Ακουγα στην κρατική τηλεόραση ηχητικό ντοκουμέντο που είχε διασώσει ο ανταποκριτής Θωμάς Ιακόμπι, όπως έδινε το όνομα η ΕΡΤ, την ώρα μάλιστα που δερνόταν αλύπητα από μερικούς «φουσκωτούς», ανθρώπους (;) της Χρυσής Αυγής με άλλα λόγια - καθαρά. Οι εν λόγω απαιτούσαν από τον δημοσιογράφο να σβήσει ό,τι είχε καταγράψει, δηλαδή τις βιαιότητές τους.
Κἀποια στιγμή δεν άντεξε τη βία που υφίστατο [τον ξυλοδαρμό] και άρχισε να καλεί σε βοήθεια. Δίπλα, σε απόσταση ελάχιστων μέτρων «φιλήσυχοι» πολίτες παρέμεναν αγάλματα. Ούτε ένας από αυτούς δεν κούνησε το δαχτυλάκι του, ούτε μία χείρα βοηθείας, που λένε, σε τέτοιες ακραίες καταστάσεις, κατά τις οποίες ο καθείς καλείται να [εκ]δηλώσει την ανθρωπιά του.
Από το μένος των υπάνθρωπων [δεν μπορείς αλλιώς να τους χαρακτηρίσεις] τον έσωσαν, όπως ο ίδιος είπε, οι ΜΑΤάδες, κάτι που πολύ τον στενοχώρησε, τόνισε, γιατί η κοινωνία ήταν εκεί και ταυτοχρόνως ήταν τραγικά απούσα· αδιάφορη για το αν μπορούσε να χαθεί η ζωή ενός συνανθρώπου - είχε διοχετεύσει όλο της το ενδιαφέρον μην της κλέψουν το όνομα [όχι της κοινωνίας αλλά της χώρας].
Δεν χρειάζεται να τονιστεί ότι οι ένστολοι των ΜΑΤ παρακολούθησαν πρώτα το θέαμα του ξυλοδαρμού και παρενέβησαν κατόπιν εορτής ή αφού νόμισαν ότι το μένος είχε διαχυθεί και κορεστεί. Γνωστή εξάλλου η «συνεργασία» αστυνομίας και τραμπούκων, δεκαετίες τώρα - δεν λέει να εκδημοκρατιστεί η ελληνική αστυνομία και δεν είναι βέβαιο εάν κάτι τέτοιο είναι εφικτό· δεν θα ήταν παράδοξο εντούτοις... Λέγαμε ότι με «αριστερή» κυβέρνηση κάπως θα άλλαζαν τα της αστυνομίας - α, μπα.
Είπε βέβαια ο δημοσιογράφος ότι δεν τον πτοούν τέτοιες συμπεριφορές και ότι δεν φοβάται τους ακροδεξιούς και τους χρυσαυγίτες. Αυτό να το έχουμε όλοι υπόψη. Το μήνυμα όμως από αυτή την περιπέτειά του είναι ότι η κοινωνία πρέπει να βγει από τον λήθαργό της και να αποτινάξει τον φόβο και την αδιαφορία για κάθε αδικούμενο. Το είπε και το ξαναείπε και δεν κρυβόταν η πίκρα στα λόγια του. Ο φόβος προφανώς είναι αυτός που κρατάει μουδιασμένους και άτολμους τους περισσότερους - φόβος μήπως στην προσπάθειά του ο καθείς να βοηθήσει έναν πάσχοντα συνάνθρωπο, βρεθεί ο ίδιος μαχαιρωμένος, να κινδυνεύσει η δική του ζωή.
Νωπές είναι ακόμη οι μνήμες από το λιντσάρισμα [εδώ είναι ακόμη χειρότερα τα πράγματα] του Ζακ μπροστά στα μάτια μιας απαθούς και αγαλματωμένης, μικρής έστω, αλλά αντιπροσωπευτικής, κοινωνίας. Ο φόβος ήταν και θα είναι το δεκανίκι της κάθε εξουσίας, μικρής ή μεγάλης, πώς να το κάνουμε.
Υπάρχει και το εξής: ο καθένας από εμάς πιθανώς κρύβει έναν χρυσαυγίτη μέσα του και δεν το ξέρει ή δεν τον αφήνουν οι συναναστροφές να τον δει κατάματα - και αυτό χρειάζεται μεγάλη προσοχή, όσο και αν επαιρόμαστε για το δημοκρατικό μας φρόνημα. Είναι αλήθεια ότι πολλοί αρνούμαστε να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας μήπως και αντικρίσουμε το τέρας - και μετά; Δύσκολα χρόνια, χρόνια φόβου και ατολμίας, εποχές που απαξιώνουν τον άνθρωπο και όπως όλα δείχνουν, δύσκολο είναι και να ξεφύγουμε από αυτή την ασθενή στάση [και νοοτροπία].
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας