Βγαίνοντας από την εφημερίδα και στρίβοντας αριστερά συναντάμε μια ωραία μπιραρία. Αρκετοί από μας σκοντάφτουμε στα καθίσματα. Νιώθουμε ελαφρώς ένοχοι και γι’ αυτό γινόμαστε ευγενικοί.
Καθόμαστε δηλαδή γύρω από τους ξύλινους πάγκους και πίνουμε μια δροσερή, παγωμένη τώρα, μπίρα. Τις τελευταίες ημέρες βομβαρδιζόμαστε από την ομορφιά! Τα ποτήρια ξεχειλίζουν από μωβ άνθη, πίπτοντα εξ ουρανoύ, από τα υψηλά δέντρα που υπάρχουν στο πεζοδρόμιο.
Πλημμύρα του μωβ. Νόμιζα ότι τα δέντρα ήσαν ακακίες. Ομως όχι· είναι τζακαράντες. Μωβ χιόνι αποκαλούσε ο Σεφέρης το χαλί που έστρωναν στο έδαφος. Τώρα είναι αττικό δέντρο, εννοώ έχει καταστεί αττικό, διότι πολλά απ’ αυτά τα έχουν εισαγάγει εδώ και δύο αιώνες από εξωτικά μέρη· μερικά ρίζωσαν για τα καλά...
Το γεγονός του βομβαρδισμού πυροδοτεί τη σκέψη, αφού πρώτα μας έχει ταρακουνήσει τη διάθεση. Η ομήγυρις στα κέφια της. «Βρεχόμαστε από την ομορφιά», λέει ο ένας, «τι απίθανο χρώμα» αναφωνεί έτερος, «τι μαγεία» ο παρέτερος. Ολος ο ενθουσιασμός, λυρικός - ειρωνικός - ανιδιοτελής- ειλικρινής εύκολα παραχωρεί τη θέση του στο στιγμοφιλοσοφείν.
Δεν είναι πλάνη, είναι έκρηξη θεραπείας και καλής συνείδησης, ευκαιρία να κολυμπήσουμε στη θερμουργία των εννοιών· παιδιά που παίζουν με τις λέξεις, που διώχνουν την κούραση. Γραμματικές και πραγματολογικές ασάφειες· ποιος γνοιάζεται; Η άγρια ανάγκη να εξοριστεί η μελαγχολία επικρατεί.
Οπλιζόμαστε με θάρρος και εκδιώκουμε τη μάσκα της πλάνης. Αβυσσος που φωτίζεται οι μικρές στιγμές· η κακογουστιά παίρνει των ομματιών της. Η γαλήνη διώχνει κάθε φρικίαση, το αλλόκοτο χάνει το δηλητήριό του και γίνεται γόνιμη ανταλλαγή βλεμμάτων, το τραύμα γίνεται θαύμα: σώμα - πυρ - επιφάνεια - γούστο - λεπταισθησία. Στο βάθος, κάπου, το σπάραγμα της πλαστικότητας.
Καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του. Η νύχτα κυλάει. Οι παγίδες τού ορθώς πράττειν εξουδετερώνονται· κυριαρχεί η θάλασσα των ανθέων, το άπειρον του καθοδηγούμενου παραληρήματος· ένας εσωτερικός χορός, πλούσιος.
Τι εννοούσε ο Ντοστογιέφσκυ όταν έλεγε ότι «η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο»;
Παίζουμε με τις λέξεις και την κούραση· επινοούμε κάπως τον τάραχο και την εκρηξιγένειά του· μαθητεύουμε στην ομορφιά, όσο στραβοί κι ανάποδοι, όσο ανεπίδεκτοι κι αν είμαστε. Μυούμεθα στη συνύπαρξη. Επαναστατική διαδικασία το γέλιο. Το γάργαρο, όμως, το αληθινό, όχι εκείνο που μοιάζει με χλιμίντρισμα. Ιδού η τελετουργία του απλού, που, όμως, προϋποθέτει τη γενναιότητα να λέμε «ναι» στη ζωή.
Οποιος αντέχει, φυσικά (τις κορυφές, τα βάθη, τα πλάτη της καθημερινότητας...). Εχουν όλα τούτα σχέση με τη δημοκρατία; Αν έχουν; (Ετσι νομίζω, τουλάχιστον).
Τη στιγμή που σου επιτίθεται η ομορφιά (μωβ άνθη στο ποτήρι σου!) είσαι υποχρεωμένος να την αποδεχτείς, ακόμη κι αν είσαι αναγκασμένος να σπάσεις τη σιωπή που απαιτεί η ομορφιά.
Οι φτωχές λέξεις μάς ανοίγουν τη θύρα που οδηγεί στη μουσική, χωρίς την οποία, ως γνωστόν, θα ήμασταν πεπλανημένοι... μακριά από τη δημοκρατία και όλα αυτά που κρύβονται σε κάθε κείμενο (και είναι πολλά, παρακαλώ...).
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας