Τραγουδώντας τα Χριστούγεννα

Βγήκε σχεδόν τρέχοντας από την πολυκατοικία με τη μαρμάρινη σκάλα και κατευθύνθηκε προς το αυτοκίνητο. Πριν προλάβει να βγει έξω από το στέγαστρο κοίταξε ψηλά. Μια βροχή ψιλή, λεπτή και ήπια έπεφτε και τα αυτοκίνητα στην Κολοκοτρώνη έκοβαν σταδιακά ταχύτητα – από φόβο μήπως ο δρόμος γίνει γλιστερός, επειδή και οι υπόλοιποι οδηγοί έκοβαν ταχύτητα, και ποιος ξέρει για τι άλλο. Είχε νυχτώσει από ώρα και ένιωθε τόση κούραση, τόση νύστα, τόση αμφιθυμία, τόσα και τόσα…

Δεν άνοιξε την ομπρέλα, δεν φόρεσε κουκούλα. Ούτε κρύο έκανε ούτε τη βροχή φοβόταν. Περπάτησε με το πρόσωπό της να δροσίζεται ώς τη Χρήστου Λαδά, μπήκε στο αυτοκίνητο και άνοιξε το ραδιόφωνο. Η απόσταση ώς το σπίτι ήταν μεγάλη – τώρα με τη βροχή θα γινόταν ακόμη μεγαλύτερη, και θορυβώδης, και κουραστική.

Εβαλε μπρος, ξεκίνησε. Εστριψε στην Καρύτση και από ’κεί στην Κολοκοτρώνη που έπηζε. Το τέταρτο ή πέμπτο αυτοκίνητο την περίμενε να βγει. Ευχαρίστησε τον οδηγό σηκώνοντας το χέρι. Προχωρούσαν αργά και μόλις έφτασε στη συμβολή με τη Βουλής, το προπορευόμενο ταξί σταμάτησε για να πάρει έναν επιβάτη. Ενας σκυφτός ηλικιωμένος κύριος με μαύρο παλτό, γκρίζο κοστούμι και αραιωμένα μαλλιά πάλευε να κλείσει τη σκούρα ομπρέλα του, που αρνούνταν να υπακούσει.

Ενα μακρόσυρτο κορνάρισμα ακούστηκε, κι ύστερα ένα δεύτερο. Η πεισματάρα ομπρέλα δεν έκλεινε και οι οδηγοί από την οδό Βουλής βιάζονταν· βιάζονταν πολύ. Το ψιλόβροχο επέμενε και σιγά σιγά γινόταν κανονική βροχή. Ολων οι διαδρομές ήταν μεγάλες και μακρινές. Και τα φανάρια βαριούνταν τόσο να πρασινίσουν εκείνο το βράδυ.

Σήκωσε τα μάτια προς τον ουρανό. Η κατά τα άλλα χειμαζόμενη πόλη είχε ντυθεί στα γιορτινά της. Χριστούγεννα σε λίγες ημέρες και ο δήμος και τα καταστήματα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να ξεγελάσουν μυαλό και ανάγκες. Κοίταξε μπροστά: τα κόκκινα πίσω φώτα των αυτοκινήτων θόλωναν και ο αστιγματισμός της τα έκανε ακόμη πιο θαμπά. «Πρέπει να πάω στον οφθαλμίατρο», σκέφτηκε καθώς κοίταξε μπροστά.

Η σκηνή δεν είχε αλλάξει και πολύ. Η σκούρα ομπρέλα εκεί, ανοιχτή, και ο ιδιοκτήτης της να προσπαθεί ακόμα να την κλείσει. Τον κοίταξε καλύτερα και σαν να της φάνηκε διαφορετικός: πολύ νεότερος, με πλούσια μαύρα μαλλιά και μια γκαμπαρντίνα στο χέρι. Εκλεισε την πόρτα τού ταξί χωρίς να μπει μέσα. Πέταξε την επίμονη ομπρέλα στο πεζοδρόμιο και άρχισε να βηματίζει ρυθμικά στην αρχή. Μετά έκανε μερικά μικρά πλάγια χορευτικά άλματα δεξιά και αριστερά και περιστράφηκε γύρω από έναν στύλο της ΔΕΗ. Χόρευε πλατσουρίζοντας πότε στο βρεγμένο πεζοδρόμιο και πότε στον δρόμο. Βρεχόταν ώς το κόκαλο, αλλά τίποτα δεν μπορούσε να εμποδίσει τον χορό του. Σαν να τραγουδούσε κιόλας καθώς βάδιζε χοροπηδώντας προς την οδό Σταδίου…

«I’m singing in the rain/ Just singing in the rain/ What a glorious feeling/ I’m happy again/ I’m laughing at clouds/ So dark up above/ The sun’s in my heart…»

Ανοιγόκλεισε τα μάτια της. Δεν τα πίστευε, δεν τολμούσε να πιστέψει. Ετσι ήταν, τίποτα δεν συνέβη. Δεν υπήρχε καμιά ομπρέλα πεταμένη στην άκρη, ο ηλικιωμένος επιβάτης του ταξί είχε επιτέλους κατορθώσει να καθίσει και το φανάρι είχε ανάψει πράσινο. Κάποιοι βιαστικοί πάλι κόρναραν στον μπροστινό τους, τα αυτοκίνητα ξεκίνησαν.

Χαμογέλασε. Θυμήθηκε κάποια, πολλά, χρόνια πίσω. Μαθήτρια γυμνασίου, μπορεί και έκτης δημοτικού, ξενύχτησε δύο ολόκληρα βράδια μπροστά στην τηλεόραση, την παραμονή και ανήμερα τα Χριστούγεννα. Μετά τα εορταστικά προγράμματα, και αφού όλοι είχαν πάει για ύπνο, είχε παρακολουθήσει για πρώτη φορά παλιά μιούζικαλ: «Ενας Αμερικάνος στο Παρίσι», «Εξυπνο μουτράκι» και «Τραγουδώντας στη βροχή».

Οταν ξύπνησε το δεύτερο πρωί -μεσημέρι δηλαδή- σιγοτραγουδούσε το ίδιο τραγούδι: «I’m singing in the rain/ Just singing in the rain/ What a glorious feeling/ I’m happy again…»

Μικρό το θαύμα των φετινών Χριστουγέννων, θαύμα ωστόσο. Συνέχισε τον δρόμο για το σπίτι. Δεν της φάνηκε τώρα και τόσο μακρύς…