Η ταινία «Μάθε παιδί μου γράμματα» του Θεόδωρου Μαραγκού (1981) κατάφερε να θίξει σειρά ζητημάτων που παραμένουν επίκαιρα: τη σχέση του ελληνικού λαού με την Ιστορία του, τον Εθνικό Διχασμό και τη μεταπολεμική διαίρεση της ελληνικής κοινωνίας, την έλλειψη παραγωγικού ανασχεδιασμού της χώρας ως αποτέλεσμα της υποταγής των κυβερνώντων στα συμφέροντα της ολιγαρχίας, τη μάστιγα της μετανάστευσης (Ελλήνων προς τις «προηγμένες» χώρες), το γλωσσικό ζήτημα, τον χαρακτήρα και τους στόχους της Παιδείας, και, υπερκείμενο όλων αυτών, τη σχέση μας με την αλήθεια. Οι δύο γιοι του συντηρητικού δασκάλου Περικλή (Βασίλης Διαμαντόπουλος) φαινομενικά είναι εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, αλλά τελικά συγκλίνουν σε κοινούς στόχους. Ο μεγαλύτερος από αυτούς, ο Δημοσθένης (Κώστας Τσάκωνας), επιστρέφει ύστερα από λαμπρές σπουδές στο εξωτερικό και ο πατέρας καμαρώνει γι’ αυτόν, πιστεύοντας ακλόνητα ότι ο γιος του θα διαπρέψει. Ο μικρότερος γιος Σωκράτης (Νίκος Καλογερόπουλος) δεν δείχνει ενδιαφέρον για τα γράμματα, επιπλέον δε τραυλίζει, σωματοποιώντας τη συνεχή πατρική καταπίεση και αποδοκιμασία.
Ο Κώστας Τσάκωνας εκτοξεύει αλησμόνητες ατάκες για τους λόγους και τους τρόπους με τους οποίους υπονομεύθηκε και ματαιώθηκε η μεταπολεμική παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Και να που, σαράντα πέντε χρόνια μετά την ταινία, ένας άλλος Τσάκωνας, αυτή τη φορά ο Σπύρος Αρταβάνης-Τσάκωνας, καθηγητής Κυτταρικής Βιολογίας στην κορυφαία Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ των ΗΠΑ, έρχεται να υποβάλει την παραίτησή του από το Εθνικό Συμβούλιο Ερευνας, Τεχνολογίας και Καινοτομίας (ΕΣΕΤΕΚ) δηλώνοντας κατηγορηματικά ότι «χάραξη στρατηγικής στην έρευνα δεν υπάρχει». Δηλαδή «τι είχες Τσάκωνα μ', τι είχα πάντα». Μαζί του υπέβαλαν τις παραιτήσεις τους και άλλα επτά μέλη του προαναφερθέντος Συμβουλίου, δηλαδή συνολικά τα οκτώ από τα δεκαπέντε μέλη του, με αιτιάσεις περί έλλειψης εθνικής στρατηγικής στην έρευνα και την καινοτομία. Μια απελπιστική εικόνα, η οποία δυστυχώς, συνάδει με τις καταγγελίες της Ομοσπονδίας των πανεπιστημιακών καθηγητών (ΠΟΣΔΕΠ) περί σκανδαλώδους πριμοδότησης «ημετέρων» και αναξιοκρατικών διαδικασιών στην αξιολόγηση της πρόσκλησης «Συμπράξεις Ερευνητικής Αριστείας» για χρηματοδότηση ερευνητικών-αναπτυξιακών προτάσεων.
Η κραυγή «την αλήθεια ρε, την αλήθεια!» στην καταληκτική σκηνή της ταινίας του Μαραγκού είναι στις μέρες μας επίκαιρη όσο ποτέ. Εχουν προηγηθεί τα «αδιευκρίνιστα ποσά» στη διερεύνηση του σκανδάλου Νovartis και το «αδιευκρίνιστο πρόσωπο» που έκανε τις κλήσεις με τις οποίες παγιδεύτηκαν πολλοί εκ των παρακολουθούμενων στο σκάνδαλο των υποκλοπών. Με βάση αυτά, ας μην εκπλαγούμε αν προκύψουν και «αδιευκρίνιστοι υδρογονάνθρακες» που προκάλεσαν την «αδιευκρίνιστη φωτιά» και την «αδιευκρίνιστη πυρόσφαιρα» που κατέκαψε και απανθράκωσε δεκάδες εγκλωβισμένους επιβάτες στη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη. Ισως καταλήξουν σε αυτό, ισχυριζόμενοι ταυτόχρονα ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη, παρόμοια με τις δύο προαναφερθείσες περιπτώσεις.
*(Ph.D.)2, καθηγητής Ιατρικής Φυσικής - Υπολογιστικής Ιατρικής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας