Μπορεί τελικά οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, εκεί που έφτασαν σήμερα, να είναι λιγότερο θέμα πολιτικής ερμηνείας και πολύ περισσότερο επιχειρηματικής. Διότι ποτέ άλλοτε, πλην του 1974, η Ελλάδα δεν ήταν σε τόσο δυσχερή θέση, αλλά η κυβέρνηση καμώνεται ότι προέχει η διατήρηση του καλού κλίματος μεταξύ των δύο χωρών. Το επιχειρηματικό συμφέρον όμως, ένθεν κακείθεν του Αιγαίου, μπορεί να υπερισχύει του συμφέροντος της χώρας;
Κανείς λογικός άνθρωπος δεν ισχυρίζεται ότι η Αθήνα πρέπει να βγάλει τα κανόνια της από τα νάιλον και ν’ αρχίσει να σημαδεύει την Αγκυρα. Οχι μόνο επειδή δεν γνωρίζουμε πια πόσα και τι οπλικά συστήματα έχουν απομείνει μετά την αλόγιστη αποστολή ενός σημαντικού αριθμού από αυτά στην Ουκρανία για να προπονούνται στη σκοποβολή οι ρωσικές δυνάμεις, αλλά πάντα η διπλωματία προτάσσεται για τους αυτονόητους λόγους.
Πολιτική αποφασιστικότητα χρειάζεται, η οποία απουσιάζει. Το κακό ξεκίνησε το 1996, τέλη Ιανουαρίου, με την τουρκική «απόβαση» στα Ιμια και, μέσα Αυγούστου, στη νεκρή ζώνη της Λευκωσίας με τις δολοφονίες δύο Κυπρίων από Τούρκους παρακρατικούς. Εκτοτε η Αγκυρα έχει παγιώσει τις απαιτήσεις της τόσο στην Κύπρο όσο και στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου, περιλαμβανομένου του Αιγαίου, με κρίσιμους τον 25ο και 28ο μεσημβρινό: μια ζώνη που εκτείνεται από το Δέλτα του Νέστου (Θράκη) μέχρι τα κεντρικά παράλια της Λιβύης και από την άλλη από τη Ρόδο μέχρι τα ανατολικά παράλια της χώρας αυτής. Είναι ζώνη που σκεπάζει τα νησιά του Αν. Αιγαίου (τρίζουν τα κόκαλα του Π. Κουντουριώτη), τις μισές Κυκλάδες και τη μισή Κρήτη. Πρόκειται για αξιώσεις τις οποίες κατέστησε σαφείς κατά την πρωθυπουργία Μητσοτάκη. Δική της πια θεωρεί την Κύπρο κατέχοντας παράνομα το βόρειο τμήμα του ανεξάρτητου κράτους από το 1974, αλλά και κρατώντας σε ομηρία το ελεύθερο κομμάτι του. Το επιβεβαίωσαν για ακόμα μία φορά αυτές τις μέρες στη Γενεύη ο Χ. Φιντάν και ο κατοχικός ηγέτης Ερ. Τατάρ.
Παρά ταύτα η ελληνική πλευρά επιδεικνύει κατανόηση και επενδύει, λέει, στα ήρεμα νερά. Μα «ταξιδεύοντας» σ’ αυτά τα ήρεμα νερά ο Ερντογάν έφτασε μέχρι την Πάρο. «Απεμπολήσαμε δικαιώματα προς την Τουρκία» διαπιστώνει ακόμα και ο ήπιος Χρ. Ροζάκης, ενώ η Ντόρα Μπακογιάννη ετοιμάζει την κοινωνία για τα χειρότερα λέγοντας ότι τα πράγματα με τη γείτονα είναι δύσκολα.
Δύσκολα τα έχει κάνει η κυβέρνησή της αφήνοντας ζωτικό χώρο στον ταραξία. Και τα κάνει δυσκολότερα. Μέχρι τώρα η κατάσταση εποπτευόταν πρωτευόντως από τις ΗΠΑ, η οποία είναι φίλη πια με τη Ρωσία. Τώρα που η «κοσμοκράτειρα» αναθεωρεί τη θέση της στην Ευρώπη (με την Ιταλία στο πλευρό της) μπαίνει στο παιχνίδι η αδιόρθωτη Γερμανία με ανάμιξη της Βρετανίας και της ανιστόρητης Γαλλίας. Η εξέλιξη αναμένεται σκληρή, καθώς συμφέροντα επικαλείται και το Ισραήλ, το οποίο έχει σημαίνοντα λόγο στην αμερικανική εξωτερική πολιτική, και επιδιώκει να στριμώξει την Αγκυρα που ξεκάθαρα το απειλεί.
Κατά τ' άλλα ο πρωθυπουργός μας επιμένει ότι εχθρός της Ελλάδας είναι η Ρωσία (από την οποία ωφελήθηκε οικονομικά και πολιτικά ουκ ολίγες φορές τα τελευταία 75 χρόνια) και προθυμοποιείται να την κατανικήσει συντασσόμενος με τη νέα ευρωπαϊκή στρατιά υπό τους Μακρόν, Σολτς, Φον ντερ Λάιεν και Στάρμερ με φέσι τον Ερντογάν. Πάλι με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας!..
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας