«Διαχειρίζομαι, πια, καλύτερα τις απώλειες»

«Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα καμία πρόθεση να γράψω αυτό το βιβλίο. Ομως προέκυψε στα τέλη του 2015. Είχα συναυλίες στο Σαν Φρανσίσκο και μετά είχα αποφασίσει να κάνω ένα ταξίδι με τον καλό μου φίλο Σάντι Πέρλμαν (παραγωγός και μάνατζερ των Blue Oyster). Ωστόσο, έπειτα από ένα ατύχημα, εκείνος έπεσε σε κώμα και τα σχέδιά μας ναυάγησαν. Μια και δεν οδηγώ, αποφάσισα να παραμείνω κοντά του. Καθώς ήμουν μόνη, άρχισα να κρατάω ημερολόγιο. Θεωρώ ότι το να καταγράφεις την καθημερινότητα είναι σαν να έχεις έναν φανταστικό φίλο». Η Πάτι Σμιθ έχει πάντα τον δικό της τρόπο να εξηγεί τα πράγματα. Με τα παραπάνω λόγια αποκάλυψε σε συνέντευξή της πώς μπήκε στη διαδικασία να κυκλοφορήσει μερικές ακόμα στιγμές από την πολυτάραχη ζωή της.

Ιέρεια της ροκ, τεράστια περσόνα της μουσικής, ποιήτρια, εικαστικός και συγγραφέας (νικήτρια μάλιστα του κορυφαίου National Βook Αward το 2010 με το βιογραφικό της βιβλίo της «Just Kids» - στα ελληνικά «Πάτι και Ρόμπερτ», εκδ. Κέδρος), η Πάτι Σμιθ κυκλοφόρησε μόλις το νέο λογοτεχνικό της εγχείρημα. Εχει τίτλο «Year of the Monkey» (Η χρονιά του πιθήκου), κυκλοφορεί από τον Bloomsbury και είναι ακόμα μια συγκινητική αφήγησή της για την απώλεια, τη φιλία, το νόημα της ζωής, την ελπίδα.

Οχι πάντα διαθέσιμη σε συνεντεύξεις αλλά εξαιρετικά αποκαλυπτική, ειλικρινής και γενναιόδωρη όταν τελικά αποδέχεται τις συναντήσεις, η Αμερικανίδα μουσικός μίλησε στην «Γκάρντιαν» με αφορμή την έκδοση του βιβλίου, το οποίο επικεντρώνεται στη μοναξιά. «Δεν χρειάζομαι τη μοναξιά, αλλά δεν με πειράζει να είμαι μόνη μου», απάντησε όταν τη ρώτησαν αν της αρέσει να περνά χρόνο με τον εαυτό της. «Δεν νιώθω μόνη όταν κόβω βόλτες. Είναι εν μέρει σχετικό με την ηλικία. Δεν αναζητώ ιδιαίτερη συντροφιά. Μου αρέσει να βρίσκομαι σε κίνηση. Μου αρέσει επίσης να δουλεύω στα καφέ όπου υπάρχει κάτι να τσιμπήσω ή στο τρένο. Είναι άλλο πράγμα η μοναξιά κι άλλο το να είναι μόνος του κανείς. Θεωρώ πως όταν είμαστε μόνοι, είμαστε ανοιχτοί στην περιπέτεια. Συχνά, δε, η ατμόσφαιρα που δημιουργείται από τους άλλους μου δίνει έμπνευση», είπε.

Η άλλοτε «νονά του πανκ» που πρόσφατα είδαμε να «ξανασυναντιέται» έστω και διαδικτυακά με την Τζόαν Μπαέζ για να τραγουδήσουν το «People Have the Power» για τα έκτα γενέθλια της μη κυβερνητικής οργάνωσης Pathway to Paris (που πολεμά για την κλιματική αλλαγή) παραδέχτηκε πως από παιδί ακόμα ήταν λίγο μοναχική. «Είχα αδέλφια που αγαπούσα και μερικούς στενούς φίλους. Αλλά δεν είμαι πολύ κοινωνικό άτομο. Ο,τι πιο εξωστρεφές μπορώ να κάνω είναι να ανεβαίνω στη σκηνή. Στην πραγματικότητα θα μπορούσαν να περάσουν μέρες χωρίς να μιλήσω σε κάποιον».

Στη συνέντευξη γι' αυτό το βιβλίο αλλά και σε όσα προηγήθηκαν η εμβληματική Πάτι Σμιθ δεν κρύβει τη βαθιά της αγάπη για τους φίλους και συντρόφους που πέρασαν από τη ζωή της καθώς και την ανεπούλωτη πληγή που της άφησε η απώλειά τους. Ετσι, μετά τον διάσημο φωτογράφο και επί χρόνια alter ego της, Ρόμπερτ Μάπλθορπ (που δέσποζε στο πρώτο βιβλίο «Just Kids»), στο «The Year of the Monkey» αφιερώνει πολλές σελίδες για να μιλήσει για τον θεατρικό συγγραφέα Σαμ Σέπαρντ.

«Βλέπω τον Σαμ να με κοιτάζει με το ειρωνικό του χαμόγελο -με ήξερε τόσο καλά. Μου λείπει τρομερά. Ο Σαμ ήταν πολύ προστατευτικός, αν και ήξερε ότι είμαι αρκετά σκληρή και τα βγάζω πέρα με τον εαυτό μου. Συνδεθήκαμε με πολλούς τρόπους. Εμπιστευτήκαμε ο ένας τον άλλον, σεβόμαστε το έργο του άλλου, είχαμε παρόμοια αίσθηση του χιούμορ. Είχαμε μια ισότιμη σχέση, η οποία, σε οποιαδήποτε ηλικία, είναι ωραία. Ηταν σαν φίλος, αλλά ήταν επίσης σαν να έχω έναν άνδρα στη ζωή μου επί 50 ολόκληρα χρόνια», είπε και κατέληξε: «Πια διαχειρίζομαι καλύτερα τις απώλειες, αν και όσα κουβαλάμε είναι πάντα δύσκολα. Η απώλεια του Ρόμπερτ ήταν ένα τεράστιο χτύπημα και χρειάστηκε περισσότερο χρόνο για να την επεξεργαστώ. Ομως τότε ήμουν νεότερη. Μου λείπει να του μιλάω για την τέχνη, για τα πράγματα που με ενοχλούν, για τα όσα μου έκανε και γελούσα. Κάποιες μέρες, είναι σχεδόν αφόρητο να σκέφτεσαι ότι ορισμένοι άνθρωποι δεν είναι πια εδώ».