«Κάθε βήμα περιμένω κι έναν πόνο κι αμαρτίες αλλωνών εγώ πληρώνω», λέει το ωραίο λαϊκό τραγούδι του Κώστα Βίρβου. «Ζηλεύω τα πουλιά» κι εγώ, γιατί αν είχα φτερά θα μπορούσα να αιωρούμαι πάνω από την Αθήνα, χωρίς να αναγκάζομαι να περπατάω στο σχεδόν απροσπέλαστο για τα άτομα με αναπηρία ή με μειωμένη κινητικότητα έδαφός της, τα οποία εν έτει 2023 βρίσκονται ακόμα σε μια διαρκή προσπάθεια αναζήτησης από πού να περάσουν για να μη νιώσουν στο σώμα τους τα σπασμένα ή ανισόπεδα πεζοδρόμια.
«Με οδηγό τον πόνο» μου είπε η αγαπημένη φυσικοθεραπεύτρια Δέσποινα Κανταρέλη, που με βοήθησε στην αποκατάσταση ενός μικρού τραύματος μετά από ατύχημα στην Ερμούπολη της Σύρου, δίνοντας τις απαραίτητες συμβουλές. Στην πρωτεύουσα των Κυκλάδων ξεκίνησε πριν από λίγα χρόνια η ανάπτυξη υποδομών για την προσβασιμότητα της πόλης. Στην πρωτεύουσα και στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας τα έργα-βιτρίνα για την προσβασιμότητα κεντρικών σημείων, όπως αγορές, πλατείες και πάρκα, παραμένουν δώρον άδωρον, αφού δεν έχουν δημιουργηθεί ακόμα οι απαραίτητες διαδρομές για να τα ενώνουν. Οσοι δε διεκδικούν την προστασία του δημόσιου χώρου σε οποιαδήποτε περιοχή της Αθήνας, όπως στα Εξάρχεια, στην Κυψέλη, στα Πατήσια ή στην Ακαδημία Πλάτωνος, αντιμετωπίζονται από τις Αρχές με καταστολή, προκλητικές μεθοδεύσεις και μπόλικη προπαγάνδα.
Εδώ τσιμεντώσαμε στο άψε σβήσε την Ακρόπολη, υποτίθεται για χάρη των ΑμεΑ, θα διστάσουμε σε λίγο πράσινο; Ειδικά αφού πρόκειται για το όφελος των ιδιωτών και του real estate. Τι κι αν μείνουν ολόκληρες συνοικίες χωρίς δεντράκια; Τι κι αν ξεφυτρώνουν μόνο λαμαρίνες γύρω από τις πλατείες- εργοτάξια; Τι κι αν οι κάτοικοι στο Γκάζι δεν κλείνουν μάτι από την ηχορύπανση; Τι κι αν στην Πανεπιστημίου μείνουν μόνο καφετέριες και τράπεζες;
Αντί η δημοτική αρχή να μεριμνά στοιχειωδώς για τις πληγές στο σώμα της πόλης, επιφυλάσσει σταθερά ως «θεραπεία» τον περιορισμό του δημόσιου και δεν διστάζει να δρα, με ξένα κόλλυβα, στον αντίποδα των αναγκών των δημοτών της. Πριν από σαράντα χρόνια ο Τάσος Λιγνάδης είχε χρησιμοποιήσει, σε επιφυλλίδα του στη «Μεσημβρινή», ένα «ωφέλιμο παραμύθι» όπως είχε γράψει, τον αρχαίο μύθο της Αιδούς και της Δίκης, για να σχολιάσει ότι «χωρίς την ντροπή μπροστά στον συνάνθρωπο, ντροπή που προέρχεται από τον μέσα σεβασμό, καμία “έντεχνη σοφία” και κανένα “πυρ” κατασκευής δεν μπορεί να αποτελέσει όρο και προϋπόθεση δικαιοσύνης. Ο θεϊκός νόμος για την “νόσον της πόλεως” αναφέρεται στο άτομο το αποστερημένο των δύο αυτών εννοιών: τον αναιδή και τον αναίσχυντο και τον άδικο και τον ιταμό. Αυτή η νόσος της πολιτείας όταν γενικευθεί, τότε γίνεται επιδημία και ο κίνδυνος του εξολοθρεμού είναι αυτονόητος».
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας