Το θέμα δεν είναι να γράψεις ένα τραγούδι διαμαρτυρίας που λένε ή επικαιρότητας επειδή θα τραγουδήσεις σε μια συναυλία διαμαρτυρίας, αλλά να έχεις την έμπνευση και το ταλέντο και το πάθος και να το κάνεις αυτό με τους όρους της τέχνης και να βγει κάτι που ξεκινάει από διαμαρτυρία για να καταλήξει σε μια έκρηξη και να μείνει στις καρδιές, στις ψυχές και το μυαλό των ανθρώπων από τώρα μέχρι την αιωνιότητα. Οπως περίπου είχε γίνει και τότε, σχεδόν εκατό χρόνια πριν, όταν ο Αττίκ έγραψε με πάθος, θυμό, ζήλια και πίκρα το «Ζητάτε να σας πω». Ηταν και εκείνο ένα τραγούδι διαμαρτυρίας για τον πόνο του, τον ερωτικό του πόνο που στην ουσία κορόιδευαν και ο κόσμος στην πλατεία της Μάνδρας αλλά και η Μαρίκα Φιλιππίδου, η πρώην αγαπημένη του για την οποία είχε γράψει το «Είδα μάτια» με τον Μερκούρη, τον πατέρα της Μελίνας, τον νυν αγαπημένο της με τον οποίο είχαν πάει στη Μάνδρα για να τους δει ο Αττίκ και κυρίως για να τους δει κόσμος που σχολίαζε στη μικρή τότε Αθήνα...
Τότε ο κόσμος μιλούσε στη γεμάτη Μάνδρα του Αττίκ για ένα ερωτικό δράμα, τώρα ο κόσμος σε ένα τεράστιο, γεμάτο Παναθηναϊκό Στάδιο μιλούσε για μια τραγωδία. Και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα ήταν ένα τραγούδι, γραμμένο όμως με τα ίδια υλικά του πάθους, της πίκρας και του ταλέντου πάνω απ' όλα. Και τότε και τώρα «Ζητούσαν να τους πει» και τους είπε...
Θέλω απ' αυτή τη μικρή, φιλόξενη γωνιά αυτής της εφημερίδας να πω ένα τεράστιο μπράβο στον Φοίβο Δεληβοριά όχι μόνο γιατί πήγε και τραγούδησε, αλλά γιατί έγραψε ένα τέτοιο τραγούδι που φαίνεται καθαρά ότι κατέθεσε σ' αυτό την ψυχή του. Ολο το τραγούδι είναι συγκλονιστικό, αλλά ο τελευταίος στίχος «ΘΑ ΣΕ ΠΑΡΩ ΕΓΩ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ ΟΤΑΝ ΦΤΑΣΩ» είναι κάτι που ξεπερνά ακόμα και τους κανόνες της τέχνης και ακουμπά κάτι που λέγεται ΑΝΘΡΩΠΙΑ...
Μπράβο στον Φοίβο, μπράβο σε όλους όσοι πήγαν να τραγουδήσουν, μπράβο σε όσους γέμισαν το Παναθηναϊκό Στάδιο, αλλά κυρίως μπράβο στην ΚΥΡΙΑ Καρυστιανού και σε όλους τους ανθρώπους που αγωνίζονται για να μην ξεχαστεί αυτή η ιστορία και να δικαιωθούν τα θύματα σ' αυτή τη χώρα που λατρεύει τα μνημεία και σιχαίνεται τη μνήμη...
«Δεν θα κάνω πίσω και δεν θα ξεχάσω»
Πού είσαι τώρα φως μου Ητανε γραμμένο
Να ’μαι εδώ για πάντα / Να σε περιμένω
Οσο κι αν κρατήσει / Να μην το ξεχάσεις
Οταν φτάσεις πάρε / Πάρε όταν φτάσεις
Θα το γράψει ο τοίχος Θα το γράψει ο βράχος
Πως δεν ήταν μόνο Ενός ανθρώπου λάθος
Θα το πει η σημύδα / Θα το πει κι ο κέδρος
Πως εδώ σκοτώνει / Οπου βρει το κέρδος
Θα το πει η λεβάντα / Θα το πει η μυρσίνη
Πως κυλάει στα μάτια / Η δικαιοσύνη
Μάτια του παιδιού μου Που δεν θα φιλήσω
Δεν υπάρχει τρόπος πια / Να σταματήσω
Μέχρι να ’ρθει ο πήχης / Και το χαλινάρι
Μέχρι να ’ρθει η Νέμεσις Και να τους πάρει
Αν δεν βρω το τέρμα / Δεν θα ησυχάσω
Δεν θα σταματήσω / Δεν θα ξαποστάσω
Δεν θα κάνω πίσω / Και δεν θα ξεχάσω
ΘΑ ΣΕ ΠΑΡΩ ΕΓΩ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ ΟΤΑΝ ΦΤΑΣΩ.
Φοίβος Δεληβοριάς για τα Τέμπη
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας