Eμβληματική φιγούρα του «Dolce Vita» (Γλυκιά Ζωή) του Φελίνι και σύμβολο του σεξ. Απενοχοποιημένη αλλά και αιχμάλωτη ενός ρόλου. Φαντασίωση για τον ανδρικό πληθυσμό και μύθος για τη δεκαετία του ‘60. Η Ανίτα Εκμπεργκ, που ως Σύλβια μάγεψε στην ταινία τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι και μας έκανε όλους να ονειρευόμαστε ένα βράδυ σαν το δικό της στo σιντριβάνι της Φοντάνα ντι Τρέβι, έφυγε σε ηλικία 83 ετών.
Είχε καταγωγή από τη Σουηδία, αλλά ταμπεραμέντο που στοιχημάτιζες ότι έχει ρίζες στη Μεσόγειο. Γι’ αυτό και εκτός από την καριέρα της, που ταυτίστηκε με μια ταινία-σταθμό για τον ιταλικό κινηματογράφο, επέλεξε να ζήσει και τη δική της ζωή στη Ρώμη. Η δικηγόρος της, Πατρίτσια Ουμπάλντι, επιβεβαίωσε ότι πέθανε την Κυριακή το πρωί ταλαιπωρημένη από διάφορες ασθένειες. «Τελευταία ήταν λυπημένη από την ασθένεια και τα γεράματα. Ελπιζε ότι θα καλυτέρευε, αλλά αυτό δεν συνέβη», είπε.
Η Ανίτα Εκμπεργκ είχε γεννηθεί στις 29 Σεπτεμβρίου 1931 στο Μάλμε της Σουηδίας σε μια οικογένεια με οκτώ παιδιά. Υπέροχη και λαμπερή από πολύ μικρή ηλικία, κέρδισε στα 19 τον τίτλο της «Μις Σουηδία». Προκειμένου να λάβει μέρος στον διαγωνισμό ομορφιάς «Miss Universe» πήγε στις αρχές της δεκαετίας του ’50 στην Αμερική. Τίτλο δεν κέρδισε, αλλά βρήκε τον τρόπο να μπει στο κινηματογραφικό στερέωμα κερδίζοντας ρόλους στις ταινίες «The Golden Blade», «Arabian Nights» με τον Ροκ Χάντσον, «Abbott and Costello Go to Mars».
Το 1956 ταξίδεψε για πρώτη φορά στη χώρα που αργότερα έμελλε να γίνει η αληθινή της πατρίδα: την Ιταλία. Πήρε μέρος στο «Πόλεμος και Ειρήνη» του Κινγκ Βίντορ μαζί με τους Χένρι Φόντα-Οντρεϊ Χέπμπορν, αλλά για καλή της τύχη έπεσε πάνω στον Φεντερίκο Φελίνι. Μαγεμένος από την ομορφιά της ο Ιταλός δημιουργός συνειδητοποίησε αμέσως πως είχε βρει την ιδανική συμπρωταγωνίστρια του Μαρτσέλο Μαστρογιάνι στη «Γλυκιά ζωή». «Εχει την ομορφιά μιας νεαρής θεάς», έλεγε ο σκηνοθέτης.
Βέβαια ο Μαστρογιάνι δεν υπήρξε εύκολη «λεία» για την Εκμπεργκ, καθώς αρχικά ήταν ο λιγότερο εντυπωσιασμένος μαζί της. «Μου θύμιζε Γερμανό στρατιώτη της Βέρμαχτ», έλεγε. Αλλά όπως και να το κάνουμε, έπειτα από μια εβδομάδα, βρεγμένος στο σιντριβάνι με την ίδια να τον προκαλεί με το αποκαλυπτικό της φόρεμα, κέρδισε τον σεβασμό του και αργότερα την αγάπη του.
Η ταινία θριάμβευσε (κέρδισε και τον Χρυσό Φοίνικα το 1960 στις Κάννες) και οδήγησε την Εκμπεργκ σε τρεις ακόμα συναντήσεις με τον Φελίνι στις ταινίες «Βοκκάκιος» πλάι στη Σοφία Λόρεν, «Οι κλόουν» και «Η συνέντευξη» (ταινία του 1987, σε μια συγκινητική σκηνή της οποίας συναντιέται με τον Μαστρογιάνι και κοιτάζουν μαζί με νοσταλγία την περίφημη σκηνή τους από το «Dolce Vita»). Συνεργάστηκε επίσης με τον Βιτόριο Ντε Σίκα στην ταινία του «Επτά φορές γυναίκα», αλλά δυστυχώς η σφραγίδα της «Γλυκιάς ζωής» την έκανε για πάντα αιχμάλωτη της εικόνας της. Η ίδια φαινόταν να το ξέρει, αλλά μάλλον δεν συμφιλιώθηκε ποτέ με την αδυναμία της να προχωρήσει παρακάτω. Ισως γι’ αυτό όταν το 2009 της ζητήθηκε να συμμετάσχει σε εορταστικές εκδηλώσεις για τα 40 χρόνια του φιλμ, εκείνη αρνήθηκε.
Μεγάλες ταινίες, λοιπόν, έκτοτε δεν έκανε αλλά πόζαρε για το Playboy, είδε τον Μπομπ Ντίλαν να της «αφιερώνει« το τραγούδι «I Shall Be Free» και αρκέστηκε σε μια σειρά από μέτριες διεθνείς παραγωγές. Ανάμεσά τους oι «Μογγόλοι» (1961) και το κωμικό γουέστερν «Τέσσερις για το Τέξας» (1963), στο οποίο ο σκηνοθέτης Ρόμπερτ Ολντριτς επικεντρώθηκε στα στήθη της, ειδικά στις σκηνές που ξύριζε τον Φρανκ Σινάτρα.
Ο Φράνκι ήταν και στην πραγματική ζωή ένας από τους άντρες που υπέκυψαν στη γοητεία της, μαζί με τον Ερολ Φλιν και τον Ιταλό πολυεκατομμυριούχο Τζιάνι Ανιέλι. Παιδιά δεν απέκτησε ποτέ, αλλά παντρεύτηκε δύο φορές. Ο πρώτος της γάμος με τον Βρετανό ηθοποιό Αντονι Στιλ διήρκεσε τρία χρόνια (1956- 1959) και έληξε άδοξα όταν εκείνος την ακολούθησε στο Χόλιγουντ κι από ηθοποιός πρώτης γραμμής έγινε για τα ταμπλόιντ ο κύριος Εκμπεργκ. Λέγεται μάλιστα πως ένας από τους δημόσιους θυελλώδεις καυγάδες τους στο κέντρο της Ρώμης, την ώρα που τους κυνηγούσαν παπαράτσι, ενέπνευσε μερικά από τα πλάνα στη «Γλυκιά ζωή». Ο δεύτερος γάμος της με τον Αμερικανό ηθοποιό Ρικ Βαν Νούτερ κράτησε περισσότερο (1963 -1975), αλλά όταν έληξε η Ανίτα Εκμπεργκ άρχισε να πίνει και να παίρνει βάρος.
Μοναδική της παρέα στη βίλα της, κοντά στη Ρώμη, ήταν τα δύο σκυλιά ντόμπερμαν που είχε. Επειτα από μια καταστροφική φωτιά και μια διάρρηξη στο σπίτι της, η ηθοποιός μετακόμισε το 2011 σε έναν οίκο ευγηρίας ζητώντας μάλιστα οικονομική ενίσχυση από το Ιδρυμα Φελίνι. Τα τελευταία χρόνια η Σουηδέζα ηθοποιός μπαινόβγαινε σε νοσοκομεία της Ρώμης. Εκεί κάποιες φορές την επισκέπτονταν Ιταλοί δημοσιογράφοι στους οποίους δεν αρνήθηκε ποτέ τις χορταστικές συζητήσεις. Συνήθως παραδεχόταν τη μοναξιά της, αλλά κατέληγε πάντα να λέει σε όλους τους τόνους πως δεν μετάνιωσε ποτέ για τίποτα, πως τη ζωή τη χάρηκε πολύ.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας