Οι δικαστές και η μόρφωση

Υπερβάλλουν σαφώς οι δικαστές που απαγορεύουν σε κρατούμενους να διεκπεραιώσουν τις σπουδές τους στερώντας τους την ικανότητα να παρακολουθήσουν τη διδασκαλία των μαθημάτων τους, να δίνουν εξετάσεις κ.λπ. και κατόπιν να γυρίζουν στα κελιά τους. Το δικαίωμα στις σπουδές είναι αναφαίρετο για οποιονδήποτε, είτε εντός είτε εκτός φυλακής· είναι ανθρώπινο, άκρως παιδαγωγικό, άμα τε και σωφρονιστικό με μια άλλη διάσταση.

Είναι ανάρμοστο για τη Δικαιοσύνη να φέρεται εκδικητικά (;) στον εκτίοντα ποινή ισοβίων Ηρακλή Κωστάρη, υπόδειγμα κρατουμένου, όπως συμφωνούν φίλοι και εχθροί. Με την απαγόρευση εξόδου τον εξώθησαν στο έσχατο μέσο διεκδίκησης του δικαιώματός του να σπουδάσει: την απεργία πείνας. Απαγόρευση βίαιη, έξω από κάθε λογική ερμηνεία.

Η επιστημονικότητα της Δικαιοσύνης δεν είναι μαθηματικά (ορθός λόγος), εξαρτάται από τον βαθμό ανθρωπιάς του κάθε ενός ξεχωριστά δικαστικού, από τη θέση του απέναντι στην Παιδεία και την παιδαγωγική, από το ύψος της ανεξαρτησίας του και, τέλος, από τη δική του ισχυρή προσωπικότητα, που έχει πλαστεί μέσα στις μεγάλες αντιθέσεις της ψυχής και στην τρικυμία των ανέλεγκτων πράξεων του ανθρώπου· κοντολογίς στην αντίφαση που χαρακτηρίζει τα ανθρώπινα.

Ηδη ο απεργός συμπλήρωσε τρεις εβδομάδες απεργία πείνας και κινδυνεύει ο οργανισμός του να λειτουργεί υποτονικά· υπάρχει φόβος να μην ξαναβρεί τη φυσιολογία του. Κι όλα αυτά, γιατί; Επειδή, προφανώς, υπάρχουν συμπλεγματικοί δικαστές ή φερέφωνα που βρήκαν την ευκαιρία να αποδείξουν στο πόπολο την απολυτότητα της εξουσίας τους. Δεν νομίζω ότι οι δικαστές είναι τόσον ολίγιστοι και απάνθρωποι. Τόσα χρόνια στα θρανία και στα έδρανα των δικαστηρίων τούς έχουν κάνει πλούσιους σε εμπειρίες, εκτός εάν είναι ανεπίδεκτοι Παιδείας και ανθρωπιάς.

Θα αποδείκνυαν την ανωτερότητά τους και την τεράστια σημασία του κοινωνικού τους έργου εάν επέτρεπαν στον απεργό πείνας να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Κάθε σπουδαγμένος (με λαχτάρα και πάθος) είναι χρήσιμος στην ελληνική κοινωνία, στην έρευνα, στην οικονομία. Οι υπερήφανοι και ανεξάρτητοι δικαστές οφείλουν να είναι φίλιοι προς τον κοινό νου, κοντά στο λαϊκό αίσθημα δικαίου. Με την απαγόρευση απαξιώνουν αυτήν τους την οφειλή, απομακρυνόμενοι έτσι από κάθε μορφής δίκαιο, έρχονται σε αντίθεση με τις αρχές και αξίες του ουμανισμού και της δημοκρατίας. Με το να αρνούνται πεισματικά να εξετάσουν την περίπτωση του απεργού πείνας διαβρώνουν την αμεροληψία, την επιείκεια, την ανεξαρτησία, έννοιες που υποτίθεται είναι ταυτόσημες με την ίδια τους την (επαγγελματική) ύπαρξη. Εκδιώκουν την ευρύνοια και την ψυχική ευρυχωρία, περιορίζονται σε εφαρμογή του γράμματος ενός δικού τους νόμου. Αυτό, όμως, προκαλεί μελαγχολία στους ανθρώπους με δημοκρατική παιδεία και ήθος και, βεβαίως, απόγνωση στον απεργό πείνας που θέλει να σπουδάσει, που έχει μπει στην ασύλληπτα ελκυστική περιπέτεια του πνεύματος.

Γιατί τέτοια αδιαφορία εκ μέρους των δικαστικών, άμα τε και εκτελεστικών λειτουργών; Εκείνες οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις για τα δικαιώματα των φιδιών, των λαγών και λοιπών μορφών ζωής τι ακριβώς κάνουν; Αγναντεύουν τον ορίζοντα της επικράτειάς τους; Οι κοινωνικοί φορείς, τα κοινωνικά κινήματα; (Λέμε, λέμε...). Γιατί οι δικαστές απαγορεύουν την επαφή του οποιουδήποτε με το θαύμα της εκπαίδευσης και της Παιδείας;

Γιατί εκείνοι οι παλιοί Σοφιστές είχαν την Παιδεία ως πρώτιστον τοις ανθρώποις αγαθόν;