Ελαφρόμυαλοι και ασεβείς

Με ρωτάνε πολλοί φίλοι γιατί γράφω συχνά-πυκνά εναντίον του Ποταμιού.

Απαντώ αμέσως: διότι είναι (ας ξεκινήσω από τον αρχηγό...) η προσωποποίηση της σύγχυσης, χωρίς ιδεολογικό υπόβαθρο, οπαδοί ενός συντηρητικού lifestyle, αδέσποτοι κοινωνικά, επικίνδυνα αφελείς, ουτιδανοί για όσους διαθέτουν ελάχιστη πολιτική συγκρότηση. Επιπροσθέτως, επειδή πάσχουν από πολιτικό λόγο, παρεισφρέουν στους δήθεν, σ’ αυτούς που ντρέπονται να δηλώσουν ότι είναι καραδεξιοί (ούτε Χρυσή Αυγή βέβαια, ούτε Ν.Δ., ούτε ΠΑΣΟΚ) και βρίσκουν στις όχθες του ή τη ροή του ένα μικρό αποκούμπι, αφού το Ποτάμι είναι ανυπόστατο πολιτικά.

Ποτάμι ρηχό και ξερικό, δήθεν ευρωπαϊκό, τάχα μου κεντρώο (το κέντρο μάς έλειπε τώρα), γεμάτο νάρκισσους και εγωπαθείς.

Τολμάνε οι ανεκδιήγητοι να μιλήσουν για δημοκρατία όταν είναι έμπλεοι κόμπλεξ και εμπάθειας για όσα και όσους-όσες τους υπερβαίνουν.

Χύνουν δηλητήριο οι έχιδνες του δήθεν αλλά μόνο αυτό ξέρουν να πράττουν.

Ανερεισίνωτοι κοινωνικά, άρα και ηθικά, αλλά και νομικά, επιτίθενται με αχαρακτήριστο τρόπο κατά της προέδρου της Βουλής, η οποία είναι ίσως η μόνη πολιτικός (από τους ελάχιστους έστω) που στέκεται στο πλάι της κοινωνίας και των εργαζομένων, υπερασπιζόμενη ταυτόχρονα τους ύψιστους θεσμούς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μας.

Συνάδελφος τις, που προφανώς ασπάζεται την ιδεολογία του Ποταμιού, δεν δίστασε να γράψει το εξής: «Η ιστορική φράση που αποδίδεται στον Λουδοβίκο ΙΔ’ “το κράτος είμαι εγώ” μάλλον ωχριά για να περιγράψει την κρίση μεγαλείου με τάσεις ολοκληρωτισμού». Προφανώς έχει μπερδέψει τα μεγέθη και τα πολιτεύματα ο νεαρός συνάδελφος, την Ιστορία με τη συνθηματική χρήση της εκ μέρους ελαφρόμυαλων και ασεβών χειλέων (πενών).

Οντως, αβάσταχτη η ελαφρότητα της νέας δημοσιογραφίας, της νέας γενιάς, αποκομμένης, ασφαλώς, από τη βαθύρριζη πολιτική παράδοση της χώρας, ενσωματωμένης ταυτόχρονα σε περίεργες αξίες και αρχές.

Αλλο η δημοκρατία και άλλο η επίκλησή της, όταν μάλιστα δεν έχεις μυηθεί στους θεσμούς της.

Σε ό,τι κάνει και λέει η πρόεδρος της Βουλής οι πάντες σαστίζουν, μένουν αμήχανοι, εκνευρίζονται. Γιατί; Μα διότι η γυναίκα υπερασπίζεται το αυτονόητο, τους θεσμούς και την αστική (αυτή έχουμε, με καλό Σύνταγμα) δημοκρατία.

Τολμάει ο έρμος ο αρχηγός του Ποταμιού να λέει ότι «όποιος προσβάλλει τη χώρα προσβάλλει τη λειτουργία του Κοινοβουλίου», ο ίδιος άνθρωπος που καμάρωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι παίρνοντας συνέντευξη από τα «αστέρια» της Χρυσής Αυγής.

Δεν ερυθριά ο καημένος;

Τόση εγωπάθεια πια; Σ’ αυτό το πνεύμα (Κεντροαριστερά τάχα, Κεντροδεξιά σίγουρα, Δεξιά ικανά) κινούνται οι πλείστοι άνθρωποι του Ποταμιού και οι συμπαθούντες.

Αυτά δεν είναι υποκειμενικές αξιωματικές διαπιστώσεις, είναι η ελάχιστη (και πιο ήπια) προσέγγιση του σώματος του παρδαλού τούτου κόμματος (μιντιακού -το ξέρουν όλοι- κατασκευάσματος, απεχθούς και αντικοινωνικού· δεν γνωρίζω βεβαίως εάν υπάρχει ένας αγρότης ή εργάτης στις γραμμές του).

Ας κατεβάσουν τους τόνους της κριτικής τους· καλό θα τους κάνει.

Επιτέλους προηγείται η αυτοκριτική στους σοβαρούς ανθρώπους.

Τι τραβάμε κι εμείς οι ψηφοφόροι...