Ο Σαββόπουλος με τα μάτια των νέων

Στις 2 Δεκεμβρίου ο Διονύσης Σαββόπουλος θα συμπληρώσει εφτά δεκαετίες ζωής και πέντε συνεχούς παρουσίας στο ελληνικό τραγούδι. Από τα ωραιότερα δώρα που έλαβε, και μάλιστα προκαταβολικά, είναι η έκθεση «Στο υπόγειο νησί του» στην γκαλερί Ζουμπουλάκη.

Δεκαοκτώ εξαιρετικοί νέοι καλλιτέχνες, με αναγνωρίσιμο έργο ο καθένας και δράση στην Ελλάδα και το εξωτερικό οι περισσότεροι, εμπνέονται από τους στίχους και τη μουσική του. Αν και αγέννητοι όταν κυκλοφόρησαν τα «μυθικά» κομμάτια και οι δίσκοι «Φορτηγό», «Το περιβόλι του τρελού», «Μπάλλος», «Βρώμικο ψωμί», «Ρεζέρβα» κ.ά., τα γνώρισαν, τα εκτίμησαν, τα τραγούδησαν και τώρα τα μετουσιώνουν σε έργα τέχνης. Την ιδέα και την επιμέλεια της έκθεσης, που εγκαινιάστηκε χθες, είχε ο καλλιτέχνης Αγγελος Ραζής, ο οποίος συμμετέχει με έργο. Ολοι οι καλλιτέχνες είναι γεννημένοι τις δεκαετίες 1970 - 1980. Στίχοι, τραγούδια, τίτλοι δίσκων, ηχητικά αποσπάσματα, μουσικοί πειραματισμοί δίνουν το έναυσμα για μια συνομιλία ανάμεσα στη μουσική και τις άλλες τέχνες.

Η «Εφ.Συν.» μίλησε με τέσσερις δημιουργούς και τους παρουσιάζει:

Στέφανος Ρόκος

Η «Θαλασσογραφία» είναι ένα υπέροχο κομμάτι του Διονύση Σαββόπουλου, που έχει χιλιοακουστεί όλα αυτά τα χρόνια, παίζεται στις παραστάσεις του κάθε φορά με διαφορετική ενορχήστρωση και έγινε αναγνωρίσιμο χιτ, παρ’ όλο που είναι από τη φύση του αντιεμπορικό, σχεδόν πειραματικό. Ίσως κάτι σαν το «Smells Like Teen Spirit» των «Nirvana».

Γνωρίζοντας αρκετά καλά το έργο του Σαββόπουλου, και ενώ αρχικά θέλησα να καταπιαστώ με κάτι σαφώς λιγότερο «πιασάρικο», αποφάσισα να ζωγραφίσω τη «Θαλασσογραφία» γιατί από την πρώτη φορά που άκουσα το τραγούδι στο «Περιβόλι του τρελού», σχεδόν 25 χρόνια πριν, έχω στο μυαλό μου αυτή την εικόνα με τους ήχους και τα χρώματά της, τα τρία μέρη της μουσικής σύνθεσης με την εκκωφαντική κιθάρα στη μέση και τον ψυχεδελικό επίλογο, τους επαναλαμβανόμενους στίχους και την αίσθηση ενός διαπεραστικού ηλεκτρισμού, σαν κάποιος να δημιουργεί ζωή. Αυτή την αίσθηση ήθελα να την απεικονίσω.

Ευα Μαραθάκη 

Tο έργο του Διονύση Σαββόπουλου μου θυμίζει τη μητέρα μου νέα, πριν γεννηθώ, όπως τη βλέπω σε παλιές φωτογραφίες και τη «νοσταλγώ»… Και την παιδική μου ηλικία με τον θείο μου τον Ηλία. Καλοκαιρινές διακοπές, βράδια, έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσαμε όλοι μαζί Ξαρχάκο, Θεοδωράκη, Σαββόπουλο, Χατζιδάκι, Λοΐζο.

Η ιδέα της επανάστασης ήταν μεθυστική, ο αγώνας έμοιαζε αναπόφευκτος και ο ηρωικός θάνατος το αδιαμφισβήτητο μέλλον μου.

Στον «Αγγελο - εξάγγελο» είναι εμφανής η προσπάθεια του Σαββόπουλου να «ντύσει» με ατμόσφαιρα αρχαίας ελληνικής τραγωδίας το περιεχόμενο και τους στίχους. Η φιγούρα του αγγελιαφόρου αναδεικνύεται σε συμβολική μορφή με διαχρονική παρουσία.

Το έργο μου «Η Δημοκρατία στην Ελλάδα» είναι ένα σχόλιο για τα παρελθοντικά, τα ομόχρονα και τα μελλούμενα στην Ελλάδα, την περηφάνια που νιώθω σήμερα ως Ελληνίδα πολίτις, αλλά και τον θάνατο της ιδέας της επανάστασης και της ελευθερίας.

Τζουλιάνο Καγκλής 

Στο έργο του Διονύση Σαββόπουλου με γοητεύουν η ωμή αλλά ποιητική γλώσσα, η αμεσότητα, η αγάπη για την παράδοση και ταυτόχρονα η υπέρβαση της. Ολα αυτά τα στοιχεία με ενδιαφέρουν και στη ζωγραφική μου. Ως έφηβος τον γνώριζα ως πολύ επιτυχημένο συνθέτη και συνήθως οι νέοι ενοχλούνται από το κοινώς αποδεκτό.

Καθώς μεγάλωνα και άρχισα να παρατηρώ τους στίχους και τη μουσική, κάποια τραγούδια με άγγιξαν πολύ. Χαίρομαι που τον ανακάλυψα από την αρχή, ενώ νόμιζα πως τον ήξερα. Σκεφτόμουν με ποιο τραγούδι ή στίχο να δουλέψω στην έκθεση, όταν διάβασα μια συνέντευξη όπου διηγούνταν πώς έγραψε τους «Μάγους». Μιλούσε για τους περιθωριακούς καλλιτέχνες και την αξιοπρέπειά τους. Aπό μικρός είχα πάθος με τους ταχυδακτυλουργούς, είχε κάτι το συναρπαστικό η τέχνη αλλά και η παρουσία τους στη σκηνή.

Πλέον ήξερα τι θα ζωγραφίσω. Το «πώς» θα το έβρισκα στην πορεία.

Μαρία Μπάχα

Το έργο του Διονύση Σαββόπουλου το αγαπάω βαθιά σχεδόν στο σύνολό του και για πολλούς λόγους – μάλιστα αισθάνομαι ότι με έχει διαμορφώσει σε έναν βαθμό και αισθητικά. Τον ανακάλυψα μόνη μου σε μικρή ηλικία και τον πρωτοάκουσα σε κασέτες και δίσκους βινιλίου, οπότε, όπως κάθε πράγμα που κατακτά κανείς μόνος του και δεν του επιβάλλεται, έχει ισχυρότερη ψυχική επίδραση. Ο λόγος που διάλεξα το «Πρωινό» για την έκθεση είναι ότι δεν είμαι τόσο δεμένη με αυτό.

Οπότε, μπορώ τουλάχιστον να προσπαθήσω να το προσεγγίσω λίγο πιο αποστασιοποιημένα και ξεκάθαρα. Εχει αυτή την καθαρή δομή, τη γλυκιά χωρίς να γίνεται γλυκερή μελωδία, τους ρόλους, την αφήγηση. Με πρόσχημα αυτό το ζευγάρι και την καθημερινότητά του, εκφράζονται άλλα, πιο ταραγμένα, σκοτεινά και αιχμηρά σημεία, που όσα καλύμματα κι αν τους ρίξουμε αυτά προεξέχουν.

Info:

Μέχρι 6/12. Πλ. Κολωνακίου 20, τηλ. 210 3608278.

Συμμετέχουν: Δημήτρης Αναστασίου, Κλειώ Γκιζελή, Μυρτώ Δεληβοριά, Τζουλιάνο Καγκλής, Ιφιγένεια Καμπέρη, Θεόφιλος Κατσιπάνος, Λευτέρης Κιουρτσόγλου, Λήδα Κοντογιαννοπούλου, Εύα

Μαραθάκη, Νίκος Μόσχος, Μάρια Μπαχά, Θαλής Παπακωνσταντίνου, Μιλτιάδης Πεταλάς, Αχιλλέας Ραζής, Στέφανος Ρόκος, Φάνης Ρουμανιάς, Χριστίνα Σγουρομίτη, Κώστας Χριστόπουλος.