Μας αγκάλιασε και τον αγκαλιάσαμε

Δεν θέλω να ξεκινήσω μακάβρια αλλά να, υπήρχε ένας κόμπος στον λαιμό. Για την προχθεσινή συναυλία του Μορισέι στο Τάε Κβον Ντο σας λέω. Ενας λυγμός ρε γαμώτο, σαν κάτι αδιόρατα θλιβερό να πλανάται στην ατμόσφαιρα. Μακάρι να κάνουμε λάθος, αλλά όλοι μας τον βλέπαμε στη σκηνή και σκεφτόμασταν άσχημα πράγματα. Και το συζητάγαμε και μεταξύ μας. Ξέρουμε το πρόβλημα της υγείας του, άφησε και κάτι περίεργα υπονοούμενα ο ίδιος τις τελευταίες εβδομάδες, δεν ήθελε και πολύ. Ενα κορίτσι δίπλα μου παρακολουθούσε δακρυσμένο.

Είναι κι αυτό το fucking «see I’ve already waited too long, and all my hope is gone» από το τελευταίο τραγούδι με το οποίο μας αποχαιρέτησε. Αυτό δεν ήταν συναυλία, ήταν τα συναισθήματα στα άκρα και όποιος αντέξει.

Αλλά εντάξει, ας μην είμαστε αρνητικοί, ας δούμε τον ίδιο τον καλλιτέχνη πόσο ευδιάθετος φάνηκε. Χαμογελαστός, με πολλές ευχαριστίες στο κοινό, με τα λίγα ελληνικά του, με τις ιστορίες που ήθελε να μας πει για την Ελλάδα ζητώντας την προσοχή μας. Χώρια που ήταν σε εξαιρετική φόρμα. Και για να είμαι ειλικρινής, να σας αποκαλύψω πως ο Μορισέι δεν μου αρέσει. Ούτε και οι Smiths, το πρώην γκρουπ του. Ούτε ο ήχος του, ούτε το στιλ του, ούτε καν η χροιά της φωνής του. Αλλά χθες τον απόλαυσα, ήταν καταπληκτικός, ίσως ήταν η καλύτερη εμφάνισή του στη χώρα μας.

Στις 10 και μισή βγήκε, στα μεσάνυχτα ακριβώς τελείωσε, μιάμιση γεμάτη ώρα έπαιξε, σ’ ένα κατάμεστο Τάε Κβον Ντο, με οχτώ χιλιάδες θεατές να παραληρούν. Ξεκινώντας με το «Queen is dead» και με τη βασίλισσα της Αγγλίας από πίσω στην οθόνη σε ένα κολάζ να μας κάνει (συγγνώμη-συγγνώμη) κωλοδάχτυλα. Γνωστή η απέχθειά του ούτως ή άλλως για τον θεσμό της μοναρχίας.

Δεν παρουσίασε κανένα best of, δεν έκανε καμία αναδρομή στην καριέρα του, ούτε απολογισμούς, ούτε τίποτε. Το κανονικό set list έπαιξε με τραγούδια από τον τελευταίο του δίσκο «World Peace Is None Of Your Business», κομμάτια από την προσωπική του καριέρα (30 και πλέον χρόνια!), αλλά και κάποια λίγα των Smiths.

Ηταν και πολύ επικοινωνιακός. Σαν να ένιωσε την ανάγκη να απολογηθεί και λίγο για την ταλαιπωρία που υπήρξε με την αναβολή της συναυλίας του την τελευταία στιγμή, την προηγούμενη Δευτέρα. «Χαιρόμαστε πολύ που μας δεχθήκατε και μας επιτρέψατε να έρθουμε στη χώρα σας», είπε. Και πρόσθεσε πως «είναι μεγάλη η ιστορία. Εχετε ώρα να σας τη διηγηθώ;». Το κοινό επευφημώντας τον (διαρκώς) απάντησε με ένα μακρόσυρτο «ναι» για να ξεκινήσει ο Μορισέι να τραγουδάει «I’m throwing my arms around Athens...».

Στο «Meat is Murder» φυσικά παρουσίασε ένα μανιφέστο υπέρ των χορτοφάγων, δείχνοντας φρικτές σκηνές στην οθόνη από εργοστάσια παραγωγής τροφών, πώς θανατώνουν τα ζώα για να τα φάμε. Γενικώς η οθόνη έπαιξε μεγάλο μέρος και πριν αρχίσει το live, μια και χρησιμοποιήθηκε σαν ένας τεράστιος κινηματογράφος. Είδαμε τραγούδια από Ramones και New York Dolls, ακούσαμε το «Ding Dong the Witch is Dead» για τη Θάτσερ, παρακολουθήσαμε τον Σαρλ Αζναβούρ αλλά και τον Αλεν Γκίνσμπεργκ, ένας σωρό κόσμος παρέλασε από αυτό το (ας πούμε) μισάωρο βιντεοκλίπ.

Το live έκλεισε με το «How Soon Is Now» στο encore και τον Μορισέι να βγάζει το πουκάμισό του και να το πετάει στο κοινό. Εντάξει, αποθεώθηκε. Τους κέρδισε όλους και ολοκληρωτικά. Εκεί είπε και το «remember me... But, oh!, forget my face».

Ασε μας, άσε μας, σταμάτα. Τώρα που σε ακούω και αρχίζεις να μου αρέσεις.