Οταν η Πολιτεία δεν λαμβάνει υπόψη της τη μαζική διαμαρτυρία κομμάτων και φορέων και τις εκκλήσεις τους να εξασφαλιστεί η εκπαιδευτική άδεια των δύο κρατουμένων που διεκδικούν αυτό το αναφαίρετο δικαίωμά τους με το έσχατο μέσο της απεργίας πείνας, τότε δεν έχει καμιά σχέση με οποιαδήποτε μορφή δημοκρατίας. Νόμοι και θεσμοί απαξιώνονται και εξευτελίζονται από το υπουργείο Δικαιοσύνης και το συμβούλιο των φυλακών καθώς κωφεύουν επιδεικτικά στη σιωπηλή κραυγή των απεργών πείνας και στις εκκλήσεις δικηγόρων, φίλων, πολιτικών και κοινωνικών φορέων.
Τι είναι αυτό που τους πεισμώνει να μη σκύψουν με ανθρωπιά πάνω στο δίκαιο αίτημα των απεργών; Δεν θέλει κανείς να πιστέψει ότι δεν έχουν συναισθήματα, ότι δεν είναι γονείς, ότι μισούν την εκπαίδευση. Και να συμβαίνουν όλα αυτά, η ηγετική τους θέση δεν επιτρέπει να φέρονται κατ’ αυτόν τον απαράδεκτο τρόπο. Προκαλούν την κοινωνία, τον κοινό νου.
Παίζουν με την ίδια τη ζωή των απεργών, εκτός εάν δεν τους καίγεται καρφί για τη ζωή δύο αντιφρονούντων, δύο ανθρώπων νέων που στρέφονται κατά του πολιτικού συστήματος, του οποίου οι ίδιοι είναι εκφραστές και υπηρέτες. Εάν αυτό αληθεύει, τότε οι κύριοι που μας διοικούν οφείλουν να υποστούν τη βάσανο της απολογίας τους στην ουμανιστική παράδοση, μια παράδοση που χαρακτηρίζει την Παιδεία και τον Πολιτισμό ενός κράτους, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη.
Είναι αλήθεια αστείο ότι η ηγετική ομάδα (;) του υπουργείου μεταθέτει τις ευθύνες για τη ζωή των απεργών στους θεράποντες γιατρούς, ότι δήθεν αυτοί δεν μεριμνούν για την υγεία τους! Πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις θυμάμαι τον χωλό και σοφό Επίκτητο που, πολύ πριν από φροϋδικές ερμηνείες, τόνιζε ότι απαιδεύτου έργον το άλλοις εγκαλείν.
Να είναι λοιπόν απαίδευτοι οι κορυφαίοι του υπουργείου Δικαιοσύνης; Οχι, βέβαια, το αντίθετο θα λέγαμε σε ό,τι αφορά τον ίδιο τον υπουργό. Τότε, λοιπόν, θα δεσμεύεται από άλλους, ώστε να τηρεί αυτή την αντιανθρώπινη στάση, που, όμως, δεν του ταιριάζει, γνωστός δα από τις παρεμβάσεις του για τη βελτίωση του σωφρονιστικού συστήματος, από τη θητεία του ως προέδρου της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, από την παρουσία του στη Γιουγκοσλαβία κατά τους βομβαρδισμούς κ.ά.
Είναι βέβαιο ότι, αν ήταν στο χέρι του, θα έβρισκε αμέσως λύση. Ακόμη όμως κι αν δεν είναι, πρέπει να επιδιώξει να βρεθεί στο δικό του χέρι η λύση. Η εκδίκηση (για ποιο πράγμα, εξάλλου;) δεν του ταιριάζει, όπως δεν θα του ταίριαζε ένας πιθανός θάνατος ενός νέου ανθρώπου.
Είναι κρίμα που η ζωή των δύο απεργών πείνας εξαρτάται από μια ανάλγητη κυβέρνηση και όχι από τη λαϊκή θέληση και την αλήθεια, που «απαιτούν» να επανορθωθεί η αδικία και να επανακάμψει ο δικαιικός πολιτισμός και το μέτρον στις αποφάσεις και πράξεις των ανθρώπων της εξουσίας (δεν κάνει κακό να ελπίζουμε σε κάτι τέτοιο, αφού το κίνημα συμπαράστασης δεν λέει να φουντώσει και να αποκτήσει τη λυσιτέλειά του). Αφού η κυβέρνηση καθεύδει ή αδιαφορεί, τον λόγο έχει η ίδια η κοινωνία, εκείνο το κομμάτι της που εξακολουθεί να αντιστέκεται, που αποτελείται από πολίτες.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας