Μινέρβα: Ο θυμός και τα νεύρα αποτελούν… μεγάλη πηγή έμπνευσης

Όταν κυκλοφορούσαν, πριν από μερικούς μήνες, τον δίσκο τους «Konserva» (ακούστε το ΕΔΩ), οι Μινέρβα σίγουρα δεν περίμεναν ότι το Σύνταγμα θα… γέμιζε με κονσέρβες, όμως η οργισμένη τετράδα μιλάει και τοποθετείται για την πόλη στην οποία ζει και δημιουργεί.

Μοιραία σε μία συζήτηση αυτή την εποχή δεν γίνεται να μην κυριαρχήσουν τα θέματα της καραντίνας, του αγώνα που έδωσαν και δίνουν οι καλλιτέχνες και εν γένει οι εργαζόμενοι, αλλά δεν λείπουν και οι προτάσεις, σκέψεις, ανησυχίες.

Συναντιόμαστε με αφορμή την κυκλοφορία του πρώτου σας album με τίτλο “Konserva”. Πώς σχολιάζετε το γεγονός ότι ο δήμαρχος Αθηναίων γέμισε το Σύνταγμα με… κονσέρβες;

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι μάλλον άκουσε τον δίσκο μας και γούσταρε τόσο πολύ που θέλησε να περάσει υποσυνείδητα μηνύματα στους Αθηναίους! Δεν βρίσκουμε κάποια άλλη λογική σε αυτήν την κίνηση. 

Πείτε μας δυο λόγια για τη μέχρι τώρα πορεία της μπάντας; Πώς γεννήθηκε, ποια είναι τα βήματα σταθμός μέχρι τώρα και γιατί Μινέρβα;

Η μπάντα ουσιαστικά υπάρχει ως μονάδες από πολύ παλιά, όπου οι τρεις από τους τέσσερις (Διονύσης, Γιώργος, Δημήτρης) ως συμμαθητές σε γυμνάσιο και λύκειο έχουμε παίξει σε αρκετά σχήματα μαζί και από εκεί κρατάει και η φιλία μας. Ωστόσο η μπάντα σαν project Μινέρβα υφίσταται από τα τέλη του 2017, όπου απλά σε ένα reunion των τριών μας στην Αθήνα μετά από κάποια χρόνια χωρίς επαφές λόγω σπουδών κλπ. πάνω σε ένα τραπέζι με τσίπουρα έπεσε η ιδέα να ξαναπαίξουμε μουσική, και το όνομα που έσκασε κατευθείαν ήταν Μινέρβα.

Μινέρβα γιατί είναι μικρό, άμεσο και θυμίζει αρκετά την παιδική μας ηλικία όπου παίζαμε με τα ομώνυμα δυναμιτάκια και φοράγαμε τα επίσης ομώνυμα εσώρουχα! Κάποιες στιγμές σταθμός για μας σίγουρα ήταν οι δύο κυκλοφορίες μας, το ομώνυμο ΕΡ “Μινέρβα” σε παραγωγή του Γιάννη Βούλγαρη και το ντεμπούτο άλμπουμ μας “Konserva” σε παραγωγή Άλεξ Μπόλπαση, καθώς σε επίπεδο live εμφανίσεων η συμμετοχή μας στο festival Ziria το καλοκαίρι του 2018 το οποίο ομολογουμένως μας άνοιξε πολλές πόρτες καθώς και μας έδεσε συναισθηματικά, αλλά βεβαίως υπάρχουν ένα σωρό άλλα live τα οποία το καθένα ξεχωριστά μας έχει μείνει και έπαιξε τον ρόλο του σε ότι έχουμε κάνει μέχρι στιγμής. 

Τραγουδάτε και στα αγγλικά και στα ελληνικά, κάτι που δεν συνηθίζεται. Υπάρχει συγκεκριμένη στόχευση πίσω από αυτό;

Ξεκίνησε σαν ιδέα και επιρροή από άλλα ελληνικά συγκροτήματα όπως οι Bazooka, οι Chinese Basement, οι Fundracar αλλά και παλαιότερα ή νεότερα σχήματα τα οποία δεν αρέσκονται στο κλασσικό ελληνικό ροκ, οπότε απλά μας άρεσε και το κρατήσαμε. Πλέον όταν γράφουμε, παίζουμε ή οραματιζόμαστε ένα κομμάτι, το αν θα είναι στα ελληνικά ή στα αγγλικά βγαίνει εντελώς αβίαστα. 

Έχετε ξεκάθαρα στοιχεία από τη μουσική περασμένων δεκαετιών, περασμένα, όμως από μένα πιο σύγχρονο φίλτρο. Γιατί λοιπόν αυτό το vintage τραβάει τόσο πολύ; Είναι καλλιτεχνική άποψη, νοσταλγία ή είναι τέτοια η αισθητική του σημασία που το κρατά στην επιφάνεια τόσα χρόνια;

Η νοσταλγία δεν θα πάψει ποτέ να είναι κομμάτι της συγκεκριμένης αισθητικής. Είναι ένα συναίσθημα που μέσα στην ασφυκτική καθημερινότητα ο κόσμος το έχει ιδιαίτερη ανάγκη, και είναι επόμενο να στραφεί σε αυτό για να αντλήσει έμπνευση. Έτσι και εμείς, γράφουμε αρκετά για καταστάσεις και εμπειρίες που μπορεί να εξελίχθηκαν μέσα στη "Κόνσερβα", τις οποίες όμως κοιτώντας πίσω απολαμβάνουμε με την όποια τραγελαφικότητα τους!

Όσο αφορά το κομμάτι της μουσικής, σίγουρα ευθύνεται το γεγονός ότι αρκετές από τις μουσικές που αγαπάμε και είναι σημεία αναφοράς μεταξύ μας, προέρχονται από σκηνές και κινήματα που "έζησαν" αρκετές δεκαετίες πίσω. Συμπεριλαμβάνονται φυσικά και πιο μοντέρνοι καλλιτέχνες/μπάντες, για τον λόγο ότι μετουσιώνουν τις ίδιες αυτές επιρροές μας σε κάτι πολύ φρέσκο αλλά συνάμα οικείο.

Ένας άλλος λόγος που μας κάνει να ακουγόμαστε "παλιακοί" είναι σίγουρα η προτίμηση μας σε vintage όργανα και μηχανήματα, με όλα τους τα πρακτικά κουσούρια και ψεγάδια που μόνο χαρακτήρα θα λέγαμε ότι δίνουν! Εν έτη 2020 φυσικά και δεν γινόταν να μην εκμεταλλευτούμε την τεχνολογία για να στείλουμε για παράδειγμα τον δίσκο μας στην άλλη άκρη του κόσμου για mastering ή να διορθώσουμε κάτι ψηφιακά μετά την ηχογράφηση του δίσκου μας. Όπως και να έχει το να παίζεις κάποιο παράγωγο του ροκ ή πανκ στις μέρες μας μάλλον προϋποθέτει αρκετή δόση νοσταλγίας και πόρωσης! 

Κεντρικό ρόλο στο “Konserva” είναι η πόλη σας, η Αθήνα. Εσείς τι πιστεύετε ότι πρέπει να αλλάξει σε αυτή την πόλη; Είναι το θέμα των ημερών…

Πάρα μα πάρα πολλά. Σίγουρα δεν λείπουν οι ζαρτινιέρες και η αστυνομοκρατία. 

Λέτε ότι οι λέξεις μουστάκι, Garage και Μεράκι χαρακτηρίζουν τους Μινέρβα. Άλλαξε καθόλου το τρίπτυχο μετά από lockdown και πανδημία;

Το μουστάκι σίγουρα άλλαξε, γιατί εν μέσω καραντίνας δεν βρίσκαμε και εύκαιρα κομμωτήρια, οπότε όλοι βγήκαμε απ' τα σπίτια μας με μούσια και μαλλιά (εκτός από τον Γιώργο που βγήκε καραφλός!). Τώρα το garage και το μεράκι, σαφώς υπάρχουν, και ιδανικά θα θέλαμε να μετουσιωθούν σε live, αλλά λόγω της κατάστασης συμβιβαστήκαμε με τις πρόβες και με το να γράψουμε νέο υλικό, το οποίο είναι εξίσου πολύ ευχάριστη διαδικασία για εμάς. 

Μουσικούς ήρωες έχετε, εντός και εκτός συνόρων;

Το ήρωες ακούγεται λίγο υπερβολικό στα αυτιά μας, σίγουρα όμως έχουμε καλλιτέχνες και μπάντες που θαυμάζουμε και μας έχουν επηρεάσει. Εντός συνόρων πολύ βασική μας επιρροή είναι οι Bazooka, εκτός συνόρων μπορεί να μας πάρει ολόκληρη μέρα για να τους απαριθμήσουμε όλους, αλλά ίσως δύο πολύ κραχτά ονόματα που μας έχουν στιγματίσει είναι οι King Gizzard & The Lizard Wizard και οι IDLES.

Support Art Workers, Support Art ή Support Workers; Ή ξεχάστηκαν ήδη αυτά τα συνθήματα;

Αρχικά αυτά τα τρία συνθήματα θα έπρεπε να υφίστανται ανεξαρτήτως κατάστασης, και εννοούμε πως για να στηρίξεις την τέχνη για παράδειγμα δεν θα έπρεπε να περιμένεις μια κατάσταση παγκόσμιας πανδημίας και εγκλεισμού για να το κάνεις, αλλά είναι τρόπος ζωής και θα πρέπει να είναι γενικά κομμάτι της καθημερινότητάς σου εφόσον θεωρείσαι λάτρης της τέχνης. Τώρα όσον αφορά την κατάσταση της πανδημίας συγκεκριμένα, αυτά τα συνθήματα έχουν ακόμα περισσότερη ισχύ και ισοδύναμα θα λέγαμε, αφού τόσο οι “art workers” όσο και οι απλοί “workers” έχουν επηρεαστεί το ίδιο από την κατάσταση, και το τονίζουμε αυτό ως άτομα που βρίσκονται και στις δύο πλευρές καθώς και οι τέσσερίς μας δουλεύουμε σε άλλους κλάδους παράλληλα με την μπάντα για να βιοποριστούμε.

Το αν ξεχαστήκανε αυτά τα συνθήματα τώρα δεν θεωρούμε ότι ισχύει, απλά καλώς ή κακώς όσο και αν ο απλός λαός συσπειρώθηκε και στήριξε αυτά τα κινήματα είτε με τη φωνή του, είτε μέσα από τα social κλπ. όλο αυτό έχει ένα ταβάνι, και το αν έμπρακτα θα υποστηριχθούν αυτές οι εργατικές ομάδες είναι απόφαση που είναι στα χέρια της κυβέρνησης και τον φορέων που διαθέτουν τους ανάλογους πόρους. Ίσως ένας τρόπος για να στηριχθούν αυτές οι ομάδες, είναι κάποια online fundings, και σε επίπεδο καλλιτεχνών να στηρίξεις μέσω merch, τα οποία όμως σε καμία περίπτωση δυστυχώς δεν σώζουν κανέναν εξ' ολοκλήρου.

Και τώρα τι κάνουμε; Θα φέρει πιστεύετε η επικείμενη κρίση μια νέα μουσική και καλλιτεχνική έξαρση, όπως συνέβη και με την εποχή των μνημονίων;

Τώρα αυτό που κάνουμε... βλέπουμε και κάνουμε! Σίγουρα κάθε εποχή γεννά τα δικά της καλλιτεχνικά ρεύματα τα οποία εκφράζουν συναισθήματα που προκαλεί ο παλμός της καθημερινότητας, οι πολιτικές αναταραχές που καταλήγουν πάντα σε κάποιες κοινωνικές ανωμαλίες, και αν μη τι άλλο γενικότερα γίνεται της κοινωνικής ανωμαλίας τα τελευταία χρόνια. Ένα απλό παράδειγμα είναι οι μουσικές που γέννησαν οι αμερικάνοι στο τέλος της δεκαετίας του 60' επηρεασμένοι από τον πόλεμο του Βιετνάμ. Βέβαια η εποχή που ζούμε δεν λεχει να ελπίζει σε κάτι γιατί σε μεγάλο βαθμό, "τα ξέρουμε όλα". Ο κόσμος έχει πάρει τον δρόμο του και κυριαρχούν η ματαιότητα, ο κυνισμός, ο θυμός και τα νεύρα. Τα δύο τελευταία αποτελούν μεγάλη πηγή έμπνευσης. 

Τι διδάγματα μας μένουν από αυτή την πανδημία; Υπάρχουν σοβαρές ανατροπές σε οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο και μάλλον τα χειρότερα έρχονται…

Η κρίση αυτή δεν είναι εξαίρεση στον κανόνα που θέλει τις χρόνιες κοινωνικές παθογένειες να έρχονται πάντα πρώτες στην επιφάνεια. Ακόμα και μετά την άρση των μέτρων, ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι με καταστάσεις και αντιλήψεις που σε κάνουν να απορείς για το αν τελικά κάποιος από εμάς είναι πραγματικά ευπρόσδεκτος στην "Κονσέρβα", ή πρέπει να πάρει τα βουνά για να μην χάσει το μυαλό του.

Οι πιο τυχεροί από εμάς ίσως κατάφεραν μέσω της περιόδου απομόνωσης να πάρουν μία ανάσα και να αναθεωρήσουν προτεραιότητες και στάσεις ζωής. Και άλλοι οδηγήθηκαν σε ακόμη μεγαλύτερη εξαθλίωση, ευγενική χορηγία των νεοφιλελεύθερων τακτικών που εφαρμόστηκαν ανά τον κόσμο, για άλλη μια φορά με καταστροφικά αποτελέσματα.

Αρκεί να δει κάποιος το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στις Ηνωμένες Πολιτείες, αν θεωρεί ότι η ελληνική επιστροφή στην "κανονικότητα" είναι επιτυχημένη, όπως θέλουν να μας πείσουν και τα κονσερβοκούτια που πλέον κοσμούν το κέντρο της πόλης μας. (Όλα τα παραπάνω μόνο περισσότερα νεύρα και θυμό μας δημιουργούν, οπότε το μόνο σίγουρο είναι θα έχουμε αρκετό υλικό μέχρι και την επόμενη πανδημία!)