Ο κακομαθημένος -μικρός- μεγαλοαστός

Ο Εμμανουήλ Μπενάκης δεν ήταν απλώς ένας μεγάλος εθνικός ευεργέτης όπως τον θεωρούν οι περισσότεροι, αλλά και ένας άνθρωπος με άποψη και θέση πάνω στα πολιτικά και κοινωνικά θέματα που ταλάνιζαν την Ελλάδα στις αρχές του 20ού αιώνα, ήταν πάντα πολύ προχωρημένος στις θέσεις του και ποτέ συντηρητικός, δεν ήταν τυχαίο ότι ήταν ο άνθρωπος που βρισκόταν πάντα πίσω και δίπλα στον Ελευθέριο Βενιζέλο και όλα αυτά που κατάφερε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ώς το 1920 τουλάχιστον, οφείλονται και στον Εμμανουήλ Μπενάκη.

Οι απόγονοι του Εμμανουήλ Μπενάκη στη Βουλή σήμερα είναι δύο άνθρωποι τόσο μα τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους. Ο ένας είναι ο Παύλος Γερουλάνος, που πραγματικά κοσμεί το ελληνικό Κοινοβούλιο με την παρουσία του σε όλα τα επίπεδα. Ο άλλος είναι ο Αντώνης Σαμαράς που είναι το ακριβώς αντίθετο. Οχι απλώς δεν κοσμεί, αλλά το παράξενο είναι που πολλοί αναρωτιούνται γιατί όλες αυτές οι κινήσεις των τελευταίων 30 ετών, αυτοκαταστροφικές οι περισσότερες. Αν ψάξει να βρει κάτι καλό κανείς στον Σαμαρά με πολύ κόπο είναι η σταθερότητά του στις απόψεις αυτές από το '93 έως σήμερα, αν όμως προσέξει τις απόψεις αυτές θα τις βρει αρνητικές έως και επικίνδυνες για το κοινωνικό σύνολο. Μπροστά του ο Κυριάκος Βελόπουλος ακόμη και η Αφροδίτη Λατινοπούλου φαντάζουν σαν τον Λέοντα Τρότσκι με τη Ρόζα Λούξεμπουργκ.

Τον Σαμαρά όμως για διάφορους λόγους αρκετοί έκαναν το λάθος να τον πάρουν παλιά στα σοβαρά και οι περισσότεροι το μετάνιωσαν.

Οπως και να 'χει, ο Αντώνης Σαμαράς έχει δύο παγκόσμια ρεκόρ στον πολιτικό βίο: πρώτον, ότι έριξε το κόμμα του από την εξουσία που είχε προσπαθήσει τόσο πολύ να την αποκτήσει και έπειτα τον ξαναπήρε στους κόλπους του και, δεύτερον, τον έκανε και αρχηγό του αγνοώντας επιδεικτικά την Ντόρα Μπακογιάννη, και έγινε και πρωθυπουργός σε μια παράξενη πολιτική συγκυρία. Αλλά επειδή υπάρχει και Νέμεσις, αυτή η πρωθυπουργία κράτησε τόσο λίγο - ευτυχώς...

Και όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης βγήκε για δεύτερη φορά πρωθυπουργός με 41% άρχισε πάλι τα δικά του νομίζοντας ότι ο χρόνος είχε μείνει στο 1993...

Δεν ξεχνάμε το απίστευτο γεγονός πως «όρμησε» να ορκιστεί ως πρωθυπουργός μόνος του, χωρίς τους υπουργούς, μόλις πέτυχε τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ και έδειξε πως αυτό ήθελε πάνω απ' όλα, να γίνει πρωθυπουργός.

«Οι καιροί όμως περάσαν, τα γραμμόφωνα χαθήκαν και σε όλα τα σαλόνια ραδιόφωνα πια μπήκαν», όπως τραγουδούσε και η Ρένα Βλαχοπούλου στο φινάλε τού «Ραντεβού στον αέρα». Δεν κατάλαβε ότι τα χρόνια είχαν αλλάξει από το '93 έως σήμερα και άρχισε ξανά το ροκάνισμα μέσα στο ίδιο του το κόμμα, χωρίς να υπολογίζει ότι ο γιος εκείνου που είχε ρίξει από την εξουσία θα τον έδιωχνε από το κόμμα πριν προλάβει να κάνει μια ηρωική αποχώρηση. Ισως γιατί πίστευε ότι όλα θα γίνονταν ξανά όπως τότε, ξεχνώντας πως η Ιστορία επαναλαμβάνεται μεν αλλά συχνά σαν φάρσα, ξεχνώντας πως φάρσες έγραφε ο Ζορζ Φεϊντό, φάρσες όμως γύριζε και ο Φραγκίσκος Μανέλλης.

Η αλήθεια είναι πως ο Αντώνης Σαμαράς, και δεν χρειάζεται παραπέρα ανάλυση, έχει τη συμπεριφορά ενός κακομαθημένου -μικρού- μεγαλοαστού που μεγαλώνει μαθαίνοντας ότι αν αρχίσει να τσιρίζει και να χτυπάει το πόδι του κάτω θα γίνει το δικό του. Ενός -μικρού- μεγαλοαστού που η μαμά του τον έχει μάθει ότι θα γίνει πρωθυπουργός, αλλά η ζωή έχει τον τρόπο να σε προσγειώσει.

Την καλύτερη απάντηση σε όλα αυτά την έδωσε με τη δήλωσή του ο σοφός πλέον Νικήτας Κακλαμάνης, ο οποίος -παραφράζοντας τον Καβάφη- «ήδη από το 1993 κατάλαβε οι Σαμαράδες τι σημαίνουν».