«Παίρνω την κάμερά μου όπου κι αν πάω, ειδικά όταν περιοδεύω με το συγκρότημα. Είναι δύσκολο να απομονώνομαι για να γράψω όταν ταξιδεύω, αλλά με την κάμερα μπορώ να κάνω μια μικρή βόλτα, -επισκέπτομαι ένα νεκροταφείο, κοιτάζω τα αγάλματα ή την αρχιτεκτονική- και, αν τραβήξω μια φωτογραφία που θα μου αρέσει, αισθάνομαι πως έχω καταφέρει κάτι».
Η ποιήτρια της ροκ Πάτι Σμιθ συνδύασε τις δύο αγάπες της, τα ταξίδια και τη φωτογραφία, σε μία. Κι έτσι, παρουσιάζει για πρώτη φορά 100 ασπρόμαυρες φωτογραφίες της τελευταίας 35ετίας, στoν χώρο τέχνης Robert Miller Gallery στη Νέα Υόρκη στην έκθεση «18 Stations» που συνοδεύεται από το βιβλίο της «M Train».
Οπως εξηγεί σε συνέντευξή της στην Guardian, «αντί για 18 κεφάλαια, έβαλα 18 σταθμούς. Ηθελα το βιβλίο μου να περιλαμβάνει οπτικές μαρτυρίες από τα μέρη όπου έχω πάει. Αν το διαβάσετε, έχετε βαθύτερο νόημα, αν όχι, οι φωτογραφίες στέκονται από μόνες τους».
Με μια παλιά Πολαρόιντ μηχανή τριγύριζε σε διάφορα μέρη και αποτύπωνε παράξενες εικόνες: μια άδεια παραλία, έναν εγκαταλειμμένο δρόμο, την καρέκλα και το τραπέζι στο Cafe Ino, του Γκρίνουιτς Βίλατζ, όπου έγραψε τα περισσότερα βιβλία της. Τον τάφο της ποιήτριας Σίλβια Πλαθ, έναν γλυπτό άγγελο στο κοιμητήριο Dorotheenstadt του Βερολίνο, ένα κοστούμι του εικαστικού Γιόζεφ Μπόις, τις παντόφλες της χορεύτριας Μαργκότ Φοντέιν.
«Είναι ένα οπτικό ημερολόγιο. Ενα ωραίο διάλειμμα από τη δημόσια ζωή», λέει. «Δεν θεωρώ τον εαυτό μου φωτογράφο. Τραβάω πολλές φωτογραφίες, είναι μέρος της ζωής μου. Ομως είμαι ερασιτέχνης και δεν βρίσκω κάτι κακό σε αυτό. Φωτογραφίζω με όλες τις γνώσεις που έχω και με ορισμένη αισθητική, αλλά δεν συγκρίνω τον εαυτό μου με αυτούς που αφιερώνουν τη ζωή τους στη φωτογραφία».
Ηδη από τη δεκαετία του ‘60 η Πάτι Σμιθ ζωγράφιζε, έκανε εικαστικές εγκαταστάσεις, φωτογράφιζε, έγραφε ποίηση, κοντά στο αγόρι της, μετέπειτα διάσημο φωτογράφο Ρόμπερτ Μέιπλθορπ, όπως αποκαλύπτει και στο βραβευμένο με National Award βιβλίο της «Πάτι και Ρόμπερτ» (εκδ. Κέδρος). Ξανάπιασε, όμως, πιο συστηματικά τον φακό το 1995 μετά τον θάνατο του συζύγου της, Φρεντ «Σόνικ» Σμιθ, κιθαρίστα των MC5.
Για την έκθεση επεξεργάστηκε τις Πολαρόιντ της με ασημένια ζελατίνη ή έκανε ψηφιακές εκτυπώσεις από τα αρνητικά. Επιμένει στο άσπρο-μαύρο γιατί όπως λέει μεγάλωσε τη δεκαετία του ‘50, με ασπρόμαυρες εικόνες, από την τηλεόραση ώς τα περιοδικά και τις ταινίες. Επηρεάστηκε δε, από τον φωτογράφο Ιρβινγκ Πεν και τον σκηνοθέτη Ζαν-Λικ Γκοντάρ.
«Iσως φαίνονται κάπως αρχαϊκές οι φωτογραφίες μου, αλλά μου αρέσει να κατοικώ σε έναν άλλο αιώνα», δηλώνει. Και αφού της χάλασε η δική της μηχανή, συνεχίζει, όπως λέει, με μια παλιά Πολαρόιντ σε άριστη κατάσταση, που της χάρισε ο Βιμ Βέντερς.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας