Καταχνιά...

Σε μισοσκόταδα βυθίζεται αλλά και δοξάζεται πλέον το Είναι, κόρη μου. Παντού το πρόσωπό σου το φωτεινό, η δροσερή πνοή σου. Μαραίνεται, εξασθενεί η σκέψη του μέλλοντος. Χλομιάζει το παρόν και τα όνειρα. Πυκνή ομίχλη τυλίγει το χωριό. Λείπεις. Δεν βοηθάνε οι αναστεναγμοί. Κοκκινίζουν τα μήλα. Προσπάθεια να συγκρατηθούν λυγμοί. Πευκοβελόνες γράφουν τ’ όνομά σου στα πλατανόφυλλα. Σε περίμενε και φέτος η πλατεία... Πόση αδικία στο σύμπαν...

Η καταχνιά σκεπάζει τις καρδιές όσων πολύ σ’ αγαπήσαμε -και μας αγάπησες. Δεν είσαι δίπλα μας στα τριακοστά έκτα γενέθλιά σου. Αύριο θα τα γιόρταζες. Τι να κάνει η δόλια ψυχή όσων μείναμε πίσω κι εξακολουθούμε να βαδίζουμε, να αναπνέουμε; Πώς να ζήσει κανείς μέσα στα πέρατα της έρμης αυτής ψυχής; Πώς να πορευτεί μέσα στο ημίφως [σκοτάδι] και στην καταχνιά; Ψυχρός κι αλλόκοτος ο γενέθλιος τόπος σου, η αγαπημένη σου Αθήνα.

Οι στιγμές βιάζονται -η αιωνιότητα όχι. Τα σταφύλια ωριμάζουν. Βρέχει. Η πληγή δεν κλείνει -δεν θα κλείσει ποτέ.

Μαύροι ήλιοι μέσα στην αταραξία [ανυπαρξία] των θεών.

Η ηγεμονία του απομεσήμερου.

Η επικράτεια του ορεινού όγκου.

Η μουσική της λύπης, της σιωπής.

Ο ήχος του απροσδόκητου -το χέρι τρέμει.

Τα σπλάχνα δακρύζουν -τα μάτια αναστατώνονται.

Η κοινότητα που αρρωσταίνει και συρρικνώνεται -αποσυντίθεται.

Τα αμύγδαλα χάνουν τον φλοιό τους -ήρθε η ώρα τους. Ηθελες τόσο να τα μαζέψουμε αυτή τη χρονιά -και είναι κατάφορτες, σπάνε τα κλαδιά από τους καρπούς.

Και ο κόσμος επιμένει να υπάρχει, να σπαρταρά. Δέος. Φόβος. Ντροπή. Ανεμελιά.

Η συρρίκνωση της Ιστορίας.

Ο θυμός της φωτιάς -και του νερού.

Ομως, μεταμορφώθηκε ο κόσμος -όλα αιωρούνται.

Η έκρηξη των ωρών, ο χρόνος που γίνεται [είναι] χώρος.

Πού ακούστηκε να μην είσαι εδώ;

Και το χωριό δεν είναι πια το ίδιο -σαν άνοστοι μου φαίνονται οι καρποί.

Χάνονται σιγά σιγά οι λέξεις [το νόημά τους], πετάνε πέρα, μακριά, στο χάος -μας εγκαταλείπουν, αφού δεν είσαι εδώ να τις νοηματοδοτήσεις, να τις περιπαίξεις, να πλάσεις καινούργιες.

Ο κόσμος μικραίνει. Να υπάρχεις σήμερα σημαίνει να μάχεσαι να μην ξεχνάς ούτε στιγμή τις στιγμές σου· να υπάρχεις σημαίνει να παλεύεις αγόγγυστα [με αγάπη] να αποδεχτείς το αδιανόητο.

Επιμένουν «ειδικοί» και απλοί να επικαλούνται τον πανδαμάτορα χρόνο -ίσως έχουν δίκιο [δεν έχουν!].

Σαν πένθιμα να κελαηδούν τα πουλιά, σαν να λιποθυμούν όταν φτερουγίζουν.

Και να, με ένα πλατωνικό «εξαίφνης» ο ήλιος προβάλλει, αλλά δεν τον βλέπεις, ψυχή μου. Ας τον χαίρονται όλα τα παιδιά του κόσμου, όλος ο κόσμος.

Θα πειστώ ότι είσαι ένα αστεράκι εκεί ψηλά· ότι μας φωτίζεις και μας χαμογελάς -ότι μας συντροφεύεις. Μας συντροφεύεις...