Συμπληρώνονται αυτές τις μέρες 70 χρόνια από τον Δεκέμβρη του 1944, όταν με ξένη υποκίνηση αιματοκυλίστηκε η Αθήνα, για να επιβεβαιωθεί για ακόμη μία φορά ότι ο τόπος δεν μπορεί να απαλλαγεί από την κατάρα του διχασμού. Η κατάρα εκδηλώνεται και στις μέρες της τωρινής κρίσης, με την ακραία αντίθεση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, την ώρα που οι δραματικές συνθήκες υπαγορεύουν συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών παρατάξεων για να βγει η χώρα από τα οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα.
Και στις δημοσκοπήσεις η πλειονότητα των πολιτών ζητάει εθνική συνεννόηση και κυβέρνηση συνεργασίας για να αντιμετωπιστεί η σκληρή, ανάλγητη στάση της τρόικας των δανειστών, που ζητούν κι άλλες θυσίες για να «τσακίσουν» τους Ελληνες. Προ πολλού έπρεπε να το πάρουμε απόφαση ότι δεν μπορούσαμε να περιμένουμε καλοσύνη, ούτε καν κατανόηση από τους ξένους, οι οποίοι ενδιαφέρονται όχι απλά για τα συμφέροντά τους, αλλά για μεγάλα κέρδη από την ελληνική κρίση. Ελεγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής: «Αν δεν έχεις νύχια να ξυστείς, μην περιμένεις να σε ξύσουν οι άλλοι».
Οι ξένοι κάνουν τη δουλειά τους με σκληρές απαιτήσεις στις διαπραγματεύσεις, στις οποίες η κυβέρνηση αντιδρά παθητικά με υποχωρήσεις. Το ερώτημα είναι: Τι κάνουμε εμείς ως χώρα και ως κοινωνία; Τι κάνει ο Ελληνισμός όπου Γης για να σωθεί η άμοιρη πατρίδα, που απειλείται και από τους γείτονές της; Κανείς δεν περιμένει να κάνουν κάτι οι βουτηγμένοι στην απάτη και τη διαφθορά, οι φοροφυγάδες και οι μεγαλόσχημοι, που έχουν φυγαδεύσει με μύριους παράνομους τρόπους τα λεφτά της ανομίας στο εξωτερικό, σε φορολογικούς παραδείσους.
Είναι, όμως, δυνατόν να μην έχουν μείνει υγιείς δυνάμεις σ' αυτόν τον τόπο, ικανές να αντιδράσουν και να κινητοποιήσουν το ανθρώπινο δυναμικό του, προκειμένου να ανοίξουν δρόμοι δημιουργίας και ανάπτυξης; Δυστυχώς, και για μια τέτοια κινητοποίηση στενεύουν τα περιθώρια, καθώς το ικανό και με υψηλά προσόντα ανθρώπινο δυναμικό εγκαταλείπει ομαδικά την Ελλάδα της ανεργίας, της μιζέριας και της εξαθλίωσης, για να αναζητήσει ένα μεροκάματο προκοπής αιμοδοτώντας ξένες οικονομίες.
Είναι απορίας άξιο πώς η σημερινή Ελλάδα δεν μπορεί να ξεπεράσει με δικές της δυνάμεις την κρίση, ενώ η ρημαγμένη Ελλάδα της Μικρασιατικής Καταστροφής του 1922, μέσα σε πέντε χρόνια, δηλαδή ώς το 1926, κατάφερε να αποκαταστήσει 1,5 εκατ. πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, την Ανατολική Θράκη και τον Εύξεινο Πόντο. Εγινε τότε ένα θαύμα, ένα αναπτυξιακό θαύμα, που άλλαξε τη φυσιογνωμία του τόπου. Περιέγραψε με πλήρη τεκμηριωμένα στοιχεία αυτό το θαύμα ο Αριστοκλής Αιγίδης στο μοναδικής αξίας βιβλίο του «Η Ελλάς χωρίς τους πρόσφυγας» (Αθήνα 1934).
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, με επιστολή του προς τον συγγραφέα (28 Ιουνίου 1934), τον συνεχάρη για το έργο του και υπογράμμιζε: «Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς σήμερον, που μπορεί να αρνηθεί ότι μετά την επελθούσαν Μικρασιατικήν Καταστροφήν η άφιξις επί του ελληνικού εδάφους των εκατόν είκοσι μυριάδων προσφύγων υπήρξεν ευλογία διά το ελληνικό κράτος. Είναι τούτο τόσον αληθές, ώστε όταν τον Οκτώβριον του 1930 συνήψαμεν εις την Αγκυραν το σύμφωνον της ελληνοτουρκικής φιλίας έλεγα μιαν ημέραν εις τον Ισμέτ Ινονού: Δεν βλέπω παρά μια ακόμη αφορμή η οποία δύναται να ανατρέψη την φιλία μας. ''Ποία''; Εάν ποτέ επιχειρούσατε να παραπείσετε τους πρόσφυγες να επανέλθουν εις τα παλαιάς εστίας των».
Πώς έγινε αυτό το θαύμα της αποκατάστασης των προσφύγων, όπως και το θαύμα των απελευθερωτικών βαλκανικών πολέμων; Εύστοχη είναι η παρατήρηση του φίλου μου, του Χρίστου από τα Γιάννενα: «Οφείλονται αυτά τα θαύματα στην εθνική συνείδηση και στον πατριωτισμό της αστικής τάξης, που είχε τεθεί επικεφαλής του αγώνα». Το ίδιο καίρια και όμοια είναι και η παρατήρηση του Οδυσσέα Ελύτη, που στην «Αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο» γράφει: «Αν θέλεις να κρίνεις αντικειμενικά, θέλω να πω, να 'ρθεις στη θέση ενός μεγαλοαστού, την εποχή που οι μεγαλοαστοί, αντί να παίζουν κουμ καν, δημιουργούσανε την Ελλάδα, πρέπει να το πράξεις». («Εν λευκώ», εκδόσεις «Ικαρος», σελ. 121)
Το θαύμα έγινε με την ουσιαστική αξιοποίηση των εξωτερικών και εσωτερικών δανείων, τα χρήματα των οποίων πήγαν για να αιμοδοτήσουν τη δημιουργική διάθεση των προσφύγων επιχειρηματιών, αγροτών, εμπόρων και επαγγελματιών. Ετσι εκσυγχρονίστηκε η Ελλάδα. Γεννούσε τότε ο τόπος δημιουργικές ιδέες. Μια ενδιαφέρουσα ιδέα για την αντιμετώπιση του προσφυγικού προβλήματος έχει διατυπώσει ο Μποδοσάκης Αθανασιάδης με άρθρο του στο «Εμπρος» (7-4-1924). Πρότεινε με την περιουσία που άφησαν στην Ελλάδα οι μουσουλμάνοι να δημιουργηθεί ένας μη κρατικός οργανισμός, ο οποίος να εκδώσει «ομολογίας ηγγυημένας εξ αυτών τούτων των κτημάτων», με τις οποίες να χρηματοδοτηθεί η ανάπτυξη.
Δεν θα μπορούσε σήμερα να εφαρμοστεί μια παρόμοια πρόταση και να δημιουργηθεί ένας οργανισμός με την κρατική περιουσία, η οποία υπολογίζεται σε 350 δισ. και μένει αναξιοποίητη; Αναζητείται μια απάντηση από ειδικούς.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας