The Mystery Lights: Αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι να παίζεις συνειδητά

Μια από τις μεγαλύτερες αναζητήσεις στο χώρο της μουσικής, είναι πάντα αυτή για το επόμενο μεγάλο όνομα, τον αυριανό σούπερσταρ, εκείνο το σχήμα που θα αλλάξει τον κόσμο για μια ακόμα φορά.

Οι υποψήφιοι πολλοί, τα χρήματα που παίζονται σε αυτή την παρτίδα σε παγκόσμιο επίπεδο ατελείωτα και το πάθος του μουσικόφιλου κοινού αστείρευτο. Κανείς δε μπορεί να ξέρει αν στο πρόσωπο των The Mystery Lights θα βρούμε έναν ακόμα δυνατό διεκδικητή, και αν μπορούμε να καταλάβουμε από το ύφος του frontmam Mike Brandon που μας μίλησε, δεν είναι ακριβώς το πρώτο πράγμα που τους απασχολεί. Για την ώρα συγκεντρώνουν την ανόθευτη garage punk ενέργεια τους στο να παρουσιάζουν το νέο τους album, “Too Much Tension!” στις σκηνές της Ευρώπης με την Αθήνα και το Gagarin 205 να παίρνουν σειρά στις 19 του Φλεβάρη 

Ένα από τα πρώτα σημεία που θα παρατηρήσει κάποιος σε οποιοδήποτε άρθρο ή βιογραφική αναφορά σε εσάς, είναι το γεγονός ότι μετακομίσατε από την Καλιφόρνια στη Νέα Υόρκη. Έχει περάσει πλέον καιρός από τότε και μετά από τόσες φορές που το έχετε συζητήσει με τον Τύπο, θα λέγατε ότι βρήκατε εκεί όσα αναζητούσατε;

Περνάμε υπέροχα στη Νέα Υόρκη...Οι ρυθμοί της είναι τόσο γρήγοροι, τα πάντα είναι ανοιχτά συνεχώς και όλη την ώρα συμβαίνει κάτι. Το φαγητό είναι επίσης καταπληκτικό, οι άνθρωποι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους και μοναδικοί και κανένας δε νοιάζεται για το τι κάνεις. Ήρθαμε εδώ για να διασκεδάσουμε και τίποτα περισσότερο. Είμαι σίγουρος ότι για όσο συνεχίζει να είναι διασκεδαστικό, δε θα πάμε πουθενά. 

Ταυτόχρονα βέβαια, μας αρέσει και ο πιο χαλαρός τρόπος ζωής, οπότε σίγουρα κάποια στιγμή θα αποσυρθούμε σε κάποιο δάσος. Ίσως όχι και τόσο μακροπρόθεσμα.

Πως ήταν η ζωή στο Salinas για μια μπάντα όπως εσείς; Θα ήταν όλα δοαφορετικά αν δεν είχατε φύγει ποτέ;

Αν είχαμε μείνει στο Salinas, δε θα είχαμε γνωρίσει τη Daptone και δε θα μας είχε υπογράψει. Οι άνθρωποι που γνωρίσαμε και οι ευκαιρίες που μας παρουσιάστηκαν οφείλονται 100% στο ότι ήρθαμε στη Νέα Υόρκη. Αν δεν είχαμε φύγει, θα ηχογραφούσαμε μουσική μόνο για τον εαυτό μας και πιθανότατα δε θα έβλεπε ποτέ το φως της ημέρας. Ειλικρινά, το κάναμε αυτό για πολλά χρόνια και κανείς δε μας έμαθε ποτέ. Ξεκινήσαμε αυτό το σχήμα όταν ήμασταν 15 – 18 χρονών, τώρα περνάμε τα 30 και είναι μόλις τα τελευταία 3-4 χρόνια που αποκτήσαμε μια κάποια αναγνώριση. 

Η Daptone δημιούργησε ένα ξεχωριστό label, τη Wick Records μόνο και μόνο για εσάς. Νιώθετε φιλόξενα εκεί, δεδομένου ότι δουλεύετε με μια εταιρεία που δε δραστηριοποιείται στον κλασικό rock n roll χώρο;

Ήταν μεγάλη τιμή για εμάς! Πάντα λατρεύαμε τις κυκλοφορίες της Daptone, οπότε το να φτιάξει ένα “σπίτι” ειδικά για εμάς, μας έκανε να νιώσουμε πολύ ξεχωριστοί. Τους νιώθουμε σαν οικογένεια και σίγουρα δε θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει τόσα χωρίς αυτούς. 

Ουσιαστικά είστε σε συνεχείς περιοδείες εδώ και μερικά χρόνια. Σε τελική ανάλυση, έχοντας συνυπολογίσει τα θετικά και τα αρνητικά αυτής της ζωής, θα λέγατε ότι αξίζει τον κόπο;

Χωρίς αμφιβολία είναι πολύ διασκεδαστικό και ικανοποιητικό, ταυτόχρονα όμως δοκιμάζει και τα όρια σου. Οι συνεχείς περιοδείες έχουν οπωσδήποτε υπέρ και κατά. Είναι πολύ πιθανόν να “καείς” όταν δεν κάνεις αρκετά διαλείμματα για να αναπνεύσεις και να δημιουργήσεις σε χαλαρωτικό περιβάλλον.

Εν μέσω όλων αυτών, έχει αλλάξει το σλόγκαν «'Οχι θεατρινισμοί, όχι τεχνάσματα» όσον αφορά τη σκηνική σας παρουσία; Είναι το show σαν καθόλου διαφορετικό από όταν ξεκινήσατε, σε σχέση με ότι πρόκειται να δούμε στην Αθήνα το Φεβρουάριο;

Αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία για μένα, είναι να παίζω συνειδητά. Εαν συμβαίνει αυτό, τότε δεν υπάρχει χώρος για επαναληψιμότητα που καταλήγει να είναι η πρώτη ύλη για τα τεχνάσματα. Βέβαια έχω παρατηρήσει μερικές φορές πρόσφατα ότι θα μου συμβεί ασυναίσθητα να “εκτελώ τη ρουτίνα μου” όπως κάθε βράδυ, οπότε θα πρέπει να συνέλθω και να μην παρασύρομαι. Από τη μία είναι φυσιολογικό αν παίζεις τα ίδια κομμάτια για μεγάλο χρονικό διάστημα, σου λείπει συνεχώς ύπνος και παλεύεις με το hangover κάθε μέρα, γίνεται χωρίς να το καταλάβεις και είναι αδυσώπητο. Αλλά έχω το νου μου να το προσέχω και να είμαι σε εγρήγορση όταν τα πράγματα γίνονται “τακτοποιημένα” και επαναλήψιμα, ώστε να μην επιτρέπω στη ρουτίνα και κατ' επέκταση τα τυποποιημένα τεχνάσματα να καταλαμβάνουν χώρο στο liveshow μας. Ελπίζω να βγάζει νόημα όλο αυτό!

Είναι πλέον ευκολότερο το να διαχειρίζεστε τον Τύπο; Δυσκολεύεστε να κινείστε κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας, ή δεν ήσασταν ποτέ η εσωστρεφής μπάντα που δε θα είχε πρόβλημα με κάτι τέτοιο;

Η αλήθεια είναι ότι ασχέτως του πόσο εκδηλωτικός δείχνω, στην πραγματικότητα είμαι μάλλον ντροπαλός και εσωστρεφής. Αυτό ξέρεις ισχύει για πολλούς που έχουν δημόσιο βίο, είναι μια μόνιμη πάλη μέσα τους. Η προσπάθεια να κρατήσω αυτή την ισορροπία με κάνει ταπεινό και σε εγρήγορση. Είμαι πολύ ευαίσθητος σε σχέση με το περιβάλλον μου και με το τι συμβαίνει σε δεύτερη ανάλυση, πράγμα το οποίο έχει τεράστια επίδραση στο πως αισθάνομαι και στην εικόνα που δείχνω προς τα έξω, είτε είναι εσωστρεφής, είτε εξωστρεφής.

Πως σας έχει φανεί η Ευρώπη από όταν ξεκινήσατε να περιοδεύετε; Με ποιο τρόπο είναι διαφορετικό το κοινό εδώ, σε σχέση με την Αμερική;

Ο κόσμος στην Ευρώπη δείχνει πάντα να είναι πιο εγκάρδιος και ανοιχτός, η υποστήριξη από το κοινό μας είναι τεράστια. Στην Αμερική θα συμβεί να παίξεις σε 10 άτομα, να κοιμηθείς στο πάτωμα κάποιου και να πληρωθείς με 2 κουπόνια για το μπαρ, ενώ στην Ευρώπη θα παίξεις σε γεμάτα clubs, θα απολαύσεις φιλοξενία και θα μείνεις στα πιο ωραία ξενοδοχεία. Επίσης στην Αμερική, οι άνθρωποι είναι πιο επικριτικοί (με εξαιρέσεις, σαφώς) και λιγότερο υποστηρικτικοί απέναντί σου, θα πρέπει πραγματικά να αποδείξεις την αξία σου εκεί. Διοργανωτές και κοινό (ξανά, προφανώς όχι όλοι) δε θα σε πάρουν στα σοβαρά, ασχέτως πόσο καλή μπορεί να είναι η μουσική σου, τουλάχιστον μέχρι κάποιος του οποίου τη γνώμη σέβονται, τους πει ότι το αξίζεις. 

Κάτι τέτοιο δεν έχω δει να συμβαίνει στην Ευρώπη. Το κοινό εκεί δε φαίνεται να έχουν ανάγκη τη γνώμη κάποιου για να τους πιστοποιήσει την αξία ενός καλλιτέχνη. Αν τους αρέσει, είναι επειδή οι ίδιοι έχουν ακούσει τη μουσική του και αποφάσισαν από μόνοι τους να τον στηρίξουν. Τους βρίσκω πιο έτοιμους να διασκεδάσουν και δεν έχουν χρόνο για παραλειπόμενα που δεν έχουν σχέση με τη μουσική. Θέλουν να την ακούσουν απλά και να περάσουν καλά.

Είστε από τις μπάντες που συνθέτουν στο δρόμο, ή προτιματε το studio για αυτό; Έχουν περάσει λίγοι μήνες από όταν κυκλοφόρησε το “Too Much Tension!”, όμως υπάρχουν καθόλου καινούριες ιδέες; 

Όλα εξαρτώνται από το πως νιώθει ο καθένας μας. Εγώ προσωπικά δεν είμαι δημιουργικός εν μέσω περιοδείας. Συνήθως τα σπάω στις συναυλίες και προσπαθώ να μην πεθάνω ή να τραυματιστώ. Η δημιουργική διαδικασία για μένα ξεκινά όταν είμαι στο σπίτι μου, χαλαρός και μπορώ να επεξεργαστώ συναισθήματα και καταστάσεις, όταν δω πως νιώθω για όλα αυτά. Παρόλα αυτά, για κάποιο λόγο τα ταξίδια με αεροπλάνο ή τρένο με γεμίζουν ενέργεια και έμπνευση, αλλά όχι όταν περιοδεύω. Περισσότερο συμβαίνει όταν ταξιδεύω χαλαρός.