Η ανάγκη και η απόγνωση συνήθως οδηγούν στην επικοινωνία, στην πράξη της αλληλοκατανόησης. Οι τρόποι μάλιστα να έλθουμε κοντά ο ένας στον άλλο, να συμμεριστούμε τον φόβο, είναι συνήθως εφευρετικοί, διαφορετικοί από το πώς ζούσε ο καθένας ώς εκείνη την ώρα (της ανάγκης και της απόγνωσης). Στην Ελλάδα της «κρίσης» αναδύθηκαν μορφές κοινωνικής συμβίωσης· ξεπήδησαν από την ανεργία και τη φτώχεια κι επιτέλους μερικοί συνειδητοποίησαν την άγρια εκμετάλλευση που υφίσταται η κοινωνία από την Πολιτεία.
Η έλλειψη είναι αυτή που μας κάνει να φιλοσοφούμε, να οργανωνόμαστε, να προσεγγίζουμε με άλλο, καθαρό κι αυτόνομο, μάτι την πραγματικότητα που ώς τώρα διαμορφωνόταν ερήμην των περισσοτέρων.
Οι Γερμανοί αξιωματούχοι δεν χαμπαριάζουν από τέτοια πράγματα. Γι’ αυτούς όλα είναι αριθμοί και καθήκον. Αδυνατούν να καταλάβουν τη διαφορά μεταξύ πολιτικής και τεχνικής λύσης. Λένε («Εφ.Συν.», χθες): «Οταν έχεις ένα νοικοκυριό, όλα τα θέματα έχουν τεχνική πλευρά. Υπάρχουν αριθμοί.
Στο τέλος πρέπει να βγαίνει ο λογαριασμός...». Μάλιστα. Πουθενά οι άνθρωποι που συνθέτουν το νοικοκυριό· απαγορεύεται να παρεκτραπούν, να αρρωστήσουν, να δείξουν κάποια ραθυμία ή να είναι απρόθυμοι. Δεν έχουν θέση στο νοικοκυριό των Ευρωπαίων νοικοκυραίων. Τι μας θυμίζει, τι μας θυμίζει...
Οι άνθρωποι έρχονται δεύτεροι στη βαθμίδα των αξιών των εν λόγω κυρίων· προέχει η τεχνική (οι τράπεζες και λοιπά). Η πολιτική είναι έμψυχα όντα, η τεχνική άυλες «αξίες».
Ο άνθρωπος γι’ αυτούς τότε μόνο λογίζεται άνθρωπος, όταν υπηρετεί τυφλά την αντιύλη του· το σώμα δεν ενδιαφέρει όταν δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί: αμοραλιστές αισχίστου είδους, αλαζόνες, καθηκοντολάγνοι. Θα έπρεπε το πρώτιστο καθήκον να είναι ο έμπρακτος σεβασμός στον συνάνθρωπο που υποφέρει (έστω από δική του ανοησία). Δυστυχώς, ό,τι δεν είναι μετρήσιμο δεν είναι υπολογίσιμο και άρα δεν εμπίπτει στον ρεαλισμό (του κεφαλαίου, εννοείται).
Οι λαοί της Ευρώπης δεν έχουν καμία σχέση μ’ αυτούς τους χρυσοκάνθαρους τεχνοκράτες που ζουν πλουσιοπάροχα, ταξιδεύουν συνεχώς και ρυθμίζουν τη μοίρα των λαών τους. Διάβασα κάπου ότι ο Τόνι Μπλερ απαίτησε από τους διοργανωτές μιας διάλεξής του 600.000 ευρώ (!). Και ποιο, παρακαλώ, ήταν το θέμα της διάλεξης;
Ας μη γελάσουμε πικρά κι ας μην εκνευριστούμε: Η πείνα (!) ήταν το θέμα της ομιλίας τού πρώην πρωθυπουργού της Αγγλίας. Παίζουν με την αδυναμία των κοινωνιών να εξεγερθούν, να τους πάρουν με τις λεμονόκουπες έστω. Τι να πει κανείς. Καλά, μάλλον, πράττουν. Εμείς θα γκρεμίσουμε τάχα τον καπιταλισμό; Κούνια που μας κούναγε, εντούτοις· άπαντες ημάς τους ρεαλιστές της κακιάς ώρας (της υποταγής, ναι).
Μπορεί να φαίνεται καμωμένο από μπετόν αρμέ το σύστημα, έχει όμως ρωγμές. Ας τις ανακαλύψουμε.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας