«Η μουσική μας εμπεριέχει υπόσχεση πτήσης, παραλήρημα και ελευθερία»

Ο δίσκος τους υπήρξε μάλλον η κορυφαία στιγμή του 2016 για την αγγλόφωνη ελληνική δισκογραφία, απέσπασε εξαιρετικές κριτικές και τους ανέδειξε σε ένα από τα κορυφαία σχήματα της σκηνής. Οι ίδιοι, πάντως, σκεπτόμενοι, δημιουργικοί και πάντα πειραματικοί δηλώνουν ευθαρσώς: «Κακός χαμός να ‘ναι και όπου να ‘ναι».

Οι Chickn μας έβαλαν... δύσκολα στην σύντομη συζήτηση που είχαμε μαζί τους, κυρίως, επειδή, κατά την συνομιλία μας με τον Άγγελο Κράλλη, διακρίναμε ένα σχήμα με πολύ ξεκάθαρη άποψη για την μουσική του, για την σκηνή για την Ελλάδα και καλλιτέχνες που δεν φοβούνται να μιλήσουν ανοιχτά και σκληρά.

Λίγο πριν ξεκινήσουν μια ακόμη περιπέτεια, με μια μίνι ευρωπαϊκή περιοδεία, ο Άγγελος Κράλλης μας μιλάει για την αγάπη της μπάντας για τον πειραματισμό και το τζαμάρισμα. «Το μεγαλύτερο μας τζαμάρισμα ξεκίνησε την πρώτη μέρα που προβάραμε και κρατάει ακόμα».

Μας λέει, ακόμη, ότι οι Chickn ήταν ενδεχομένως κάπως απροετοίμαστοι για όλα αυτά τα καλά λόγια και την προβολή που πήραν, ωστόσο, επισημαίνουν ότι εκτιμούν περισσότερο τη σχέση που χτίζουν εδώ και χρόνια με το κοινό τους, χωρίς να απορρίπτουν τις λίστες, τα εξώφυλλα και όλα τα συναφή.

Θεωρούν την μουσική τους «αντι-επικοινωνιακή», αλλά τονίζουν ότι «η μουσική που φτιάχνουμε είναι αρκετά πιο αφηρημένη από αυτό και εκφράζει μία πίστη σε μία πρόοδο που δεν βασίζεται μόνο στην επικοινωνία, την γραμμικότητα και την αιτιοκρατία, αλλά εξ ίσου στο παραλήρημα, την ελευθερία και το τραύμα. Παίζουμε λοιπόν μία βαθιά αντι-επικοινωνιακή μουσική που ακόμα και όταν εμπλέκει ιστορίες σε αυτή, φροντίζουμε να ίπτανται φαντασμαγορικά πάνω από τα κεφάλια μας».

Ο Άγγελος μας μιλάει και για την Ελλάδα που δεν είναι Δύση, αλλά ούτε ακριβώς Ανατολή και ίσως κάπως παραπάνω Βαλκάνια. «Είμαστε ένα φανταστικό πεδίο επιρροών και μέσα σε αυτό ο καθένας από εμάς καλείται να διευθετήσει το ταυτοτικό αυτό ζήτημα». 

Δηλώνει απαισιόδοξος σχετικά με τις προοπτικές της ελληνικής σκηνής, ωστόσο περιγράφει την αγάπη των Chickn για την συνεργασία με άλλους μουσικούς επί σκηνής.  «Είναι κοινός μας τόπος σαν σχήμα πως η μουσική, πριν από οτιδήποτε άλλο είναι παιχνίδι. Περίεργο και πολυεπίπεδο μεν αλλά σίγουρα παιχνίδι. Είναι λογικό λοιπόν να μας αρέσει να παίζουμε με άλλα παιδιά» μας λένε και συνεχίζουν «πια παίζουμε με ανθρώπους που μοιραζόμαστε αρκετές κοινές οπτικές πάνω σε αυτό που κάνουμε σε ένα πλαίσιο αμοιβαίου σεβασμού».

• Αρχικά ας κάνουμε μια μικρή αναδρομή. Η περασμένη χρονιά ήταν αποθεωτική για εσάς. Με έναν δίσκο να βρίσκεται πολύ ψηλά στις λίστες όλων και να θεωρείται, δικαίως, ο καλύτερος του 2016. Δεδομένου ότι είστε και κάποια χρόνια στον χώρο πως βιώσατε αυτή την εμπειρία; 

Ευχαριστούμε πολύ για τα καλά σας λόγια. Αυτός ο δίσκος είναι προϊόν μίας παραγωγικής διαδικασίας πολλών χρόνων και η κυκλοφορία του συνοδεύτηκε τόσο από χαρά και ικανοποίηση, όσο και από εξάντληση. Πολύ ανάμικτα συναισθήματα. Τώρα σχετικά με την αποδοχή στην οποία αναφέρεστε,  φυσικά και  είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτη αλλά ταυτόχρονα ήρθε εκτός σχεδίου και σίγουρα μας έπιασε εξαπίνης. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν δώσαμε μέχρι σήμερα ιδιαίτερη σημασία σε αυτού του είδους τις λίστες μιας και σπανίως διαφεύγουν  από μία στερεοτυπική, βαρετή έκφανση προσωπικού γούστου.  Αυτό που βιώνουμε έντονα  και μας επηρεάζει με πολύ απόλυτο τρόπο είναι η επανατροφοδότηση μας από τον κόσμο και αυτό κατά πάσα πιθανότητα έχει λίγο να κάνει με λίστες, εξώφυλλα και honorable mentions και πολύ με ένα word of mouth που χτίζεται εδώ και χρόνια στις live εμφανίσεις μας.

• Στην εποχή του ενός hit, του download και της εφήμερης (τρίλεπτης συνήθως) επιτυχίας  εσείς βγάλατε ένα ντεμπούτο concept album με επτάλεπτα κομμάτια, με πολύ πειραματισμό, διάρκεια σχεδόν 70 λεπτά και σε διπλό βινύλιο. Κόντρα σε όλα;

Δεν νιώθουμε καθόλου έτσι. Οι μεγάλοι δίσκοι με τα μεγάλα κομμάτια, είναι industry standard για τη γενεαλογία μουσικών/μουσικής από την οποία προερχόμαστε. Είναι άδικο για όλους το να συγκρίνει κάποιος τον δίσκο μας με έναν singer/songwriter δίσκο, για παράδειγμα. Το «κόντρα σε όλα» μάλλον θα ήταν ένας μικρός δίσκος με πολλά τραγούδια μέσα για εμάς. Οπότε, με έναν τρόπο, αν και ενάντια στο κλίμα των ημερών, αυτή η επιλογή ήταν απόλυτα ασφαλής.

Κάπου ανάμεσα σε βαριά riffs και εντελώς ψυχεδελικές στιγμές υπάρχουν παραδοσιακά όργανα και εμφανείς αναφορές στην Ανατολή. Είναι ακόμη μια διάθεση πειραματισμού ή, τελικά, η παραδοσιακή μουσική βρίσκεται περασμένη στο DNA μας; Στα παιδικά μας χρόνια ίσως; Μήπως δεν ανήκομεν μόνο στη Δύση;

Όσο κλισέ και αν ακούγεται, δεν ανήκουμε πουθενά. Με τον εκμοντερνισμό απόντα, δύση δεν είμαστε επ’ ουδενί. Ανατολή, όχι ακριβώς. Βαλκάνια κάπως παραπάνω αλλά και πάλι. Είμαστε ένα φανταστικό πεδίο επιρροών και μέσα σε αυτό ο καθένας από εμάς καλείται να διευθετήσει το ταυτοτικό αυτό ζήτημα. Κάπως έτσι συνυπάρχουν αμιγώς δυτικές φόρμες με ανατολίτικα ή βαλκανικά στοιχεία (τα οποία δυστυχώς η ευτυχώς παραμένουν δυτικότροπα). Τώρα το κατά πόσο η μουσική είναι ο κατάλληλος τρόπος για να λύσεις ταυτοτικά προβλήματα είναι μία μεγάλη κουβέντα. Αυτό που μπορούμε να σου πούμε με σιγουριά είναι πως ένα μεγάλο κομμάτι αυτής της διαδικασίας είναι φοβερά fun.

• Θέλετε να μας κάνετε στο βαθμό που είναι δυνατόν μια περίληψη των ιστοριών που αφηγείστε στο «Chickn»;

Δεν είναι αφηγηματική η μουσική μας. Η γραμμικότητα που απαιτεί μια τέτοια προσέγγιση στα λίγα σημεία που εντοπίζεται στον δίσκο μας είναι ισχνή. Η μουσική που φτιάχνουμε είναι αρκετά πιο αφηρημένη από αυτό και εκφράζει μία πίστη σε μία πρόοδο που δεν βασίζεται μόνο στην επικοινωνία, την γραμμικότητα και την αιτιοκρατία, αλλά εξ ίσου στο παραλήρημα, την ελευθερία και το τραύμα. Παίζουμε λοιπόν μία βαθιά αντι-επικοινωνιακή μουσική που ακόμα και όταν εμπλέκει ιστορίες σε αυτή, φροντίζουμε να ίπτανται φαντασμαγορικά πάνω από τα κεφάλια μας.

• Τελικά που γίνεται ο κακός δημιουργικός χαμός;  Στο στούντιο με τις απεριόριστες τεχνικές δυνατότητες ή πάνω στη σκηνή τζαμάροντας με όσα όργανα χωρούν στο πατάρι; Είναι το stage ο φυσικός χώρος του μουσικού;

Αυτά είναι δύο άλλα πράγματα. Δεν μπορώ καν να πω πως είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ο κακός χαμός είναι πάντα διαθέσιμος και παντού. Μιας και αυτό είναι το ζητουμενο, ο κακός χαμός, ας μεινουμε εκεί και ας μην μπουμε σε συγκρίσεις. Κακός χαμός να ‘ναι και όπου να ‘ναι.

• Πόσο έχει διαρκέσει το μεγαλύτερο τζαμάρισμά σας;

Το μεγαλύτερο μας τζαμάρισμα ξεκίνησε την πρώτη μέρα που προβάραμε και κρατάει ακόμα. Χρόνια λοιπόν.

• Όπως και οι Chickn, δεν είναι λίγα τα σχήματα που τα τελευταία χρόνια δημιουργούν πολύπλοκες συνθέσεις με πολλαπλές αναφορές σε διαφορετικά είδη μουσικής. Είναι τόσο… πολύπλοκη αισθητικά η εποχή μας ή οι νέες γενιές (μουσικών και ακροατών) κοιτούν ένα βήμα παραπέρα από τις κλασικές φόρμες; 

Η φόρμα με την οποία ασχολούμαστε είναι πια συντηρητική, πολλά χρόνια τώρα. Δυσκολεύομαι να ακούω μουσικούς που παίζουν ροκ να εγείρουν αξιώσεις πειραματισμού, πολυπλοκότητας και avant garde. Ο πειραματισμός στους Chickn αφορά σε πολύ άλλα πράγματα από την μουσική που εκτελούμε πάνω στη σκηνή. Τα jams από μόνα τους δεν έχουν πια χώρο για απεριόριστο trial & error μέσα τους. O πειραματισμός αφορά στο ότι όλες οι επιλογές μας, από το line up μας, το επόμενο μας live μέχρι το με τί setup θα παίξει ο Παντελής ή με το τι εφέ θα χρησιμοποιήσω εγώ, ακροβατούν στο χείλος του γκρεμού. Κανείς δεν ξέρει αν θα πετύχει. Αν εξαιρέσει κανείς αυτό το συνολικό mindset, δεν θεωρώ πως ο τρόπος που παίζουμε είναι «καινούριος».  Το μόνο στοιχείο που ενυπάρχει στη μουσική μας και είναι πραγματικά ριζοσπαστικό είναι το ότι εμπεριέχει μία υπόσχεση πτήσης. Ένα μικρό παράθυρο ψηλά-ψηλά που αν και εφ’ όσον φτάσουμε και το ανοίξουμε θα συμβούν πράγματα που δεν φανταζόμαστε. Εκεί είναι η χύτρα με τον χρυσό. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι απλά μία απολαυστική διαδρομή προς τα εκεί που ίσως κάποια μέρα τελεσφορήσει. Προσωπικά μιλώντας, αυτός είναι ο μόνος λόγος για τον οποίον παίζω ακόμα ροκ μουσική. Η εποχή μας αισθητικά και σε επίπεδο κυρίαρχου λόγου, γίνεται ασφυκτικά ολοκληρωτική. Το ακριβώς αντίστροφο από το πολύπλοκη δηλαδή. Ο λόγος για τον οποίον οι καλλιτεχνικές πρακτικές διαρκώς  εμπλουτίζονται με αυτή την πολλαπλότητα είναι μια έμπρακτη μορφή αντίστασης από την μεριά κάποιων δημιουργών που τοποθετούν τους εαυτούς τους περισσότερο δίπλα στην κοινωνία παρά δίπλα στον κυρίαρχο λόγο.

• Η ελληνική αγγλόφωνη σκηνή είναι ζωντανή, αλλά μάλλον δεν είναι ακόμη «σκηνή», όπως σε άλλες χώρες ή πόλεις. Υπάρχουν οι προϋποθέσεις για καλύτερη δικτύωση των καλλιτεχνών μεταξύ τους; Υπάρχει το κοινό που θα στηρίξει τη σκηνή ή είναι και αυτό υπό διαμόρφωση; Και οι χώροι επαρκούν αισθητικά και τεχνικά;

Και να η μεγάλη μας κουβέντα. Εγώ θα πω όχι αλλά είμαι φρικτά απαισιόδοξος. Δεν λείπουν, ούτε χώροι, ούτε καλλιτέχνες. Λίγος κόσμος ίσως να λείπει αλλά ούτε αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι πως για να ανθίσει όλο αυτό, πρέπει να δημιουργηθεί μία λούπα μεταξύ των σχημάτων και του κόσμου. Έτσι αντιλαμβάνομαι εγώ την έννοια της σκηνής, σαν μία αλληλοτροφοδοτούμενη κοινότητα. Δυστυχώς ζούμε σε μία χώρα που αν και δεν μας λείπει επαφή με τη μουσική, σε πολύ κρίσιμη και τρυφερή ηλικία μας γίνεται ξεκάθαρο πως η μουσική είναι ένα υπέροχο χόμπι και τίποτα παραπάνω. Κάπως έτσι οι μουσικοί χάνουν την εκτίμηση απέναντι στη δουλειά τους και καταστρέφεται η μισή εν λόγω λούπα. Η άλλη μισή δεν ολοκληρώνεται ποτέ γιατί ακόμα και αν η μουσική που παίζουμε σχεδόν διεθνώς απασχολεί ένα πολύ μικρό ποσοστό κόσμου, το 5% μιας χώρας 10 εκατομμυρίων είναι σημαντικά λιγότερος κόσμος σε απόλυτους αριθμούς από το 5% μίας χώρας 500 εκατομμυρίων. Πολλοί άνθρωποι με μεγαλύτερη εμπειρία και παρουσία στον χώρο απ’ ότι εγώ, ισχυρίζονται πως αυτό που ζούμε είναι μια σκηνή στα σπάργανα και τα πράγματα που συμβαίνουν σήμερα πριν δεκαπέντε χρόνια ήταν αδιανόητα. Ίσως να έχει παραπάνω νόημα να ακούσουμε αυτούς παρά εμένα.

• Εσείς εκτός από support εμφανίσεις σε καλλιτέχνες από το εξωτερικό έχετε παίξει αρκετές φορές και με άλλα ελληνικά σχήματα. Επιδιώκετε γενικά τέτοιες συνεργασίες; Είναι τα «συνεργατικά», κοινά live ένας τρόπος να αναδειχθεί ακόμη περισσότερο η μουσική σας και, εν γένει, η σκηνή;

Είναι κοινός μας τόπος σαν σχήμα πως η μουσική, πριν από οτιδήποτε άλλο είναι παιχνίδι. Περίεργο και πολυεπίπεδο μεν αλλά σίγουρα παιχνίδι. Είναι λογικό λοιπόν να μας αρέσει να παίζουμε με άλλα παιδιά. Ο δεύτερος κύκλος των Chickn ο οποίος έκλεισε τα Χριστούγεννα που μας πέρασαν χαρακτηρίστηκε από αυτή την τάση να συνεργαζόμαστε και να παίζουμε με μουσικούς από άλλες μπάντες ή ακόμα και με ολόκληρες άλλες μπάντες. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε αυτό δεν έχει αλλάξει στο ελάχιστο, απλά αποφασίσαμε από αυτού του είδους την παιδικότητα να αποβάλουμε την αφέλεια που έρχεται μαζί. Ας πούμε απλώς πως πια παίζουμε με ανθρώπους που μοιραζόμαστε αρκετές κοινές οπτικές πάνω σε αυτό που κάνουμε σε ένα πλαίσιο αμοιβαίου σεβασμού. Δεν έχει σε τίποτα να κάνει με προβολή της «σκηνής» ή της δουλειάς μας. Έχει να κάνει μόνο με το να ζήσουμε κάποια πράγματα και το να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε κάποιες καταστάσεις κάπως μεγαλύτερες από εμάς. Αυτό δεν ήταν αρκετά ξεκάθαρο μέχρι σήμερα και δυστυχώς νομίζαμε πως ήταν. Το μάθαμε με τον δύσκολο τρόπο, καθώς όταν καλέσεις κάποιον να παίξετε Ινδιάνους και έρθει με πραγματικό τόξο, στο τέλος κάτι δεν θα πάει πολύ καλά.

• Πώς θα περιγράφατε μια ημέρα στη ζωή ενός μουσικού που ασχολείται με την αγγλόφωνη ροκ στην Ελλάδα;

Οι μουσικοί στην Ελλάδα δεν είναι μόνο μουσικοί, ή αν είναι μάλλον αντί για δεύτερη/τρίτη δουλειά, έχουν τα βιοποριστικά τους προβλήματα λυμένα. Όποια και να είναι η περίπτωση, η δεύτερη/τρίτη σου δουλειά ή το να έχεις τα προβλήματα σου λυμένα επικυριαρχεί πάνω στη μουσική. Οπότε μία ημέρα ενός μουσικού στην Ελλάδα εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από το τι άλλο κάνει.

• Κάπου είχα διαβάσει μια δήλωσή σας πως αναζητείται επιμόνως η μπάντα που θα δώσει στο ροκ (παγκοσμίως) δέκα χρόνια ζωής ακόμη όπως είχαν κάνει οι White Stripes στις αρχές του αιώνα. Έχετε ξεχωρίσει κάποιο σχήμα ή καλλιτέχνη που μπορεί να πάρει το «χρίσμα»; 

• Και η πολιτική; Η κοινωνία; Πόσο αλληλεπιδρούν οι Chickn με τα όσα τραγικά, αλλά και τραγελαφικά συμβαίνουν γύρω μας; Εντός και εκτός Ελλάδος; 

Πέραν του ότι όλοι όσοι παίζουμε σήμερα στους Chickn δουλεύουμε παράλληλα κανονικές δουλειές και αναγκαστικά κάθε μέρα επικαιροποιείται η σχέση μας με το εκεί-έξω  και του ότι είμαστε άνθρωποι με  διαφορετικές  μεταξύ τους κοινωνικές ευαισθησίες, το Chickn σαν όχημα είναι φοβερά εκτεθειμένο σε ότι συμβαίνει γύρω μας. Είναι κάτι που δρα και αναπτύσσεται τώρα στην Αθήνα, την ευλογημένη πόλη για να είσαι καλλιτέχνης την δεκαετία 2010-20 (αρκεί να είσαι λευκός άνδρας μη-κάτοικος αυτής της πόλης με budget) σε πολύ άμεση τριβή μαζί της και αυτό αναπόφευκτα επηρεάζει τόσο το περιεχόμενό μας, όσο τους συνειρμούς και τους ρυθμούς κίνησής μας.

• Τέλος, ποια είναι τα σχέδια των Chickn για το άμεσο μέλλον και πόσο στρέφουν το βλέμμα προς το εξωτερικό;

Τα άμεσα σχέδιά μας όταν τα κάνουμε ο Θεός γελάει. Το βλέμμα είναι πάντα στραμμένο έξω αλλά θα μου επιτρέψετε να μην ξέρω αυτό από μόνο του πόση σημασία έχει. Ήδη παίζουμε τον δεύτερό μας δίσκο. Αν όλα πάνε καλά, μέχρι τον Νοέμβρη θα είναι στο εργοστάσιο. Φημιζόμαστε βέβαια για το πόσο δεν μας πάνε καλά τα πράγματα οπότε ας μην το μελετάμε πολύ. Είναι απρόσμενα πιο διασκεδαστικός από το ντεμπούτο μας σαν παραγωγική διαδικασία και νομίζω πως θα φανεί και στο αποτέλεσμα. Ταυτόχρονα ετοιμάζουμε μία μικρή Ευρωπαϊκή περιοδεία μέσα στο δεύτερο δεκαπενθήμερο του Μαϊου και ελπίζουμε (αυτή τη φορά) να πάνε όλα καλά με αυτό. Αμέσως μετά θα έχουμε κάποια καλοκαιρινά gigs από τα οποία μέχρι στιγμής ξεχωρίζει η live σύμπραξή μας με τον Damo Suzuki των Can στο Κύτταρο στις 13 Ιουνίου.