Φουντώνει η συζήτηση στο καφενείο για τη συμπεριφορά της νέας κυβέρνησης. Το παιγνίδι όλο είναι στις διαπραγματεύσεις, λέει ο ένας, ναι, αλλά κι εγώ θέλω να νιώσω ελεύθερη από την παρουσία των μπάτσων, αντιτείνει η άλλη κι εκφράζει την απορία της: Βγαίνει ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης και διαβεβαιώνει ότι η ελληνική αστυνομία δεν θα χρησιμοποιεί πια χημικά σε αστικές περιοχές εναντίον των διαδηλωτών. Την επομένη ακριβώς η αστυνομία κάνει χρήση χημικών. Γιατί ο υπουργός δεν διατάσσει εν ακαρεί μια ένορκη διοικητική εξέταση; Ποιος παράκουσε την εντολή του και -παρανόμως- χρησιμοποίησε χημικά; Να πάει σπίτι του ο εν λόγω ένστολος αξιωματούχος. Ουδέν έπραξε ο υπουργός. Τον γράφουν άπαντες κανονικά. Πιθανώς να φοβάται να τα βάλει με τον μηχανισμό της αστυνομίας και τα ζιζάνιά της (σταγονίδια), που αφθονούν, όπως λένε οι δημοσκοπήσεις.
Ισως να ξέρει, από τη χούντα ακόμη, ότι η αστυνομία είναι το κράτος. Το είχε πει και ο Κ. Μητσοτάκης. Πιθανώς να θέλει να αποκαθάρει την αστυνομία από τον χρυσαυγιτισμό της. Ναι, αλλά έτσι δεν γίνεται δουλειά. Οφείλει να χτυπήσει τη γροθιά στο τραπέζι ο υπουργός. Καλό είναι να μιλήσει με τους κατοίκους και τους φορείς αλλά ώς τότε καλύτερα θα ήταν να εφαρμόζονται οι εξαγγελίες του˙ σιγά το κόστος...
Μένει άναυδος ο συνομιλητής. Κάτι πάει να ψελλίσει ότι ακόμη δεν ξέρει την κατάσταση, αλλά τον αποστομώνουν όλοι. Εάν δεν ξέρει, τότε ζούσε σε άλλη χώρα, επιτίθενται με αποφασιστικότητα οι της ομήγυρης. «Δώστε του λίγο χρόνο, ρε παιδιά», επιμένει, αλλά ουδείς του δίνει σημασία πλέον. Αρνούνται να ερμηνεύσουν τα αυτονόητα.
Συμφωνώ ότι η μάχη δίνεται στις Βρυξέλλες αλλά η ζωή συνεχίζεται στην Αθήνα και σ’ όλη τη χώρα. Η κριτική, ομολογώ, γίνεται με πολύ κομψό τρόπο· μακριά από την παρέα ο φανατισμός, ο αρνητισμός, ο μηδενισμός... παρότι πολλοί αποκαλούν τον πρωθυπουργό και την ηγετική ομάδα νεογιάπηδες. Ακριβώς εδώ εμφιλοχωρεί μια νέα κριτική. Αποφασίζουν χωρίς να ρωτάνε τη βάση του κόμματος. Είναι δυνατόν μια αριστερή κυβέρνηση να είναι αρχηγοκεντρική; Η αβίαστη απάντηση θα ήταν «όχι», η πραγματικότητα, όμως, βοά «ναι». Τι κάνουμε λοιπόν; Εξακολουθούμε να υποστηρίζουμε μια τέτοια κυβέρνηση; «Ναι», απαντά ομόθυμα η συνέλευση του καφενείου. Μην τα υποτιμάμε τα καφενεία· ακούγονται πολύ ωραία και ουσιώδη πράγματα, λαϊκά· ως γνωστόν (το επαναλαμβάνουμε για πολλοστή φορά) η λαϊκότητα είναι η αντανάκλαση της πραγματικότητας.
Το «ναι» τούτο είναι καημός και απαντοχή, ένας σχοινοβάτης λόγος γέμων αυτοπεποίθησης και αισιοδοξίας. Υπάρχουν κακοί άνθρωποι με ψαλίδια στα χέρια, έτοιμοι και πρόθυμοι να κόψουν το σχοινί του σχοινοβάτη· ας τους αγνοήσουμε, ας διατρανώσουμε ότι απεχθανόμαστε τους πρόθυμους και τους καιροφυλακτούντες, είτε εθνομηδενιστές είτε διεθνομηδενιστές είναι όλοι τούτοι· οι άκαρδοι. Οι εχθροί της συγκίνησης...
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας