Μία μέρα μετά. Στα δυτικά, ο ουρανός συννεφιασμένος. Υγρασία. Η νέα χρονιά βηματίζει μαχμουρλίδικη. Ακόμη και ο αέρας έχει αργία. Τα λιόδεντρα σε χειμερία νάρκη, φέτος δεν ήταν η χρονιά τους. Δεν κουνιέται φύλλο.
Ολα σιωπούν. Οι σιωπές μου είναι άψογες. Θυμάμαι τα λόγια του Ουρούτια Λακρουά στο βιβλίο του Μπολάνιο. Δεν ξέρω αν συμβαίνει το ίδιο με τις πρωινές ώρες της Πρωτοχρονιάς. Αν πρόκειται για ένα διάλειμμα της φύσης. Για να κάνει τον απολογισμό της ή για να πάρει ανάσα από όσα συνέβησαν τον περασμένο χρόνο.
Πρωτοχρονιά. Τα βεγγαλικά στους δρόμους θυμίζουν τις ελπίδες που προσπάθησαν να φωτίσουν τα πέτρινα πρόσωπα των ανθρώπων. Ή τον θόρυβο της ομιλούσας θλίψης που πάλεψαν να σκεπάσουν. Ο ξέπνοος ήχος της καμπάνας δεν καταφέρνει να δώσει πνοή στην κουρασμένη φύση.
Δεν τα κατέχω τα δικά σας, μπορείς να μου εξηγήσεις κάτι; Εσύ που ξέρεις τόσα γράμματα. Η φωνή φτάνει στα αυτιά μου με δυσκολία. Δυσκολεύομαι να εντοπίσω την προέλευσή της. Γιατί οι άνθρωποι χαίρονται που περνάει ο χρόνος; Γιατί είναι τόσο χαρούμενοι; Μήπως βιάζεστε να ξεφύγετε από τις ευθύνες σας; Είναι που θέλετε να ξεχάσετε όσα πέρασαν; Αλήθεια, γιατί θέλετε να ξεχάσετε;
Ηταν η πορτοκαλιά στον κήπο μου. Μικρούλα. Δέκα παλάμες όλο κι όλο το μπόι της. Ομως, κάρπισε. Εντεκα πορτοκάλια στραφταλίζουν μέσα από τα φύλλα της. Η πορτοκαλιά μοιάζει να καμαρώνει τους καρπούς της. Θα δώσουν χαρά στους ανθρώπους, αν δεν τα αφήσεις να πέσουν στη γη, να σαπίσουν. Συνεχίζει.
Απλωσε το χέρι. Ζύψ’ το. Να φχαριστηθείς τους χυμούς που ποτίζω τα πορτοκάλια μου. Αν δεν σου αρέσουν τα παιδιά μου, δώσ' τα σε άλλους που τα έχουν ανάγκη. Να, κόψε αυτό. Μην τ’ αφήσεις να γίνει σαπισμένο πορτοκάλι.
Η πορτοκαλιά έκανε μαλάξεις στη μνήμη μου. Το σαπισμένο έγινε κουρδιστό πορτοκάλι. Σε ζοφερούς καιρούς, σε μια κλειστή αίθουσα κινηματογράφου. Τότε που νιώθαμε να προετοιμαζόμαστε για το μέλλον παρακολουθώντας την ταινία του Κιούμπρικ. Κουρδιστό πορτοκάλι. Η τυφλή βία, τα πράγματα που κατάντησαν κενό γράμμα. Το πορτοκάλι που έγινε ένα μηχανικό μολύβι. Τα όνειρα που κατάντησαν ζούφια.
Τι θλιβερός χειμώνας, Θε μου! Η γλώσσα μου πεδικλώνεται. Σταματάει στον πρώτο στίχο του Μίλτου Σαχτούρη. Μοιάζω με τον γέρο του ποιητή που κοιτάζει μέσα από το τζάμι. Τι θλιβερός χειμώνας, αποφαίνεται.
Ομως, η δική μου πορτοκαλιά αχνοχαμογελάει. Ανοίγω την τζαμαρία, κατεβαίνω στον κήπο. Μας χωρίζει ο φράχτης. Κόψε ένα πορτοκάλι. Φυσάει απρόσμενα ένα ελαφρό αεράκι. Το κλαδί μοιάζει με τεντωμένο χέρι. Κόψε ένα πορτοκάλι, ψιθυρίζει. Δώστε έναν λόγο να υπάρχει.
Κόβω το πορτοκάλι. Το ξεφλουδίζω. Ρουφάω τους χυμούς του. Καλή χρονιά, ψιθυρίζει η πορτοκαλιά.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας