Κυριακή πρωί. Επιστροφή από μπάνιο και περίπατο στην παραλία. Κάθιδρος, αλλά σε ευεξία. Μια παρέα νέων, πέντε κορίτσια και ένα αγόρι, με νεύματα –το ένα από τα κορίτσια, το πιο θαρρετό όπως φάνηκε– μου ζητούν να τα φωτογραφίσω με μία ταμπλέτα. «Αν δεν είναι δύσκολο, πολύ ευχαρίστως!», είπα με εύθυμη διάθεση.
Ετσι λύθηκε και η αρχική απορία μου, γιατί προσπαθούσαν να μου το ζητήσουν διά της… νοηματικής∙ για κωφάλαλο με πέρασαν; Εν τέλει, είχαν νομίσει πως είμαι ξένος, μόνο που δεν είχαν εντοπίσει την εθνότητα, άρα και τη γλώσσα! Λύθηκε και η δική τους απορία, μόλις άνοιξα το στόμα μου και μίλησα στη γλώσσα του… Ομήρου, στο πιο σύγχρονο! Πίσω από τα γελαστά πρόσωπα των κοριτσιών και του αγοριού άχνιζε το περίγραμμα της Αίγινας…
Ανοιξη του 1968. Αποφυλακιζόμουν από τις φυλακές της Αίγινας. Βγήκα από τη φυλακή, βέβαιος ότι έξω με περιμένει η κλούβα για μεταγωγή στην εξορία. Εν τέλει δεν με περίμενε… ψυχή∙ κάτι απολύτως φυσικό, αφού ούτε κι εγώ περίμενα την αποφυλάκιση.
Ολο συζητιόταν, αλλά όλο και κάπου σκάλωνε η υπόθεση, για να μας κρατάει σε αγωνία∙ μάλιστα, ένας συγκρατούμενός μας, από την αγωνία, παρανόησε∙ ευτυχώς προσωρινά. Με το που έφτασα στο λιμάνι, να πάρω το φεριμπότ για Πειραιά (το γούστο είναι ότι στο φέρι από Πειραιά, τα λεγόμενα, τότε, «παντόφλες», από το σχήμα τους, με το οποίο διασταυρωθήκαμε, επέβαινε η γυναίκα του αδελφού μου, που ερχόταν για το επισκεπτήριο!), έπεσε το μάτι μου σε έναν λούστρο του λιμανιού, με το κασελάκι του.
«Μαγκιά!», σκέφτηκα, «να βγεις από τη φυλακή και να γυρίσεις στο σπίτι σου, στη γειτονιά, στην Αθήνα, με γυαλισμένο πατούμενο!». Μόλις πάτησα το πόδι στο κασελάκι, στον ξύλινο υπερυψωμένο ανάποδο πάτο παπουτσιού, με ρώτησε ο λούστρος: «Ιταλιάνο; Ιταλιάνο;». Για ξένο με είχε περάσει και αυτός. Λίγο επειδή πάντα μ’ άρεσαν οι πλάκες, λίγο επειδή αν μιλούσα ελληνικά και άρτι αποφυλακισθείς, δεν ξέρω σε τι μπελάδες μπορεί να έβαζα τον άνθρωπο, καταμεσής της χούντας. «Σι, Ιταλιάνο!», απάντησα∙ είχα κι ένα ωραίο, μαύρο, παχύ μουστάκι, ήμουν και είκοσι δύο χρονώ!
Το μάσησε ο άνθρωπος. «Μπέλα Γκρέτσια;», ρώτησε υποτίθεται. «Μπέλα! Μπέλα!», βεβαίωσα με έμφαση (το πίστευα, εδώ που τα λέμε!) και η σύντομη αυτή ελληνοϊταλική συνομιλία έλαβε τέλος. Του έδωσα, θυμάμαι, ένα γενναίο ποσό, που ανέβασε πολύ τον θαυμασμό του, τόσο για μένα, όσο, φαντάζομαι, και για την Ιταλία. Πάτησα το κλικ στη φωτογραφική μηχανή των παιδιών και τύπωσα το χαμόγελό τους με φόντο την Αίγινα∙ ένα «κλικ»… 47 χρόνια!
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας