί από τη νουβέλ βαγκ και από τον νεαρό Γούντι Αλεν, αλλά αφιερώνει στη Μαδρίτη, τη ζωή και το σινεμά της.

Η τριαντάχρονη Ραμόνα έχει μόλις μετακομίσει από την Αγγλία στη Μαδρίτη, στη hop γειτονιά του Λαβαπιές, μαζί με το αγόρι της, τον σεφ Νίκο. Η Ραμόνα δεν σταματά σ’ αυτή την αλλαγή, θέλει επίσης να γίνει ηθοποιός και με όποιον τρόπο να κορέσει την αίσθηση του ανικανοποίητου που την ταλαιπωρεί. Οταν τυχαία σ’ ένα καφέ γνωρίσει τον Μπρούνο και φλερτάρει μαζί του απολαυστικά, το τελευταίο που περιμένει είναι πως πρόκειται για τον σκηνοθέτη της ταινίας για την οποία έχει οντισιόν την επόμενη μέρα. Και αυτός ο πρωταγωνιστικός ρόλος είναι υπερβολικά ελκυστικός για να μην παραδοθεί η Ραμόνα στη μοίρα της.

Κατά το περισσότερο ασπρόμαυρη, με έγχρωμες μόνο λίγες καθοριστικές σεκάνς, η ταινία της Μπάγκνι έχει την αρετή της οικειότητας – όλ@, λίγο πολύ, έχουν ερωτευτεί, έχουν δοκιμάσει το απαγορευμένο, έχουν αναρωτηθεί τι θέλουν και πού πάνε, έχουν προσπαθήσει να πιάσουν τη ζωή από τα κέρατα για να μείνουν με άδεια χέρια. Και εκεί κάπου μένει το φιλμ, γυρισμένο σε μια εξαιρετικά φωτογενή Μαδρίτη, ερημωμένη από την πανδημία, επιμένοντας λίγο λιγότερο στην ουσία και λίγο περισσότερο στο φασαίικο vibe της.

Δύο εισιτήρια για Κυκλάδες

(Cyclades, Γαλλία, Ελλάδα, Βέλγιο, 2022, 110’)

★★☆☆☆

● σκηνοθεσία: Μαρκ Φιτουσί

● ηθοποιοί: Λορ Καλαμί, Ολιβιά Κοτ, Κριστίν Σκοτ Τόμας, Πάνος Κορώνης

Για να ξαναπιάσεις το νήμα της ζωής σου και να θυμηθείς ποιος είναι ο εαυτός σου, φτάνει ένα island-hopping στις Κυκλάδες; Σίγουρα όχι, τουλάχιστον με τον γεμάτο κλισέ τρόπο της καλοπροαίρετης αλλά ρηχής ιστορίας του Μαρκ Φιτουσί.

Η παρορμητική, σαρωτική Μαγκαλί και η συγκρατημένη, εσωστρεφής Μπλαντίν ήταν κολλητές φίλες στην εφηβεία τους: μαζί αντιμετώπιζαν τα οικογενειακά τραύματα, τους πρώτους έρωτες, μαζί άκουγαν το cd του «Απέραντου Γαλάζιου» και ονειρεύονταν να πάνε στην Αμοργό και να ζήσουν… τον μύθο τους. Ενας ανούσιος τσακωμός και η πάροδος των χρόνων τις απομάκρυναν, ώσπου τώρα, στα σαρανταφεύγα τους, ξανασυναντιούνται και αποφασίζουν να πραγματοποιήσουν το παλιό τους όνειρο. Οι Κυκλάδες, με τον ξερό βράχο, τον λαμπερό ήλιο, τα γαλάζια νερά και την ταχυπαλμία του ελληνικού καλοκαιριού, γίνονται ο καταλύτης για ένα κοριτσίστικο road (ή boat) movie, που ταυτόχρονα αποτελεί καταναγκαστική ενηλικίωση. Ομως, παρά τις θαυμάσιες πρωταγωνίστριες και ειδικά την εθιστική στην οθόνη Λορ Καλαμί, το σενάριο δεν τραβά κουπί, όχι, όπως θα περίμενε κανείς, λόγω της σχηματικής απεικόνισης των Ελλήνων νησιωτών και των σέξι τουριστριών, αλλά λόγω της εξαιρετικά επιφανειακής χαρτογράφησης της γυναίκας στην ωριμότητα και των επιθυμιών της.

Επανεκδόσεις

Ενα ανεκτίμητο classic και μια υπονομευτική ταινία φολκ τρόμου φέρνει η εβδομάδα.

▶ Στο «Μ – Ο Δράκος του Ντίσελντορφ» (1931, 105’, ★★★★★), την καθ’ ομολογία αγαπημένη ταινία του δημιουργού της Φριτς Λανγκ, μια ολόκληρη γερμανική πόλη, οι Αρχές αλλά και ο οργανωμένος υπόκοσμος προσπαθούν να εντοπίσουν έναν κατ’ επανάληψη βιαστή και δολοφόνο μικρών κοριτσιών. Η πρώτη ταινία για serial killer που έγινε ποτέ (και της οποίας στοιχεία βρίσκονται πραγματικά σε όλες τις αντίστοιχες ταινίες που ακολούθησαν), με συγκλονιστικό πρωταγωνιστή τον Πέτερ Λόρε, πρώτη ομιλούσα ταινία του Λανγκ, αναδεικνύει τα χαρακτηριστικά του έργου τού auteur, τα στοιχεία του γερμανικού εξπρεσιονισμού, τον αλληγορικό αντιναζιστικό πολιτικό σχολιασμό, τον άνθρωπο τον καταδικασμένο να υποκύψει στο τραγικό πεπρωμένο τους, αλλά ταυτόχρονα παρακολουθείται συναρπαστικά και ως ένα μοναδικό πρώιμο θρίλερ.

▶ Στο «Καταραμένο σκιάχτρο» («The Wicker Man», 1973, 88’, ★★★★½) ο Ρόμπιν Χάρντι καταθέτει μία από τις ωραιότερες και πιο σύνθετες ταινίες τρόμου στην ιστορία του σινεμά, τουλάχιστον στην κατά ένα 15λεπτο μεγαλύτερη director’s cut μορφή της. Ενας θρησκευόμενος αστυνομικός πηγαίνει σ’ ένα απομακρυσμένο νησί της Σκοτίας αναζητώντας τα ίχνη ενός κοριτσιού που αγνοείται. Εκεί θ’ ανακαλύψει όχι το κορίτσι, αλλά μια σφιχτοδεμένη κοινότητα που ζει σύμφωνα με τις παγανιστικές δοξασίες και τελετουργίες, με επικεφαλής τον τοπικό προύχοντα (αριστουργηματικός ο Κρίστοφερ Λι, ειδικά όταν σύρει τον χορό του θερινού ηλιοστασίου με μακριά μαύρη περούκα). Προπομπός των φολκ θρίλερ, πρότυπο για ταινίες σαν το πρόσφατο «Midsommar» του Αρι Αστερ, το «Wicker Man» ωστόσο καταφέρνει με δεξιοτεχνία να συνδυάσει το χιούμορ, την αγωνία, τη σεξουαλική απελευθέρωση, την επανάσταση ενάντια στην οργανωμένη χριστιανική θρησκεία και το ταξικό «κατηγορώ» σ’ ένα φιλμ που όχι μόνο δεν πλατειάζει στιγμή, αλλά οδηγεί και σ’ ένα από τα πιο αναπάντεχα, καθηλωτικά φινάλε του σινεμά.