Δεν ξέρω, ίσως να είναι η δική μου αίσθηση. Κάθε φορά που περπατώ στους στενούς δρόμους, με τα λαμπρά ονόματα, στην Αθήνα πέραν των γραμμών, νιώθω να ασκεί το αστικό τοπίο πάνω μου μια μυστήρια σαγήνη. Κάτι ανάλογο αισθάνομαι στους δρόμους των ορεινών διαδρομών, εκεί που η εγκατάλειψη παίζει τρίλιζα με τις εξαγγελίες για την τουριστική ανάπτυξη που θα σώσει τον τόπο.
Κωνσταντινουπόλεως και Αγίου Ορους. Εχει βραδιάσει, ο ήχος από τα σπιναρίσματα των αυτοκινήτων φτάνει ξέπνοος. Στους δρόμους απόλυτη ησυχία, αραιά και πού ακούγονται τακούνια, μια αντήχηση ήρεμου βαδίσματος. Ο ήχος επαναλαμβάνεται. Διακόπτεται εκεί που τα φώτα λευκάζουν τον τόπο. Στο στενό πεζοδρόμιο άνθρωποι κουβεντιάζουν χαμηλόφωνα. Είναι το θέατρο «Βαφείον». Ενας τόπος, ποτισμένος με ιδρώτα χειρωνακτικής εργασίας, ανταμώνεται με τον ιδρώτα της πνευματικής δημιουργίας. Ενα πείραμα που βάζει την τέχνη στις σιδηροτροχιές των απαρχών της. Μια άλλη πρόταση, μακριά από τα λαμπερά φώτα. Ενα δωμάτιο όλο κι όλο όπου θεατές και ηθοποιοί σιτίζονται από το κοινό πινάκιο της αγωνίας για τη ζωή. Για την ανθρώπινη υπόσταση που μοιάζει να στρεβλώνει.
«Οιδίπους τύραννος» τούτη τη φορά. Ενα εμβληματικό έργο, που αναπνέει με τη φροντίδα του Κώστα Μεσάρη. Κουβαλάει η ιστορία τον κοχλασμό της μυθολογίας και τη δύναμη των αρχετυπικών εννοιών. Η ύβρις που διαπράττεται με την αλαζονεία που γεννά η εξουσία. Και από κοντά ο ναρκισσισμός. Είναι η άτις. Η πίστη στην παντοδυναμία του ηγέτη. Που αδιαφορεί για τη συμπαντική τάξη. Που ερμηνεύει με τον δικό του τρόπο τα μηνύματα. Κατηγορώντας όσους διαφωνούν με την τυφλότητα της εξουσίας ότι πριονίζουν τον θρόνο. Ανακηρύσσουν τους Τειρεσίες εχθρούς. Κι έπειτα έρχεται η πτώση, που όσο κι αν αργήσει, γίνεται με πάταγο. Είναι η τίσις, η εκδίκηση των θεών, της συμπαντικής τάξης.
Είναι ένας μύθος που δεν έχει χάσει τη δύναμή του. Επαναλαμβάνεται μες στους αιώνες. Κάθε φορά οι άνθρωποι ξεχνάνε την ιστορία. Σβήνουν με το σφουγγάρι την εμπειρία. Οι ηγετίσκοι φρονούν πως θα καταφέρουν να δαμάσουν την ιστορία. Να τη βάλουν στην υπηρεσία τους.
Φευ! Ο Οιδίποδας του Σοφοκλή στο τέλος συντρίβεται. Γίνεται ο ίδιος τιμωρός του εαυτού του. Αντιλαμβάνεται το αδιέξοδο της φιλόδοξης μωρίας. Αυτοτυφλώνεται και εγκαταλείπει την εξουσία. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά του από τους νάρκισσους που καβαλικεύουν τους θρόνους. Οι συνάδελφοί του ανά τους αιώνες τυφλώνονται από τη δύναμη. Γίνονται αειεξουσιοκοίτες.
Ο Μεσάρης έκανε μια παράσταση πλασμένη με τα υλικά του διαχρονικού μύθου, μιας λαϊκής ιστορίας που διασώζεται στα παραμύθια. Τα μοιρολόγια, τα ριζίτικα, η λύρα και η φωνή της Βέη, ο χορός και οι ερμηνείες των ηθοποιών πλάθουν τη λαϊκότητα με την υψηλή τέχνη.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας