Ο Διόνυσος

Φυσάει ελαφρά, μέσα Αυγούστου, στο Ελαφονήσι στην Κρήτη. Η ζέστη ζέστη όμως. Βρίσκω σ' έναν αμμόλοφο ένα δεντράκι, απλώνομαι και πίνω την τσικουδιά μου αγναντεύοντας τους λουόμενους.

Με καλούν κοντά τους. Εκνευριστικά πιεστική η Αλεξάνδρα, με πείθει. Το αεράκι σηκώνει τη λεπτή άμμο και με τυφλώνει.

Σηκώνομαι και μες στο σύθαμπο (της ατμόσφαιρας αλλά και του μυαλού μου) συνειδητοποιώ ότι όλοι βρίσκονται στην παραλία επιδιδόμενοι σε δροσερές ανόητες κινήσεις. Απογοητευμένος αποφασίζω να ξαναξαπλώσω.

Ξαφνικά βλέπω μια μορφή να αναδύεται μέσα από τα κύματα. Κρατάει στο χέρι του μια πελώρια κύλικα, έτσι νομίζω, η άμμος μ' έχει στραβώσει.

Θες η τσικουδιά, κάτι ο ήλιος που με χτυπάει κατακούτελα και η σκόνη που μεταμορφώνει (;) τον αμφιβληστροειδή, βλέπω οράματα και θάματα.

Αρχικά θαρρώ πως ο Ποσειδώνας αποφάσισε να εμφανιστεί ολοζώντανος μετά τις τόσες αναφορές γι' αυτόν στους μύθους, στην ποίηση, στην τραγωδία, σε κάθε πνευματική δέλτο. Εκπληκτος κάνω ένα βήμα πίσω. Χειρότερα. Η μορφή εκεί, μετακινούμενη από την τρυφερότητα των κυμάτων. Διάολε· μήπως η λογική αρχίζει να με αποχαιρετά;

Εξαίφνης, μες στη σιωπή του απομεσήμερου και τις φωνές των λουομένων, άλλος κραδασμός με ταρακουνάει. «Βλάκα» μου ψιθυρίζει μια φωνή (ούτε θυμάμαι από πού προερχόταν), «δεν αντιλαμβάνεσαι ότι είναι ο Διόνυσος αυτοπροσώπως;

Δεν ξεχωρίζεις τους αρχαίους θεούς; Τι δουλειά έχει ο Ποσειδών, βίαιος και εκδικητικός, με τον λύσιο και ανατροπέα Διόνυσο; Δεν βλέπεις, θεόστραβε, αγράμματε, την πλατιά κύλικα; Ολόκληρη θάλασσα από τσικουδιά χωρεί μέσα της».

Εχει δίκιο ο ψίθυρος. Πού να βρω την ενέργεια να δω το έφηβον φως της μορφής, που πίνει και χαμογελάει, κρυμμένη η μισή από τα χαρούμενα κύματα; Πώς, έτσι απόμακρος, να δω τη μαγεία του παιγνιδιού των αρχαίων θεών με τους σημερινούς κολυμβητές;

Με τι μυαλό να συνδυάσω τον πυριγενή και διθύραμβο αρχέγονο, διγενή και παμπόνηρο θεό με τις ταχυπαλμίες μου;

Τα παιδιά παίζουν ανέμελα. Η Αλεξάνδρα με βλέπει ότι είμαι στα όρια παραισθήσεων και πραγματικότητας και με ωθεί, βίαια σχεδόν, να μπω στον ωκεανό (έτσι μου φάνταζε η θάλασσα -απέραντη, ατελείωτη, φουρτουνιασμένη). Δέχομαι τη βία της αμήχανα και υπάκουα.

Στην πρώτη επαφή με το νερό το μυαλό επανέρχεται στη θέση του. Βλέπω τον Θοδωρή να μου χαμογελάει κρατώντας ένα μικρό ποτήρι, να δροσίζεται και να απολαμβάνει την τσικουδιά του.

Χαμογελώ κι εγώ σαν ηλίθιος και προσπαθώ να του πω για τη σύγχυση του νου μου. «Δεν πειράζει -μου απαντά- δεν είσαι ο πρώτος που με συγχέει με τον Ποσειδώνα. Παραμένω ο παλιός και καλός Διόνυσος».

Πάει, θα τρελαθώ. «Επιμένεις ότι είσαι ο Διόνυσος;» καταφέρνω να ρωτήσω. «Ναι» μου λέει, «μετά τη ρήξη μου με τον κομματικό ΣΥΡΙΖΑ και τις κυβερνητικές επιλογές του, αποφάσισα να ταξιδέψω στον χρόνο και την Ιστορία· στις απαρχές μας. Να ανακαλύψω πού κάναμε το μέγα λάθος ως Ελληνες, αριστεροί, πατριώτες. Να βρω τη λύση στην ανατροπή».

Κόκαλο προς στιγμήν, αλλά συνήλθα γρήγορα.