Το αμερικανικό λάβαρο του Ιστγουντ

Ο «Ελεύθερος σκοπευτής» δεν είναι, δυστυχώς, παρά ένα αξιοπρεπές πολεμικό δράμα, χωρίς την υπονομευτική πολιτική συνείδηση στην οποία μας είχε συνηθίσει ο σκηνοθέτης τού «Γράμματα από το Ιβο Τζίμα». Εκπληξη αναδεικνύεται το ισραηλινό «Το διαζύγιο: Η δίκη της Viviane Amsalem»

Ελεύθερος σκοπευτής (American Sniper)

Σκηνοθεσία: Κλιντ Ιστγουντ

Ηθοποιοί: Μπράντλεϊ Κούπερ, Σιένα Μίλερ, Μπεν Ριντ, Σάμι Σέικ, Τζέικ ΜακΝτόρμαν, Ερικ Κλόουζ, Τζόναθαν Γκροφ

Ο Κρις Κάιλ είναι ένας ορμητικός Τεξανός πεζοναύτης: μεγάλωσε πιστεύοντας ότι πρέπει να προστατεύεις τους ανθρώπους και την πατρίδα σου και αυτό κάνει πολεμώντας «τρομοκράτες» στο Ιράκ, όπου έχει εξελιχθεί σε θρύλο, στο πιο φονικό όπλο της αμερικανικής δύναμης, ένας ελεύθερος σκοπευτής με 160 επίσημα θύματα (γύρω στα 220 κατά τις φήμες). Ταυτόχρονα, ο Κάιλ προσπαθεί να κουμαντάρει τη δική του ψυχολογία και ισορροπία και τη σχέση του με τη γυναίκα του και τα παιδιά τους.

Προσπαθείς φιλότιμα βλέποντας το «American Sniper» να διακρίνεις τον σκηνοθέτη όχι μόνο των «Ασυγχώρητων», αλλά και του «Letters from Iwo Jima», με την υπονομευτική πολιτική συνείδηση και τη λεπτότητα στις κυνικές διατυπώσεις του. Και δεν μπορείς. Η νέα ταινία του Κλιντ Ιστγουντ, προσωπικό πρότζεκτ του Μπράντλεϊ Κούπερ, η οποία βασίζεται στην πραγματική ιστορία του Κρις Κάιλ και στα απομνημονεύματά του και βρίσκεται υποψήφια για 6 Οσκαρ, έχοντας σπάσει ήδη τα ταμεία στην Αμερική, διαβάζεται, βλέπεται, ακούγεται και μυρίζει ως ένα λάβαρο της αμερικανικής πίστης στην πατρίδα, την οικογένεια και τον Θεό, ως πολεμοχαρής κραυγή και ανύψωση ενός μετριότατου «ήρωα» με σκοπευτική δεινότητα. Η ταινία εκτυλίσσεται σε δύο άξονες: στις τέσσερις αποστολές στο Ιράκ, τις οποίες ο Ιστγουντ κινηματογραφεί με σκονισμένη αντρίλα, με απλοϊκούς όρους ηρωισμού, με σχηματική εσωτερική αναζήτηση και με σασπένς αντανακλαστικό σαν video game. Ο Κρις Κάιλ κι οι συστρατιώτες του είναι ικανοί και πανέξυπνοι (στερεοτυπικοί και αυτοί), οι Ιρακινοί είναι φονικά τέρατα, ακόμα και τα παιδιά, αξιώνοντας έτσι κάθε επίθεση, ενώ η «νέμεση» του Κάιλ, ένας Ιρακινός εξίσου αήττητος ελεύθερος σκοπευτής, εμφανίζεται με σκοτεινή μουσική και σατανική ατμόσφαιρα. Ο άλλος άξονας είναι το «back home», η ζωή του Κάιλ στην Αμερική με τη γυναίκα του, όπου εκείνος νιώθει αταίριαστος κι εκείνη εγκαταλειμμένη. Χωρίς βάθος και χωρίς επιθυμία να ξεφύγει στιγμή από το κλισέ ενός πολεμικού μελοδράματος.

Ο Μπράντλεϊ Κούπερ, σωματικά αλλαγμένος για την ταινία, φουσκωμένος με μυς και υπερηφάνεια, δίνει τις καλύτερες στιγμές ερμηνείας του στα κοντινά πλάνα όπου, συγκεντρωμένος, κοιτάζει μέσα από το στόχαστρο του όπλου του, με τα μάτια του να αναρωτιούνται και να επιβάλλουν. Οι διαλογικές του στιγμές, αντίθετα, είναι από τις χειρότερες της ταινίας.

Αν θεωρήσει κανείς το «American Sniper» ως ένα φιλοαμερικανικό πολεμικό δράμα, τη δουλειά του την κάνει αξιοπρεπώς, στιβαρά, αν και όχι εμπνευσμένα. Εάν η πρόθεση ήταν διαφορετική, ο Κλιντ Ιστγουντ έχει απλώς χάσει τον στόχο του με μια παλιομοδίτικη, σχηματική ταινία.

Το διαζύγιο: Η δίκη της Viviane Amsalem ​(Gett)

Σκηνοθεσία: Ρόνιτ και Σλόμι Ελκαμπετς

Ηθοποιοί: Ρόνιτ Ελκαμπετς, Σιμόν Αμπκαριάν

Το ξέρουμε ότι κάποιες απλές κοινωνικές ή πολιτικές διαδικασίες δεν είναι αυτονόητες σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά δεν το θυμόμαστε αρκετά συχνά: κι αυτό αναλαμβάνει να κάνει το «Gett», με έναν πνευματώδη, δραματικό τρόπο, γεμάτο πινελιές σουρεαλιστικού χιούμορ. Στο Ισραήλ ο πολιτικός γάμος δεν αναγνωρίζεται, άρα ούτε και το διαζύγιο. Ο γάμος νομιμοποιείται μόνο από τον ραβίνο και εκείνος είναι που μπορεί, αν θέλει, να επικυρώσει και τη διάλυσή του, εάν, ωστόσο, συναινέσει ο σύζυγος – το γυναικείο αίτημα σε καμιά περίπτωση δεν είναι αρκετό. Η Βίβιαν Αμσαλεμ, ηρωίδα της ταινίας εμπνευσμένη απλώς από την πραγματικότητα, ζητά διαζύγιο από τον Ελισά εδώ και τρία χρόνια. Μαζί με τον δικηγόρο της, σε ένα αμιγώς αντρικό περιβάλλον, επισκέπτεται τακτικά το θρησκευτικό δικαστήριο αιτούμενη την αναγνώριση της διάλυσης του γάμου της. Ομως ο Ελισά δεν συμφωνεί. Κι ο χρόνος περνά, με τη Βίβιαν μετέωρη ανάμεσα σε δύο ταυτότητες.

Η ταινία που σκηνοθέτησε η Ρόνιτ Ελκαμπετς (η πρωταγωνίστρια της «Επίσκεψης της Μπάντας»), μαζί με τον αδελφό της, Σλόμι, έκανε πρεμιέρα στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών του Φεστιβάλ των Κανών, βρέθηκε υποψήφια για τη φετινή Χρυσή Σφαίρα ξενόγλωσσης ταινίας και είναι το τελευταίο μέρος της τριλογίας που σκηνοθέτησαν τα δύο αδέλφια κοιτάζοντας διαφορετικές πλευρές και στιγμές στη ζωή ενός ζευγαριού.

Το «Διαζύγιο» είναι μια θαυμάσια πολιτική ταινία, γεμάτη κινηματογραφικές ανατροπές. Δικαστικό δράμα, περιορισμένο ώς το τέλος του σε εσωτερικούς χώρους, στις αίθουσες και τους διαδρόμους όπου ξετυλίγεται και φρενάρει η ιστορία της Βίβιαν, ξεκινά χαμηλότονα, αποστασιοποιημένα, σχεδόν βωβά, σχεδόν ασπρόμαυρα και προχωρά ανεβάζοντας τους τόνους, παίζοντας με τη γλώσσα και τη σιωπή, προσθέτοντας στοιχεία στην προσωπικότητα της ηρωίδας της, δίνοντάς της πρόσωπο και φωνή, μέχρι μια απολαυστική, κατακόκκινη κλιμάκωση.

Αντιμετωπίζοντας το θέμα της με την τραγικότητα αλλά και τον παραλογισμό που του αρμόζει, η ταινία μπολιάζει το δράμα και την ένταση με διαλόγους ή σκηνές έξυπνης κωμωδίας του παραλόγου, δυνατά ξυπνήματα σε μια παράδοξη πραγματικότητα. Η Ρόνιτ Ελκαμπετς στον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι από μόνη της μια παρουσία καθηλωτική. Ακόμα καλύτερα, η ταινία ταξιδεύει, θεματικά, έξω από το Ισραήλ, σε κάθε κοινότητα που προσπαθεί να διεκδικήσει τα δικαιώματά της, χωρίς σοβαροφάνεια, με δύναμη, χιούμορ και δημιουργική σκηνοθεσία.

Μπομπ Σφουγγαράκης: Εξω απ’ τα νερά του ​(The SpongeBob Movie: Sponge Out of Water)

Σκηνοθεσία: Πολ Τίμπιτ

Ακούγονται οι: Λορέντζος Φραγκούλης, Βασίλης Μήλιος, Γιάννης Στεφόπουλος, Αλκης Ζερβός, Χρήστος Θάνος, Μαρία Ζερβού, Ντίνος Σούτης

Ολα πηγαίνουν καλά για τον Μπομπ τον Σφουγγαράκη στον βυθό του Μπικίνι: οι δουλειές στο εστιατόριο του Κυρίου Καβούρη όπου δουλεύει ανθούν, ο αντίπαλός τους, ο Πλαγκτόν, δεν σταυρώνει πελάτη κι ο Μπομπ διασκεδάζει με τους φίλους του, τον πιστό αστερία Πάτρικ, τον σαρδόνιο Καλαμάρη και την επιστήμονα σκίουρο Σάντι. Μέχρι τη στιγμή που από το εστιατόριο θα χαθεί η συνταγή της περιζήτητης Καβουροπάτης και η αναζήτησή της θα στείλει τον Μπομπ όχι μόνο στη στεριά, αλλά και σε ταξίδια με τη χρονομηχανή.

Στη δεύτερη κινηματογραφική του περιπέτεια, ο Μπομπ ο Σφουγγαράκης παραμένει εξαιρετικά διασκεδαστικός για μικρούς και μεγάλους, με διαφορετικό τρόπο. Ταχύτατος ρυθμός, υπέροχοι δεύτεροι χαρακτήρες, αιχμηρό χιούμορ και λογοπαίγνια, κινηματογραφικές και ποπ αναφορές, από τον Πειρατή Μπεργκερογένη του (ντουμπλαρισμένου) Αντόνιο Μπαντέρας ώς ένα απίθανο ριμέικ του Μαντ Μαξ. Κι όπου το σκίτσο υπολείπεται, αναπληρώνει με μπρίο.