Η πόλη είχε γεμίσει κόσμο. Νέους. Ηταν πολλοί, πάρα πολλοί. Φώναζαν συνθήματα. Ζητούσαν κάτι άλλο, κάτι καλύτερο από αυτό που έχουν τώρα και τους κλέβει το όνειρο. Ζητούσαν κάτι, που πίστευαν ότι θα μπορούσε να ωφελήσει και τους επόμενους, τα δικά τους παιδιά ίσως. Περνούσα από δίπλα τους, στα φαρδιά πεζοδρόμια της πόλης, όπου ισχυρές δυνάμεις της αστυνομίας, πάνοπλες, σαν να γινόταν πόλεμος, φρουρούσαν, ποιος ξέρει τι. Τα παιδιά δεν τους κοίταζαν. Κρατούσαν σημαίες, πλακάτ, και φώναζαν συνθήματα.
Αλλού πήγαινε η φωνή τους, αλλού κατευθυνόταν το αίτημά τους. Ποιο αίτημα; Δικαίωμα για ισότιμη πρόσβαση στην εκπαίδευση, ανεξάρτητα αν οι γονείς σου είναι εργάτες σε εργοστάσιο, υπάλληλοι σε τράπεζα, πωλητές σε καταστήματα, βιομήχανοι ή βιοτέχνες, οδοκαθαριστές ή κομμωτές, υδραυλικοί ή γιατροί ή ό,τι άλλο. Αν θέλεις, να μπορείς να σπουδάζεις αυτό που θέλεις και οι φόροι που τόσα χρόνια πληρώνουν οι γονείς σου να πιάνουν τόπο. Να γίνονται καλά σχολεία, να γίνονται καλά νοσοκομεία, να γίνονται ασφαλείς συγκοινωνίες και μεταφορές. Και να μη φοβάσαι. Να ξέρεις ότι ο δικός σου κόπος θα αναγνωριστεί και θα μπορέσεις να χτίσεις το μέλλον σου σε γερές βάσεις.
Ρομαντική έως εκεί που δεν παίρνει; Μπορεί. Τη δέχομαι την κατηγορία. Την προτιμώ από το κυνική και υποταγμένη στο «δεν υπάρχει άλλη επιλογή». Παρατηρώντας αυτά τα παιδιά, που θα μπορούσαν να είναι και παιδιά μου, είδα στα βλέμματά τους δύναμη και όνειρα και γενναιότητα. Αυτό που θυμάμαι εγώ από τα δικά μου 17 χρόνια -τόσο ήμουν όταν πρωτοετής μπήκα στο Πανεπιστήμιο-, όπου το μόνο που χρειάστηκε ήταν να είμαι επιμελής στα μαθήματά μου, ήταν μια προωθητική δύναμη που με έσπρωχνε μπροστά: η πίστη ότι, αφού τα κατάφερα μόνη μου εδώ, όλα μπορούσα να τα καταφέρω. Με κόπο, αλλά μπορούσα. Και εν μέρει είχα δίκιο. Επεσα, σηκώθηκα, ξανάπεσα, ξανασηκώθηκα, και μάλλον έτσι θα συνεχίσω, με την ελπίδα ότι θα αντέξω.
Αυτή τη δύναμη είδα στα μάτια και τα σώματα των παιδιών που διαδήλωναν: τη θέληση και την πίστη ότι όλα είναι δυνατά. Με αγώνα, με δυναμισμό, με ελπίδα. Κι ας είναι μια γενιά που μεγάλωσε μέσα σε κρίσεις. Μια οικονομική, που κράτησε δέκα σχεδόν χρόνια, μια υγειονομική, άλλα τρία χρόνια, και μια ακόμη οικονομική, όπου, για μια ακόμη φορά, οι αριθμοί ευημερούν για τους ελάχιστους και οι πολλοί, οι πάρα πολλοί, αγωνίζονται για το κάθε μέρα. Πιστεύω πως έζησαν και ζουν και μια κρίση αρχών. Και οι νέοι αυτοί βλέπουν ότι, αν δεν αντιδράσουν, αν δεν φωνάξουν, αν δεν πιέσουν, ούτε δουλειά θα έχουν αύριο -ή θα έχουν μια ελαστική, κακοπληρωμένη και επισφαλή, γιατί «αυτό ζητάει η αγορά»- ούτε στέγη για να σκεπάσουν τα όνειρά τους.
Στέκομαι πλάι τους, λοιπόν. Η ζωή είναι μια ακροβασία ανάμεσα στο όνειρο και τον φόβο. Οι λύσεις που τους προσφέρονται δεν τους ικανοποιούν, και κανείς δεν τους ρωτάει τι θέλουν, τι χρειάζονται. Σε μια κοινωνία που τα βλέπει σαν μάζες καταναλωτών -υλικών αγαθών, υπηρεσιών και τραπεζικών δανείων για να «αγοράσουν» σπουδές και πτυχία-, αυτά τα παιδιά βλέπουν λίγο πιο πέρα από τη βιτρίνα και τα μεγάλα λόγια που ακούν από τους πωλητές της δήθεν προόδου.
Και ξέρουν ποιοι ευθύνονται για την υποβάθμιση των σχολείων τους και των σπουδών τους. Ποιοι ευθύνονται για την κακή κατάσταση των υποδομών, των μεταφορών και των υπηρεσιών υγείας. Ποιοι τα διαχειρίστηκαν όλα αυτά και τα έφεραν στην κατάσταση που είναι σήμερα. Και ποιοι τώρα παριστάνουν τους τιμητές. Μαζί τους, λοιπόν. Κι ας είναι πιθανό να απογοητευθούν, να αποτύχουν, ακόμη και να αλλάξουν κάποια στιγμή. Τουλάχιστον, αυτά τα παιδιά θα ξέρουν ότι προσπάθησαν, ότι δεν άφησαν τη ζωή τους στην τύχη, έρμαιο στα σχέδια άλλων, που νομίζουν ότι μπορούν να αποφασίζουν γι’ αυτά χωρίς αυτά.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας