Oταν η Ελένη Βλάχου, αυτοεξόριστη επί 7 χρόνια στο εξωτερικό λόγω χούντας, με μεγάλο αγώνα και εδώ που τα λέμε κορυφαίο πρόσωπο στον αντιδικτατορικό αγώνα στο εξωτερικό –μια και η μεγαλύτερη δεξιά εκδότρια εφημερίδων έκλεισε το δημοσιογραφικό συγκρότημα αυτοβούλως για να μην υποστεί μια... δεξιά δικτατορία, και αυτό στο εξωτερικό έκανε τεράστια εντύπωση και της έδωσε ένα διαφορετικό ειδικό βάρος–, έμαθε πως έπεσε η χούντα το 1974 το καλοκαίρι και καλέσανε οι χουντικοί τον Καραμανλή για να σώσει την Ελλάδα, την Κύπρο και ώς ένα σημείο και αυτούς, είχε πει τη φοβερή ατάκα: «Παλέψαμε επί 7 χρόνια και όλα τελείωσαν σε 7 λεπτά»...
Ε, μετά ήρθε η Μεταπολίτευση και όλα άλλαξαν, δεν τιμωρήθηκαν όλοι αυτοί που θα έπρεπε να τιμωρηθούν αλλά ούτε και τιμήθηκαν οι πιο πολλοί απ’ αυτούς που θα έπρεπε να έχουν τιμηθεί.
Αυτό δεν σημαίνει πως έμειναν όλοι οι χίτες ατιμώρητοι, ούτε πως όλοι αυτοί που θα άξιζε να τιμηθούν δεν τιμήθηκαν. Ξέρω περίπτωση χουντικού που έφυγε στην Αμερική, γύρισε πριν από λίγα χρόνια και πέθανε πριν από λίγα χρόνια κοντά στα 100. Ξέρω και πολλούς που θα άξιζε να έχουν τιμηθεί, αλλά είτε προτίμησαν να σταθούν με αξιοπρέπεια στο περιθώριο της δημοσιότητας και της εξουσίας, είτε αυτοί που μπορούσαν να τους τιμήσουν δεν τους ξέρανε καν...
Η Ελένη Βλάχου, για να επανέλθω σ’ αυτήν, έχει γράψει πως στο ξεκίνημα της χούντας αν κάτι της είχε κάνει τεράστια εντύπωση ήταν πως πολύς κόσμος δεν φάνηκε να ενοχλείται με αυτό που είχε συμβεί και στα κατοπινά 7 χρόνια η ζωή μια χαρά συνέχισε στον ρυθμό της, απλώς την κατάλληλη στιγμή λίγο πριν πέσει η χούντα κάποιοι πρόλαβαν να πηδήξουν, έστω και τελευταία στιγμή, στο τρένο των «αντιστασιακών» και κάποιοι όχι, και έτσι οι δεύτεροι έμειναν με το στίγμα.
Οπως επίσης είχε γράψει σοφά η Ελένη Βλάχου, αντιστασιακοί πραγματικά ήταν άνθρωποι σαν τον Παναγούλη, τον Μουστακλή ή τον Οπρόπουλο –αλλά ποιος ξέρει πια τον Οπρόπουλο...
Από τον φοβερό Ιούλιο βέβαια του 1974 έχουν περάσει πια 50 χρόνια και 50 χρόνια είναι πολλά για τη ζωούλα μας που ιδανικά θα έχει 100 στη διάθεσή της, αλλά τίποτα μπροστά στην αιωνιότητα...
Κάθε 50 χρόνια είδαμε ανθρώπους να εμφανίζονται, να δοξάζονται, να φεύγουν, να έρχονται άλλοι, κάποιοι να γίνονται μύθοι μετά τον θάνατό τους κι άλλοι να ξεχνιούνται, η Ελλάδα έτσι κι αλλιώς από αρχαιοτάτων χρόνων ζει με τον αυτόματο πιλότο, τον οποίο είναι σίγουρο πια πως τιμητικά τον έχει στα χέρια του ο ίδιος ο Θεός· αν όχι ο Θεός, σίγουρα ένας ιδιαίτερος Θεός, ο Θεός της Ελλάδας...
Αυτό που με τίποτα δεν λέει να τελειώσει πεισματικά σ’ αυτά τα 50 χρόνια και που κάθε τόσο παρατηρώ πως συμβαίνει κάτι και ανακοινώνεται περίτρανα ο θάνατός του, όπου γίνονται και αφιερώματα πάνω σ’ αυτόν τον θάνατο αλλά μετά από καιρό συμβαίνει κάτι άλλο και ανακοινώνεται ξανά ο θάνατος κ.λπ. κ.λπ., χωρίς ποτέ όλα αυτά τα χρόνια να έχουμε ζήσει μια πραγματική κηδεία, είναι ο θάνατος της Μεταπολίτευσης! 50 καλοκαίρια και χειμώνες, για να παραφράσω τον στίχο της Λίνας Νικολακοπούλου στο «Μαμά γερνάω», ακούω γι’ αυτόν τον θάνατο της Μεταπολίτευσης ξανά και ξανά και ξανά, οπότε το μόνο που μπορώ να σκεφτώ γι’ αυτό το θέμα είναι είτε πως όλα αυτά δεν είναι παρά «διασπορά ψευδών ειδήσεων», είτε πως η περίφημη Μεταπολίτευση δεν είναι παρά ζόμπι...
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας