Το τραγούδι της βροχής

Οι δρόμοι ήταν γλιστεροί και βρόμικοι. Οπως ήταν πάντα. Ακόμη και οι λαστιχένιες σόλες των παπουτσιών της έβρισκαν σημεία που φοβήθηκε ότι θα μπορούσε να πέσει. Αλλά τελικά τα κατάφερε, έφτασε σώα στον σταθμό του τρένου και κατέβηκε στην πλατφόρμα. Εκανε κρύο και επέπληττε τον εαυτό της που δεν είχε πάρει την ομπρέλα μαζί της. Την ξεγέλασε κι εκείνη η πρόγνωση που διάβασε το πρωί πριν φύγει από το σπίτι. Κι ύστερα, πόσα πράγματα να χωρέσει κι αυτή η τσάντα της;

Βρήκε μια γωνιά και στάθηκε κάτω από το υπόστεγο περιμένοντας τον συρμό. Εξι λεπτά, έγραφε η πινακίδα. Εστρωσε καλύτερα το κασκόλ να ζεστάνει τα αυτιά της, έχωσε μετά τα χέρια της βαθιά στις τσέπες του πανωφοριού της και περίμενε. Ηταν από τις μέρες που θα ήθελε να υπήρχε ένας μαγικός τρόπος να μεταφερθεί στο σπίτι χωρίς να χρειάζεται να περιμένει. Με ένα τσακ, να βρεθεί στην είσοδο της πολυκατοικίας, με το κλειδί στο χέρι, και να τρέξει μέσα. Οσο περίμενε η αποβάθρα γέμιζε κόσμο. Μαζί και θόρυβο. Και κρύωνε και είχε αρχίσει να πεινάει λιγάκι και σκεφτόταν το κρεβάτι της που τόσο νωρίς είχε χρειαστεί να εγκαταλείψει το πρωί. «Μια γκρίνια είσαι ολόκληρη», είπε στον εαυτό της, «κάνε υπομονή».

Υστερα ήρθε το τρένο. Γεμάτο κι αυτό. Μόλις άνοιγαν οι πόρτες, ακουγόταν η ίδια ανακοίνωση: «Ο συρμός αυτός είναι ενισχυτικός. Θα αποβιβάσει στον σταθμό ΕΙΡΗΝΗ». Δεν ήξερε τι την εκνεύρισε πιο πολύ. Οτι η ανακοίνωση επαναλαμβανόταν μονότονα, ότι εκείνη έπρεπε να κατεβεί στην ΕΙΡΗΝΗ και να περιμένει άλλο τρένο για να φτάσει στον προορισμό της ή ότι στην ενημερωτική πινακίδα, στον σταθμό που περίμενε δεν έγραφε ότι το τρένο δεν πήγαινε στην Κηφισιά. Ενα ένα και όλα μαζί μάλλον… Και το ότι ήταν όρθια μαζί με δεκάδες άλλους, όλοι στριμωγμένοι σαν σαρδέλες σε κονσέρβα. Στον πέμπτο ή έκτο σταθμό βγήκε. «Θα περιμένω εδώ το επόμενο», σκέφτηκε, «τουλάχιστον θα παίρνω αέρα».

Ο σταθμός ήταν ήσυχος. Εκείνη εδώ, ένας κύριος πιο κει περίμεναν στην πλατφόρμα. Τίποτα σχεδόν δεν ακουγόταν, αν και ακριβώς από πάνω υπήρχαν καταστήματα και ένας μάλλον κεντρικός δρόμος. Της άρεσε αυτό. Ηταν μια μικρή ανακούφιση μετά την ταλαιπωρία που είχε περάσει. Κι έπειτα, αυτό που της άρεσε ακόμη πιο πολύ ήταν ότι άρχισε να βρέχει περισσότερο. Αλλά δεν ήταν άγρια βροχή. Ηταν πυκνή, σταθερή και ήρεμη. Σαν τη βροχή που θα λαχταρούσε ένας αγρότης για να ποτίσει τη φρέσκια σπορά. Σαν τη βροχή που χαίρεσαι να βλέπεις στη ζεστασιά, μέσα από το παράθυρο, με ένα ωραίο φλιτζάνι καφέ στο χέρι. Σαν τη βροχή που δεν σε πειράζει να συναντήσεις περπατώντας στον δρόμο. Ισως και να θελήσεις να της επιτρέψεις να σε βρέξει, να ξεπλύνει τις έγνοιες σου.

Και δεν την έβλεπε μόνο, μπορούσε και να την ακούει. «Ηχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,/ ήχος κανονικός, κανονικής βροχής», όπως θα έλεγε και η ποιήτρια*.

Σχεδόν δεν ήθελε να έρθει το τρένο, όταν το είδε να πλησιάζει από μακριά, για να απολαύσει λίγο ακόμη το τρυφερό τραγούδι της βροχής. Κι ας μη γινόταν να περιμένει, το σώμα της τής έλεγε ότι επιτέλους έπρεπε να πάει σπίτι.

Μπήκε στο πρώτο βαγόνι, βρήκε μια θέση, κάθισε. Το νερό έκανε ρυάκια στα παράθυρα, που είχαν θολώσει. Κι εκείνη ψιθύριζε «αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο/ σι, σι, σι»*. Δεν άκουγε πια τις συζητήσεις γύρω της, ούτε τις ανακοινώσεις από το μεγάφωνο που ανήγγελλαν τον επόμενο σταθμό. Μόνο έφερνε στο μυαλό της τα τραγούδια που γράφτηκαν για τη βροχή. Και αποφάσισε, αν την έβρισκε, να αγοράσει μια ομπρέλα κίτρινη. Τι πείραζε που είχε κι άλλες… Και γι’ αυτήν είχε γραφτεί κάποτε ένα τραγούδι, χαρούμενο, σχεδόν χορευτικό**.

*«Τα πάθη της βροχής», Κική Δημουλά
**«Κίτρινη ομπρέλα», Στίχοι-Μουσική: Α. Βασιλάκη, Ερμηνεία: Αλέκα Κανελλίδου (1981)