Τα «πάνω κάτω», ένα χαμόγελο και... μισό happy end

Τα πάνω κάτω (L’innocent, Γαλλία, 2022, 99’)

★★★☆☆

● σκηνοθεσία: Λουί Γκαρέλ

● ηθοποιοί: Λουί Γκαρέλ, Νοεμί Μερλάν, Ροσντί Ζεμ, Ανούκ Γκρινμπέργκ

Ο Αμπέλ δουλεύει σ’ ένα ακουάριουμ, αγαπά τα ψάρια και επικοινωνεί μαζί τους καλύτερα απ’ ό,τι με τους ανθρώπους, ειδικά απ’ όταν πέθανε η γυναίκα του, ο έρωτας της ζωής του. Περισσότερο μάλιστα με τα χαρωπά αξολότλ που χαμογελούν διαρκώς, ένα από τα ελάχιστα είδη στον πλανήτη που δεν ενηλικιώνονται ποτέ. Βέβαια ποτέ στην ταινία, υποψήφια για 11 βραβεία Σεζάρ, δεν θ’ απολαύσουμε ένα πλάνο με αξολότλ και αυτή δεν είναι η μόνη αδεξιότητα που ο Λουί Γκαρέλ, πρωταγωνιστής αλλά και σεναριογράφος-σκηνοθέτης, προσπερνά με μια ελκυστική χάρη.

Η μητέρα του Αμπέλ, ηθοποιός που διδάσκει δραματοθεραπεία στη φυλακή, ερωτεύεται και παντρεύεται τον άρτι αποφυλακισθέντα Μισέλ. Ομως ο Αμπέλ, επιφυλακτικός απέναντι σε κάθε ίχνος ευτυχίας ή happy end, θα βαλθεί ν’ αποδείξει ότι ο Μισέλ εξακολουθεί τις απατεωνιές του με τη βοήθεια της κολλητής φίλης του, της παρορμητικής και αθεόφοβης Κλεμάνς. Χαρακτήρες γραμμένοι ανολοκλήρωτα, διακλαδώσεις της πλοκής που δεν έχουν ίχνος αληθοφάνειας και παρ’ όλα αυτά μόνο τρυφερότητα, χαμόγελο, μια υπαρξιακή ανάταση και μια οικεία αίσθηση ανικανοποίητου μεταφέρει η ταινία, πανέμορφα φωτισμένη, αντισταθμίζοντας τις αδυναμίες της με κινηματογραφικό και ανθρώπινο πάθος και ένα εξασφαλισμένο… demi-happy end.

Ο γιος (The Son, Ην. Βασίλειο, Γαλλία, 2022, 123’)

★★☆☆☆

● σκηνοθεσία: Φλόριαν Ζέλερ

● ηθοποιοί: Χιου Τζάκμαν, Λόρα Ντερν, Βανέσα Κέρμπι, Ζεν ΜακΓκραθ, Αντονι Χόπκινς

Ο Πίτερ, μεγαλοδικηγόρος από τζάκι που ασχολείται και με την πολιτική, έχει αρχίσει μια νέα ζωή με την πανέμορφη Μπεθ και το νεογέννητο μωρό τους. Ομως η πρώην γυναίκα του θα του χτυπήσει την πόρτα για βοήθεια: ο δικός τους γιος, ο έφηβος Νίκολας, περνά καταθλιπτικά και αυτοκαταστροφικά επεισόδια, δεν πατά στο σχολείο, δεν έχει κανένα φίλο. Ο Πίτερ θα «αναλάβει» τον Νίκολας, ελπίζοντας να τα καταφέρει μαζί του καλύτερα απ’ ό,τι ο αποστασιοποιημένος πατέρας του με τον ίδιο. Μήπως, όμως, η βοήθεια είναι πολύ λίγη και έρχεται πολύ αργά;

Δύο χρόνια μετά τον οσκαρικό «Πατέρα» (και πάλι με τον Αντονι Χόπκινς στον μικρό ρόλο του πατριάρχη της οικογένειας), ο Γερμανός σκηνοθέτης διασκευάζει ακόμα ένα θεατρικό έργο του και συμμετέχει στο Φεστιβάλ Βενετίας 2022. Οπως και με τον «Πατέρα», έτσι και με τον «Γιο», και με τη συνδρομή του αριστοτεχνικού μοντάζ του Γιώργο Λαμπρινού, ο Ζέλερ χτίζει ένα φορτισμένο, ασφυκτικό μεγαλοαστικό κλουβί και αφήνει τους ήρωές του να χτυπούν επαναλαμβανόμενα στους τοίχους, ξεδιπλώνοντας ένα βαρύ μελόδραμα. Το οποίο στην ουσία δεν έχει κάτι περισσότερο να πει απ’ το ότι η εφηβεία είναι δύσκολο πράγμα, τόσο για τον έφηβο όσο και για τους γονείς, ότι τα οικογενειακά ψέματα φέρνουν τραγωδίες, ότι τα απωθημένα των γονιών καθρεφτίζονται στα παιδιά τους, ότι η ανατροφή χρειάζεται θυσίες, τίποτε δηλαδή πιο σοβαρό από ένα long read στο «Seventeen» του ’80. Αυτό ο Ζέλερ το κάνει περίτεχνα, σ’ ένα σύμπαν που αποτελείται μόνο από εύπορους άντρες και γυναίκες, με τον ρόλο της μητέρας-Κέιτ-Λόρα Ντερν γραμμένο άστοχα και ελλιπώς, με τον νεαρό πρωταγωνιστή Ζαν ΜακΓκραθ να παίζει αφόρητα κλαψιάρικα, με μια αφέλεια στους ψυχαναλυτικούς συνδέσμους και τις ερμηνείες τους, αφήνοντας το στιλιζάρισμα να λάμψει, αλλά και τον Χιου Τζάκμαν, επιτέλους σ’ έναν δραματικό ρόλο αξιώσεων, να δείξει τις δυνατότητές του.

Ο τέταρτος επιβάτης (El cuarto pasajero, Ισπανία, 2022, 99’)

★★☆☆☆

● σκηνοθεσία: Αλεξ ντε λα Ιγκλέσια

● ηθοποιοί: Μπλάνκα Σουάρες, Αλμπέρτο Σαν Χουαν, Ερνέστο Αλτέριο, Ρουμπέν Κορτάδα

Ο Χούλιαν, πενηντάχρονος χωρισμένος ανασφαλής άντρας, είναι έτοιμος να εξομολογηθεί τον έρωτά του στην όμορφη Λορένα, κατά μία εικοσαετία μικρότερή του. Την έχει γνωρίσει από μια εφαρμογή για carpooling, με το οποίο επιβάτες ταξιδεύουν (ο Χούλιαν τακτικά στη Μαδρίτη για δουλειά) μαζί και μοιράζονται τα έξοδα. Ομως στην προγραμματισμένη κούρσα της αγάπης δύο νέοι επιβάτες, ο γοητευτικός Σέρτζιο και ο επικίνδυνος Ροντρίγκο, θ’ ανατρέψουν το πρόγραμμα του Χούλιαν. Ο διασημότερος εκπρόσωπος της ισπανικής κωμωδίας παρουσιάζει ένα νέο φαρσικό έπος που σημείωσε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία στη χώρα του, όμως αποδεικνύει ότι το προ πενταετίας «Μπαρ» ήταν μόνο ένα διάλειμμα πνευματώδους χιούμορ σε μια φιλμογραφία εύπεπτης σαχλαμάρας.

Το άλλο με τον Τοτό, το ξέρεις;

(Les blagues de Toto, Γαλλία, Λουξεμβούργο, Βέλγιο, 2020, 84’)

​​​​​​​★★☆☆☆

● σκηνοθεσία: Πασκάλ Μπουρντιό

● με τις φωνές των: Μιχάλη Αποσκίτη, Μυρτώς Ναούμ, Κώστα Αποστολίδη

Ο μικρός, σκανταλιάρης, γκαφατζής Τοτός είναι εγγύηση ότι γύρω του όλα θα πάνε στραβά είτε πρόκειται για το σχολείο, είτε για το σπίτι, είτε για τη μεγάλη επαγγελματική παρουσίαση του μπαμπά του, όπου ένα περίοπτο γλυπτό βρίσκεται ξαφνικά διαλυμένο στο έδαφος. Φυσικά όλα τα βλέμματα γυρνούν στον Τοτό, όμως εκείνος, αθώος, με τη βοήθεια των φίλων του, θα βαλθεί ν’ ανακαλύψει τον πραγματικό ένοχο. Μετά από τουλάχιστον έξι δεκαετίες όπου πρωταγωνιστούσε ως ανέκδοτο, ο Τοτός παίρνει θέση στη μεγάλη οθόνη μ’ ένα φιλμ μόνο στοιχειωδώς διασκεδαστικό, που προβάλλεται μόνο μεταγλωττισμένο στα ελληνικά.

Book Club - Το επόμενο κεφάλαιο

(Book Club: The Next Chapter, ΗΠΑ, 2023, 106’)

​​​​​​​​​​​​​​★☆☆☆☆

● σκηνοθεσία: Μπιλ Χόλντερμαν

● ηθοποιοί: Νταϊάν Κίτον, Τζέιν Φόντα, Κάντις Μπέργκεν, Μέρι Στίνμπεργκεν, Αντι Γκαρσία, Ντον Τζόνσον, Κρεγκ Τ. Νέλσον

Πριν από πέντε χρόνια τέσσερις αξιολάτρευτες ηθοποιοί ενσάρκωσαν τις κολλητές φίλες, παθιασμένες με το book club τους που έχοντας μόλις διαβάσει τις «50 Αποχρώσεις του Γκρι» απέδειξαν ότι η ζωή και ο έρωτας δεν σταματά σε κανένα -ήντα. Τώρα, έχοντας ξεπεράσει τους περιορισμούς της πανδημίας (η εναρκτήρια και μοναδική χαριτωμένη σεκάνς της ταινίας) και με τον γάμο της Βίβιαν (Τζέιν Φόντα) στα σκαριά, αποφασίζουν να σηκωθούν από την πολυθρόνα τους και να κάνουν το υπέρτατο bachelorette trip στη Ρώμη. Από μια ταινία που ξεκινά με απόσπασμα από τον «Αλχημιστή» του Κοέλιο δεν μπορεί κανείς να έχει υψηλές απαιτήσεις, αλλά το νέο «Book Club» δεν ανταποκρίνεται ούτε στις ελάχιστες. Τέσσερις θρυλικές γυναίκες (και οι άντρες που τις συντροφεύουν στην οθόνη) που αρθρώνουν ένα υποτυπώδες σενάριο, αστεία παρωχημένα που στέλνουν τη γυναικεία χειραφέτηση από εκεί που ήρθε, με μια πλοκή παραπάνω από προβλέψιμη και μια τουριστική ανοησία, συνθέτουν ένα «κεφάλαιο» που, αντί ν’ αναδείξει τις δυνατότητες της τρίτης ηλικίας, σε προκαλεί να πιάσεις τους συντελεστές από το αυτί και να τους αναγκάσεις να δουν το φιλμ ξανά και ξανά για τιμωρία.

Παγιδευμένη ψυχή: η Πορφυρή Πόρτα

(Insidious: The Red Door, Καναδάς, ΗΠΑ, 2023, 107’)

● σκηνοθεσία: Πάτρικ Γουίλσον

● ηθοποιοί: Ρόουζ Μπερν, Πάτρικ Γουίλσον, Τάι Σίμπκινς

Τελευταίο μεταφυσικό δράμα για την οικογένεια Λάμπερτ, που αυτή τη φορά, προκειμένου να ξεμπερδέψουν μια και καλή με τους δαίμονες που τους ταλανίζουν, τολμούν να διαβούν το κατώφλι της Πορφυρής Πόρτας. Πέμπτο μέρος (πάντα με παραγωγό και τον Τζέιμς Γουάν) του franchise του τρόμου, το οποίο ο Πάτρικ Γουίλσον μάλλον ήθελε τόσο να γίνει που το σκηνοθέτησε κιόλας.