«Ζούμε σε πολύ άγρια εποχή...»

Είναι εμφανέστατο ότι έχει αλλάξει το σκηνοθετικό του στιλ. Είναι πλέον πιο κινηματογραφικό, αλλά η υπογραφή του παραμένει ξεχωριστή. Εχει υπογράψει ορισμένες από τις πιο επιτυχημένες σειρές στη μικρή μας οθόνη. Οχι άδικα θωρείται ο Ελληνας μετρ των αστυνομικών σίριαλ, αλλά έβαλε τη σφραγίδα του και στην εξαιρετική μαύρη κωμωδία «Μαύρα Μεσάνυχτα».

Ο λόγος βέβαια για τον Πάνο Κοκκινόπουλο, που επιστρέφει στη μικρή οθόνη με νέο κύκλο της σειράς «10η Εντολή», που θα κάνει πρεμιέρα μεθαύριο (23.00) στον ALPHA. Tον συναντήσαμε λίγες μέρες πριν από το νέο ξεκίνημα και μιλήσαμε για τη σειρά, τη μικρή οθόνη, την κοινωνία, την πολιτική...

• Πώς είδατε τις πρώτες μετεκλογικές κινήσεις;

Είναι νωρίς ακόμα. Ας προχωρήσουν κάποια πράγματα και μακάρι να πάνε καλά. Ακόμα είναι στο πρώτο επίπεδο. Λίγο εντυπωσιασμός, λίγο ουσία, λίγο το ένα, λίγο το άλλο. Να δούμε και τι θα πουν οι άλλοι. Θα δείξει. Αυτήν τη στιγμή όλος ο κόσμος ασχολείται με τον Βαρουφάκη. Τι φοράει, πότε πάει τουαλέτα, τι πίνει, αν καπνίζει, τι μοτοσικλέτα οδηγεί... Δεν έχω τίποτα με τον άνθρωπο, αλλά δεν είναι μόνο αυτό...

• Ποια είναι η άποψή σας για τη μικρή μας οθόνη μέσα στην κρίση;

Δεν βλέπω ιδιαίτερα πολλή τηλεόραση. Είναι ένας καθρέφτης της κοινωνίας μας. Διαθλαστικός καθρέφτης, αλλά καθρέφτης μας. Οπότε αν είναι σκατά η κοινωνία, θα είναι σκατά και η τηλεόραση. Τώρα σιγά σιγά κάτι αρχίζει να γίνεται και χάρη στα παιδιά του ALPHA βρήκαμε έναν κοινό τόπο. Γιατί αυτή η σειρά είναι τολμηρή και δεν είναι εύκολο να προβληθεί στην ελληνική τηλεόραση...

• Γιατί «10η εντολή»;

Γιατί όχι. Νομίζω ότι είναι επίκαιρη. Εχουν αλλάξει πολλά γύρω μας. Ζούμε σε μια άγρια εποχή. Πολύ άγρια. Οι άνθρωποι είναι ταραγμένοι, τρελαμένοι. Κοίτα πώς οδηγούν, πώς παρκάρουν. Πώς συμπεριφερόμαστε ο ένας στον άλλο. Επιθετικά. Εχει γίνει πολύ εύκολο να ξεπεράσεις το όριο. Σε προσπερνάει κάποιος και πας και τον σκοτώνεις. Εγινε κι αυτό. Θέλω να πω γίνονται πράγματα απίθανα, που νομίζω ότι δεν γίνονταν με τέτοια συχνότητα, τουλάχιστον στην Ελλάδα...

• Επιστρέφετε στην τηλεόραση, αλλά με διαφορετικό στιλ και εστιάζοντας σε πιο κοινωνικά ζητήματα;

Ναι, κοίτα επιχειρώ να είναι πιο κινηματογραφικό το στιλ. Στην τηλεόραση συνήθως τα λένε. Στον κινηματογράφο τα δείχνουμε κι αυτό προσπαθώ να κάνουμε αυτήν τη φορά στη «10η εντολή». Δεν θα είναι όλα τα επεισόδια με κοινωνικά θέματα, αλλά θέλω να στοχεύσω αυτήν τη φορά κυρίως σε τέτοιου τύπου ζητήματα. Θέλω να είναι λίγο πιο στοχευμένο. Να μην είναι μόνο ιστορίες ανθρώπων που ξεπερνούν τα όριά τους και φθάνουν στον φόνο, στο έγκλημα, αλλά να κάνουμε και λίγο κοινωνική κριτική. Πιστεύω ότι αυτό λείπει από τη μικρή οθόνη...

• Είναι λόγω της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας;

Οχι. Ετσι νιώθω και ειδικά αυτό το θέμα με το trafficking με άγγιξε πάρα πολύ. (σ.σ.: Το πρώτο επεισόδιο έχει τίτλο «Η σιωπή» και εστιάζει στο δουλεμπόριο στη χώρα μας.) Θέλω να σχολιάσω και το τι κάνουμε εμείς για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας... Θυμάστε την ιστορία με τις οροθετικές και τον Λοβέρδο; Την κατάσταση στη Μανωλάδα; Είναι θέματα πολύ σημαντικά. Οχι για να τα πιάσεις και να αναπαραστήσεις τι έγινε, πώς έγινε το συγκεκριμένο. Αλλά να πιάσεις μια τέτοια θεματική, να την αναπτύξεις, να σχολιάσεις...

• Η «σιωπή» πάντως που είδαμε εστιάζει στο trafficking;

Ναι, αλλά δεν πρόκειται για μια συγκεκριμένη ιστορία. Είναι μια φανταστική ιστορία που έχει αποτυπωθεί από διάφορες γυναίκες με τις οποίες μιλήσαμε. Είναι γυναίκες που βρίσκονται σε κέντρα προστασίας, όπου δεν πλησιάζει εύκολα κανείς καθώς απαιτούνται προφυλάξεις. Είναι σακατεμένες. Στα 20 χρόνια τους είναι κατεστραμμένοι άνθρωποι. Μπορείτε να το φανταστείτε; Κι αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα τού σήμερα...

• Τα προσπερνάμε, τα βάζουμε στο πίσω μέρος...

Ναι, και αυτά συμβαίνουν μέσα στην κρίση και είμαστε πρωταθλητές σε αυτό. Εμένα με ξεπερνάει αυτή η κατάσταση. Δεν υπάρχει κάτι καταγεγραμμένο, αλλά οι εκτιμήσεις δείχνουν ότι ένας στους τέσσερις Ελληνες έχει πάει με θύμα του trafficking και ένας στους οκτώ Ισπανούς. Είναι δουλεία, το χρήμα είναι πολύ...

• Και γιατί πιστεύετε ότι, παρότι τα γνωρίζουμε, δεν κάνουμε κάτι;

Γιατί, κάνουμε κάτι για οτιδήποτε; Τι κάναμε τόσα χρόνια; Τόσα χρόνια που καταστρέφεται ο πολιτισμός σε αυτήν τη χώρα τι κάναμε; Ολα αυτά δεν θέλουμε να τα βλέπουμε, δεν θέλουμε να τα σκεφτόμαστε. Γι’ αυτό το έκανα και τόσο αιχμηρό το επεισόδιο, γιατί είναι κάτι που θέλουμε να το ξεχνάμε. Είναι μια ιστορία που δεν μας αρέσει, μας ενοχλεί, και προτιμάμε να την αφήνουμε πίσω. Σαν να ανακατεύει το στομάχι μας αυτό που συμβαίνει δίπλα μας. Οτι ο πατέρας, ο ξάδελφος, ο θείος μπορεί υποθετικά και να έχει συμμετάσχει σε κάτι τέτοιο.

• Θέλετε με τη σειρά να χτυπήσετε ένα καμπανάκι στην πολιτεία και σε όλους μας;

Στην πολιτεία, όχι. Γιατί η πολιτεία, έτσι που είναι το σύστημά μας, δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα. Σε όλους εμάς, όμως, ναι. Εμείς, που άλλωστε κάνουμε και την πολιτεία, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι, όταν σκύβουμε το κεφάλι, όταν προσπερνάμε τις καταστάσεις, όταν γυρνάμε αλλού το βλέμμα, όταν βάζουμε παρωπίδες, όταν ξεχνάμε τι γίνεται πίσω μας, δίπλα μας, βοηθάμε να αναπτύσσονται τέτοια φαινόμενα...