Ο Ελληνας πρωθυπουργός αρέσκεται σε μεγαλοστομίες· είναι πολύ πιθανό να τις πιστεύει ακόμη. Είναι δε υπερήφανος που μπορεί και λέει στη νέα γενιά, που πήρε δρόμο από τη χώρα, ότι τα πράγματα αλλάζουν [επί τα βελτίω, προφανώς, αυτό δα έλειπε να εννοούσε επί τα χείρω]. Μη φοβάστε, λέει, απευθυνόμενος σε αυτήν τη γενιά και συνεχίζει: «Δεν είστε καταδικασμένοι. Είστε το πιο πολύτιμο (sic) περιουσιακό στοιχείο μιας χώρας που τώρα στέκεται στα πόδια της έπειτα από πολλά χρόνια λιτότητας, ύφεσης και -κυρίως- συλλογικής απελπισίας».
Επιδοκιμάζεται κατ’ αρχάς ο ποιητικός υπόηχος της διαβεβαίωσης. Στη συνέχεια... -μα υπάρχει συνέχεια;
Εχει υπόψη του ότι απευθύνεται σε περίπου πεντακόσιες χιλιάδες νέους ανωτάτης μόρφωσης, που έχουν διασκορπιστεί σε όλα τα σημεία του ορίζοντα; Οτι αυτοί οι νέοι, οι περισσότεροι, δεν έχουν σκοπό να ξαναγυρίσουν σε μια χώρα που «τρώει», που διώχνει τα παιδιά της; Οτι απεχθάνονται πλέον αυτή τη χώρα [τους πολιτικούς της και πώς αυτοί ασκούν δουλόφρονα και εξαρτημένη πολιτική];
Εχει ακόμη υπόψη του ότι πολλοί εξ αυτών των νέων είχαν πιστέψει τον λόγο του, όταν διεκδικούσε την εξουσία, και ότι, μετά την κυνική και άγρια μετατροπή [διαστροφή] του «όχι» σε «ναι» (!), δηλαδή την kolotumba του [έγινε και διεθνής όρος, που να πάρει], οι νέοι αυτοί δεν θέλουν να ξανακούσουν για τον ίδιο και το κόμμα του;
Πώς να αγαπήσουν μια χώρα που ουδέποτε ενδιαφέρθηκε για το μέλλον των νέων ανθρώπων, των νέων επιστημόνων; Αντίθετα, μια τέτοια χώρα [εννοείται τέτοιοι πολιτικοί] καταντά μισητή -όπου φύγει φύγει, να μην έχουν καμία δοσοληψία με αυτούς τους φοβισμένους, με αυτούς τους συμβιβασμένους, όσο και αν κοάζουν ότι είναι παροδικός αυτός ο συμβιβασμός· και άλλα, που προκαλούν τον γέλωτα στους νουνεχείς [και εννοώ τον κοινό νου]. Και ας μην μπορούν να συνηθίσουν τα βόρεια κλίματα και αναπολούν συνεχώς τις σπάνιες ομορφιές της πατρίδας τους [υπάρχει και η λέξη πατρίδα].
Δεν λέω, πρωθυπουργός είναι, οφείλει να τονώνει με ενέσεις αισιοδοξίας το πόπολο, αλλά λίγο κράτει δεν βλάπτει· όλοι ξέρουμε ότι οι υπερβολές δεν έχουν σχέση με την αλήθεια και το μέτρο -το τελευταίο βέβαια έχει πάψει να είναι το αεί ζητούμενο, χωρίς να σκοτίζεται και κανένας εδώ που τα λέμε...
Με μια συνετή διαχείριση του λόγου, ίσως να είχε καλύτερη απήχηση [και διεισδυτικότητα] στη νεολαία, αλλά και σε όλους μας. Οι νέοι το έχουν πάρει απόφαση: εκάς η Ελλάς! Και πού δεν έχουν εξοριστεί [δεν μιλάμε για Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία μόνο]: Ιρλανδία, Σκοτία, Ισπανία, Σουηδία, Δανία, Ολλανδία, Τσεχία, Πορτογαλία, Τουρκία αλλά και ΗΠΑ και Καναδάς ώς και τη μακρινή Αυστραλία -και άλλες, μικρότερες. Τι να κάνουν. Πρέπει να ζήσουν [αλλά και σπουδάζουν καλύτερα απ' ό,τι στη χώρα τους· στο αντικείμενο σπουδών τους, όχι ότι λαμβάνουν καμιά ουσιαστική, ανθρωπιστική παιδεία].
Δεν είναι μικρό πράγμα να απευθύνεσαι στη νεολαία. Μπορεί να μην είναι απολύτως ώριμοι οι νέοι, δεν παύουν όμως να είναι οξυδερκείς και σχεδόν πλήρως υποψιασμένοι, μετά τόση απογοήτευση, εννοώ δεν είναι εύκολο πλέον να τους ξεγελάσει ο οποιοσδήποτε παραπλανητικός, αισιόδοξος λόγος, ακόμη κι όταν προέρχεται από πρωθυπουργικά χείλη.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας