Στις 4/12/2023, στην κατάμεστη αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος», η Γιούλια Φίσερ και η Γιουλιάνα Αβντέεβα έδωσαν ένα ρεσιτάλ μουσικής δωματίου. Οι δυο μουσικοί ερμήνευσαν συνθέσεις από ένα ευρύ φάσμα, γεφυρώνοντας κλασικισμό με ρομαντισμό. Η βραδιά άφησε πάρα πολύ καλές εντυπώσεις. Τις ερμηνείες τους χαρακτήρισαν βασικές ποιότητες σε στενή σύγκλιση: μεγάλος, στιβαρός και αιχμηρός ήχος με αψεγάδιαστη ορθοτονία αλλά και λεπταίσθητες αυξομειώσεις/φωτοσκιάσεις στη δυναμική, καθαρή και, ενίοτε, σκληρή, σε βάθος επεξεργασμένη άρθρωση, αυστηρή έκφραση, αδιάλειπτη φροντίδα στην ανάδειξη της δομής και του συντακτικού της μουσικής μέσα από προσεκτικά διαπλασμένη φραστική. Πρώτη ακούσαμε τη «Σονάτα για βιολί αρ.1» (1798) του Μπετόβεν.
Η ερμηνεία απέδωσε με ευγένεια και εκφραστική σεμνότητα τη νεανική σύνθεση του δημιουργού της «Ηρωικής» αφήνοντας να διαφανούν οι κομψές καταβολές στους Μότσαρτ και Χάιντν, αλλά αναδεικνύοντας γλαφυρά και τον αναδυόμενο νεωτερικό δυναμισμό της γραφής. Σταθερός ωστικός παλμός, σφριγηλή, αιχμηρή φραστική και τονισμένης δυναμικής μεταπτώσεις –από ρωμαλέα, δυνατά σε απαλά, χαμηλόφωνα κ.λπ.– υπήρξαν τα βασικά εργαλεία. Φίσερ και Αβντέεβα συνέχισαν με τη διμερή «Σονάτα για βιολί» (1932) του Σοβιετικού Χατσατουριάν, έργο στο οποίο η ευανάγνωστα εθνικοσχολική γραφή του 29χρονου Αρμένη εκφράζεται με ρομαντικό πάθος. Η εκτέλεση διέθετε πειθαρχημένο σφρίγος και ακρίβεια, καθώς επίσης αριστοτεχνική ανάδειξη των εκστατικών, οριενταλιζόντων παραγράφων του ραψωδικού εναρκτήριου μέρους. Αντίθετα στο επιθετικά γοργό δεύτερο ανέβασε υψηλές θερμοκρασίες, ειδικά στις «χορευτικές» ρυθμικές παραγράφους, αναδεικνύοντας πάντα και δίχως εκπτώσεις την αρχιτεκτονική της γραφής. Μετά το διάλειμμα ακολούθησε μια λυρική, μελωδική εκτέλεση του «μεταθανάτιου» «Andante» (1885) του συνθέτη/βιολιστή Εζέν Ιζάι.
Η βραδιά ολοκληρώθηκε με τη «Σονάτα για βιολί» (1886) του Φρανκ, χιλιοπαιγμένη, εμβληματική σύνθεση του ώριμου γαλλικού ρομαντισμού. Αποδόθηκε με ταιριαστή ευγένεια και ρευστή πλην ουδέποτε πλαδαρή φραστική, φωτίζοντας την αιθέρια, επαμφοτερίζουσα διάθεση της μουσικής (κατάνυξη; υποδόριος αισθησιασμός;). Το ορμητικό Allegro και το καταληκτικό Allegretto poco mosso παίχτηκαν επιθετικά, ορμητικά, με πιεστικό, καταδιωκτικό μένος, χωρίς αυτό να επιφέρει εκπτώσεις στην ακρίβεια της φραστικής και την καθαρότητα της άρθρωσης. Ταυτόχρονα αποδόθηκαν σαγηνευτικά και με ευαισθησία οι μεταπτώσεις σε περιχαρακωμένα ξέφωτα λυρικής ενατένισης. Ενα σύντομο διάλειμμα, επιβεβλημένο από σπάσιμο χορδής του βιολιού, διατάραξε προς στιγμήν την κατανυκτικά λυρική ερμηνεία του Recitativo-Fantasia.
Μια τελειοθηρικά φροντισμένη βραδιά μουσικής δωματίου δοσμένη με… «γερμανική» αυστηρότητα.
Στις 11/12/2023, στην ίδια αίθουσα, ο βιολιστής Ιάσων Κεραμίδης, ο τσελίστας Μπένεντικτ Κλέκνερ και ο πιανίστας Απόστολος Παληός πρόσφεραν ένα ενδιαφέρον ακρόαμα εστιασμένο στον Ραχμάνινοφ. Η συναυλία άφησε πολύ καλές εντυπώσεις. Πρώτη ακούσαμε την εκτενή «Σονάτα για τσέλο και πιάνο» (1901). Τη θαυμάσια, ρομαντικού στίγματος ερμηνεία της όρισε το εκφραστικά συγκλίνον παίξιμο των δύο μουσικών: αισθαντικά ρευστή, αλλά και αψεγάδιαστα ακριβής φραστική από τον Κλέκνερ και απολαυστικά εκδιπλούμενοι, «συμφωνικής» ρητορείας ρωμαλέοι πιανισμοί από τον Παληό στήριξαν τις τυπικές για τον Ρώσο συνθέτη πλατιές, μελαγχολικές μελωδίες. Μετά το διάλειμμα Κεραμίδης και Παληός έπαιξαν με αβίαστη δεξιοτεχνία και ευγενές συναίσθημα τέσσερα μάλλον ελάσσονα, δεξιοτεχνικά έργα για βιολί και πιάνο: τη μεταγραφή (από ποιον;) του διάσημου «Vocalise» που συνέθεσε ο Ραχμάνινοφ για την υψίφωνο Αντόνια Νεζντάντοβα (1915), τη «Ρομάντσα για βιολί και πιάνο» (1885), τη «Μελωδία πάνω σε ένα θέμα του Ραχμάνινοφ» του Μοντέστ Αλτσούλερ και τα δύο «Morceaux de salon» (1893) («Ρομάντσα» και εντυπωσιακά υπερδεξιοτεχνικός «Ουγγρικός χορός»). Η συναυλία ολοκληρώθηκε με το δικαιολογημένα διάσημο –καθ’ ότι σαγηνευτικά μελωδικό!– μονομερές «Ελεγειακό τρίο αρ.1» (1892). Πρόκειται για νεανικό έργο, που φέρει συγκαλυμμένες συγγένειες προς το αντίστοιχο «Τρίο» (1882) του Τσαϊκόφσκι. Τεχνικά και εκφραστικά σε κοινό μήκος κύματος, οι τρεις ακμαίοι μουσικοί πρόσφεραν μια σε βάθος επεξεργασμένη ερμηνεία που έσφυζε από νεανική ενέργεια και ευγενές πάθος. Η φραστική τους υπήρξε ακριβής, η ορθοτονία πεντακάθαρη, το ανάγλυφο δυναμικής διέθετε πλούτο ευαίσθητων φωτοσκιάσεων. Κυρίως, όμως, η σωστά ζυγιασμένη διαβάθμιση των μεγάλων σχημάτων κλιμάκωσης-αποκλιμάκωσης, που δημιουργούσε χώρο για διαχείριση των παρατεταμένων κορυφώσεων, υποστήριξε διεξοδικά και ανέδειξε πειστικά τη μελαγχολική δραματουργία του έργου.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας