«Το τραγούδι προσφέρει ίαση»

Αν δεν κανονίσατε ακόμα κάτι για απόψε Παρασκευή, σας έχω πρόταση: Μαρία Παπαγεωργίου στον «Σταυρό του Νότου». Και αν δεν προλάβετε απόψε, don’t worry, η Μαρία θα βρίσκεται εκεί και τις επόμενες Παρασκευές.

Η αγαπημένη Μαρία Παπαγεωργίου, που πριν από χρόνια κυκλοφόρησε με την εφημερίδα μας το cd της με τις διασκευές στα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη. Εξαιρετική δουλειά. «Οταν πέθανε ο Μίκης, πήρα τη γραμματέα του και τη ρώτησα τι θα γίνει με τον δίσκο που είχαμε κάνει, αν έχω ακόμα το δικαίωμα να τον παρουσιάζω κτλ. Μου είπε ότι η πάγια εντολή του μαέστρου ήταν το “Απαγορεύεται το απαγορεύεται”. Αρκεί να τηρείται ο σεβασμός απέναντι στις μελωδικές γραμμές», εξηγεί η ίδια.

Η Μαρία έπαιζε για χρόνια στο club του «Σταυρού» αλλά πλέον, από πέρυσι, έχει ανέβει στη (μεγαλύτερη) κεντρική σκηνή του χώρου, που βρίσκεται ακριβώς από πάνω. «Είναι η σκάλα που παρατηρούσα παίζοντας για αρκετά χρόνια στο club του “Σταυρού”. Κι όσο έκανα soundcheck, έβλεπα από ένα μικρό παράθυρο αυτή τη σκάλα και τον κόσμο να ανεβαίνει για να παρακολουθήσει τους αγαπημένους μου τραγουδοποιούς και τους τραγουδιστές που θαύμαζα. Είναι σίγουρα μια συγκινητική στιγμή που τη βίωσα πρώτη φορά πέρσι - και μια ηθική ικανοποίηση ότι τα “σκαλιά”, παρ’ όλες τις δυσκολίες, μπορούμε να τα ανέβουμε αργά και σταθερά».

● Είναι ξεχωριστός χώρος ο «Σταυρός του Νότου» πάντως, πολύ σημαντικός για το είδος μουσικής που φιλοξενεί...

Είναι ένας χώρος αμιγώς μουσικών παραστάσεων και κρατά μια συνέπεια για πάνω από 20 χρόνια. Επίσης ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από τον «Σταυρό», ο Τάκης Βαρδής, είναι μια πολύ σπάνια περίπτωση ανθρώπου. Ο «Σταυρός του Νότου», λόγω και των δύο σκηνών που διέθετε -το club και την κεντρική σκηνή (και αργότερα προστέθηκε και το «Απέναντι»)- είχε τη δυνατότητα να φτιάχνει επί χρόνια φυτώρια καλλιτεχνικά.

● Βοηθούσε ανέκαθεν τους νέους καλλιτέχνες...

Εδινε χώρο σε κάποιον να ξεκινήσει και να μαθητεύσει, κυρίως τα περασμένα χρόνια που οι εποχές ήταν κάπως πιο ευνοϊκές. Μπορούσαν φέρ’ ειπείν τα έσοδα από τις παραστάσεις του Μάλαμα να τροφοδοτήσουν την αμήχανη εισπρακτικά έναρξη της Μαρίας. Και μέσα μας όλοι το γνωρίζουμε, γι’ αυτό πάντα επιστρέφουμε με ευγνωμοσύνη στο δεύτερο «σπίτι» μας.

● Εσύ πλέον έχεις αποκτήσει δικό σου κοινό. Το βλέπεις, το διακρίνεις;

Ναι, τα τελευταία χρόνια ναι. Εννοώ ότι βλέπω τη διεύρυνσή του. Γιατί θεωρώ ότι ήμουν από τις πολύ τυχερές περιπτώσεις που από την αρχή είχα ανθρώπους οι οποίοι σχεδόν σκληροπυρηνικά με στήριξαν. Τώρα που μεγάλωσε η δισκογραφία μου, η ομάδα μου, οι συνεργασίες μου, τώρα που μεγαλώνει η ίδια η Μαρία, χαίρομαι για τον αλληλοσεβασμό που κερδίζουμε με περισσότερους ανθρώπους. Ξέρεις, το ποσοτικό είναι κάτι που με προβληματίζει πάντα πρακτικά. Το ποιοτικό έχει μεγαλύτερη αξία.

● Βγάζεις κι έναν δίσκο σε δύο δόσεις, τη μία πλευρά πριν και την άλλη πλευρά μετά από μήνες. Τι concept είναι αυτό;

Ολο αυτό ξεκίνησε με δύο αφορμές. Αφενός είμαι ένας άνθρωπος που τα στήνω σχεδόν όλα μόνη μου μέσα στο κεφάλι μου, χωρίς εταιρείες και με τη σύμπραξη μόνο φίλων μουσικών, το οποίο δυσκολεύει πρακτικά και χρονικά την παραγωγή πολλών τραγουδιών. Αφετέρου και ως ακροατές δυσκολευόμαστε πια να μείνουμε συγκεντρωμένοι για πολλή ώρα σε μια διαδικασία νέας ακρόασης. Παλιά αγόραζες έναν δίσκο διάρκειας 50 λεπτών και τον άκουγες προσεκτικά και πολλές φορές.

● Και βγάζεις λοιπόν το βινύλιο σε δύο φάσεις, σε δύο πλευρές;

Παρουσιάζω την ερωτική του πλευρά αρχικά - και εν ευθέτω χρόνω την κοινωνική του. Ετσι πριν από λίγους μήνες κυκλοφόρησε ο «Τελευταίος Αναλογικός Ερωτας» με έξι ερωτικά τραγούδια και δύο απαγγελίες ποιημάτων από την Τάνια Τσανακλίδου και τον Γιώργο Παλιό και τώρα ηχογραφώ τη δεύτερη πλευρά, τον «Τελευταίο Αναλογικό Αθρωπο».

● Τι θεωρείται ύβρις στο τραγούδι;

Βαριά κουβέντα. Νομίζω αρχικά το προφανές, εκείνο που δυστυχώς ακούμε κατά κόρον τελευταία, δηλαδή μια χυδαιότητα, έναν σεξισμό και μια απροκάλυπτη προσβολή σε ανθρώπους, αν και εγώ προσωπικά αυτό δεν μπορώ να το θεωρήσω τέχνη, τραγούδι, πες το όπως θες. Και σίγουρα η διάθεσή μας να θεωρούμε την ύπαρξή μας και το «εγώ» μας πιο πάνω από το ίδιο το τραγούδι, από την ίαση που προσφέρει στους άλλους.

● Είσαι απόφοιτη Λυκείου κι εσύ;

Ναι και είμαι πολύ χαρούμενη. Θα μπορούσα με την παρούσα ηγεσία να ήμουν και του Δημοτικού.

● Πώς είναι να παίζεις μετά από μια τόσο μεγάλη τραγωδία; Είναι κάπως σαν λύτρωση, σαν διαφυγή;

Εξαρτάται από το τι ρεπερτόριο εκπροσωπεί ο καθένας και πώς λυτρώνεται. Μετά τις πρώτες μέρες που το σοκ είναι πιο πάνω από οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα, που καλά καλά δεν μπορείς να μιλήσεις, όχι να τραγουδήσεις, η ζωή, σε όσους ακόμα μας χαρίζεται, ξεκινάει ξανά τον δρόμο της μέσα από την τέχνη. Το έκανε χιλιάδες χρόνια, θα το κάνει και πάλι. Οφείλουμε μόνο να σταθούμε με ειλικρίνεια.

📌 Η Μαρία Παπαγεωργίου στον «Σταυρό του Νότου», Θαρύπου 37 Νέος Κόσμος. Εισιτήρια: 13 ευρώ. 24 Μαρτίου, 31 Μαρτίου και 7 Απριλίου.