Τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου πρωταγωνίστησαν σε πολλές ιστορίες της τελευταίας δεκαετίας. Φιλοξένησαν ναυαγισμένους ανθρώπους, τσακισμένους από τον πόλεμο και τις διώξεις που υπαγορεύονταν από τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό, τον πολιτικό αυταρχισμό, την εθνοκάθαρση και τα οικονομικά συμφέροντα των πολεμικών βιομηχανιών.
Ανάμεσα σε αυτά, συμμετείχε και η Λέρος, ένα νησί που πάλεψε πολλά χρόνια να απαλλαγεί από τα στερεότυπα με τα οποία προσεγγιζόταν από τους υπόλοιπους συν-Ελληνες. Το πρώτο στίγμα ήταν το λεπροκομείο και το δεύτερο οι εξόριστοι στο Παρθένι. Τα τελευταία χρόνια, οι πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν σε δομή του νησιού θεωρήθηκαν σχεδόν, από μια ομάδα, ως το τρίτο στίγμα που δυσφημεί το νησί. Αυτό το τελευταίο, αλλά και τα δύο προηγούμενα, δεν ήταν αποκλειστικό προνόμιο της Λέρου. Εγινε πανελλαδική πανδημία, τελευταία εξελίσσεται σε πανευρωπαϊκό ενδημικό φαινόμενο. Οι πρόσφυγες, στις διάφορες εκλογές, χρησιμοποιούνται ως δόλωμα προς άγραν των ψήφων των πολιτών που έκαναν τρόπο ζωής τον εμφυτευμένο φόβο.
Αυτή η συμπεριφορά είναι ο κανόνας στις δυσκολίες. Φορτώνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας στους αδύναμους. Η πληροφόρηση, συχνά, δεν αναδεικνύει παραδείγματα εξέχουσας ανθρωπιστικής ευαισθησίας. Και παρέμβασης. Το διαπίστωσα την περασμένη Παρασκευή στο Συρράκο. Εκεί όπου συναντήθηκαν δύο πολιτισμοί, με διαφορές και ομοιότητες. Ο ένας θαλασσινός, δίπλα στα ανατολικά παράλια του Αιγαίου. Και ο άλλος ορεινός, σκαρφαλωμένος στα καταράχια της Πίνδου.
Αποφάσισαν να συνυπάρξουν για ένα βράδυ. Να μιλήσουν για τις δικές τους εμπειρίες. Για την αγάπη τους στο μέλλον, στη ζωή που βυζαίνει γόνιμα το παρελθόν. Από τη μια μεριά οι Συρρακιώτες της Πρέβεζας, νεότεροι και μεγαλύτεροι. Και από την άλλη γυμνασιο-λυκειόπαιδα της Λέρου. Που έφεραν στις αποσκευές τους τον Διόνυσο. Το γλέντι άνοιξε τις καρδιές και οι πολιτισμικές διαφορές έγιναν το μονοπάτι για να ανοίξουν οι καρδιές.
Απέναντι στη μιζέρια της προκατάληψης και του μισανθρωπισμού που μαυρίζει τις ψυχές των νέων, υψώθηκε το λάβαρο του Κέντρου Πολιτισμού, Ερευνας και Ανάπτυξης Λέρου. Είναι η «Αρτεμις» που ιδρύθηκε το 1977 από εμπνευσμένους ανθρώπους (Αντώνης Νταλλαρής, Ζαχαρούλα Χατζηκωνσταντή), Ελληνες και από άλλες χώρες που επέλεξαν για πατρίδα τους το νησί.
Η αγάπη, η πίστη στον άνθρωπο ξεχωρίζουν τους ανθρώπους του συλλόγου από τους συμπατριώτες τους που στοχοποιούν τους κακοπληγιασμένους. Στην καρδιά τους φωλιάζει η έγνοια για τον άνθρωπο. Γι’ αυτό και ο τοπικός πολιτισμός, αυτό που ονομάζεται λαϊκός πολιτισμός, χρησιμοποιείται ως η κοινή πατρίδα, ως κοινή γλώσσα στην οποία προσπαθούν να μυήσουν τους νεότερους.
Μόνο αισιοδοξία και ελπίδα μπορεί να προσφέρουν τα νεανικά βλέμματα. Ακουμπάνε γερά στη γη. Στον πολιτισμό τους. Γι’ αυτό και η εύκολη συναποδοχή με τους Συρρακιώτες.
Χρειαζόμαστε εμπνευσμένους ανθρώπους. Για να γίνουν οι οδηγοί μιας ομάδας.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας