Δημιουργική ασάφεια

«Για πρώτη φορά γινόμαστε συγγραφείς του μέλλοντός μας», δήλωσε στην TV ο υπουργός Οικονομικών, μιμούμενος ίσως τον νεαρό Μαρξ που ήθελε να είμαστε ηθοποιοί του εαυτού μας. Καλώς. Ηθελε να μας μηνύσει ότι ο διάλογος με τους εταίρους γίνεται πλέον επί ίσοις όροις. Είπε κι άλλα, ενδιαφέροντα είτε απλοϊκά ειλικρινή, όπως π.χ. τι του είπε ένας Γερμανός αστυνομικός που τον συνόδευε στην τουαλέτα (τον ευχαρίστησε για όσα κάνει για την Ελλάδα, διότι αυτό δίνει ανάσα και στον χειμαζόμενο γερμανικό λαό). Μας εκμυστηρεύτηκε ότι, όταν μίλησε στους Ευρωπαίους για ανθρωπιστική κρίση, κόντεψαν να πάθουν εγκεφαλικό (!), ότι πολιτικοποιεί τη συζήτηση! Αυτό είναι όντως αποκαλυπτικό. Οι Ευρωπαίοι δεν βλέπουν ανθρώπους, βλέπουν αριθμούς.

Μάθαμε ότι η δημιουργική ασάφεια είναι επιδεξιότητα τεχνοκρατική [εδώ αποφεύγουμε τους αριθμούς· δεν καθορίζουμε το ύψος των πλεονασμάτων για να μην επηρεαστούν τα εθνικά Κοινοβούλια - απάτη δηλαδή (!)]. Ο υπουργός είναι καλός αφηγητής. Γνώστης του αντικειμένου του, αλλά, λέγοντας κάτι τέτοιο, είναι σαν να «δίνει» τους Ευρωπαίους ομολόγους του (και μάλλον το «σαν» δεν χρειάζεται...). Ετοιμος να απαντήσει σε οτιδήποτε με μεγάλη ευκολία και με αφοπλιστική ειλικρίνεια, κάτι που, όμως, δεν συγκαταλέγεται στα υπέρ του ως προσωπικότητας πολιτικής. Φταίει πιθανώς η απειρία ή ο ενθουσιασμός, αλλά και μια αφέλεια, όλα δικαιολογημένα.

Το γεγονός ότι δεσμεύτηκε πως πρώτο νομοσχέδιο στη Βουλή θα (ήθελε να) είναι η ανθρωπιστική κρίση τον τιμά ιδιαιτέρως. Εντυπωσιακό επίσης ότι δηλώνει αντι-σταρ, εχθρός της μιντιακής λαμπηδόνας και φανατικός οπαδός της ισηγορίας. Ας αρχίσει λοιπόν να εργάζεται, όπως και όλοι οι συνάδελφοί του στην κυβέρνηση, που έχουν πάρει σβάρνα τα τηλεοπτικά κανάλια. Τι νομίζουν, αλήθεια, όσοι επιδίδονται σ’ αυτό το σπορ; Νομίζουν μήπως ότι ενδυναμώνουν την πολιτική τους προσωπικότητα; Το αντίθετο συμβαίνει, ας το συνειδητοποιήσουν άπαντες.

Αλλα, όμως, είναι αυτά που έχουν σημασία, όπως π.χ. ο ζήλος και το σθένος που οφείλει να δείξει η ελληνική κυβέρνηση ώστε να αναδιαρθρώσει την ελληνική παραγωγική δύναμη, να αλλάξει η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία (αδιαφορία προς τον πολίτη, καιροσκοπισμός, αγένεια, διαφθορά και όλα τα ζημιογόνα). Εξαρτάται αυτό και από τις προσωπικότητες που συνθέτουν την κυβέρνηση και τον κρατικό μηχανισμό· τα περισσότερα, βεβαίως, εξαρτώνται από τη σοβαρότητα.

Ο Βαρουφάκης ανήκει σ’ εκείνη τη σχολή οικονομολόγων που προτάσσει τον άνθρωπο σε σχέση με τους αριθμούς, που ενδιαφέρεται για ήπια ανάπτυξη. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν πολλοί τέτοιοι υπουργοί με οικονομικές σπουδές που πρωτίστως είναι ανθρωπιστικές. Αυτό είναι κάτι, εάν συνδεθεί με μια επαφή με την κοινωνία· θα λέγαμε πολύ, εάν συνδυαζόταν και με μια πιο εμπεριστατωμένη ανάλυση για το τι συμβαίνει στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Και ας εμπεριείχε ασάφειες. Μάθαμε πια ότι οι ασάφειες, σ’ ευρωπαϊκό επίπεδο, είναι δημιουργικές (και είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτές...).