Την ιστορία του ελέφαντα που έγραψε ο Αργεντινός συγγραφέας Χόρχε Μπουκάι θυμίζει σε επιστολή του ο κ. Κ. Μπ. (στοιχεία του στην «Εφ.Συν.»): «Ηταν κάποτε ένας μικρός ελέφαντας, αλυσοδεμένος σε έναν μικρό πάσσαλο. Μέρες πολλές προσπαθούσε να απελευθερωθεί από τα δεσμά του, τρέχοντας και τραβώντας την αλυσίδα δώθε κείθε. Ηταν όμως μικρούλης και δεν τα κατάφερνε. Συνέχισε επί μήνες να προσπαθεί -μάταιος κόπος. Πέρασε κάμποσος καιρός και αφού είδε και απόειδε τα παράτησε. Ποιος ξέρει, ίσως να πείστηκε ότι αυτή ήταν η ζωή του [η μοίρα του]. Ο συγγραφέας τονίζει ότι ποτέ δεν επιχείρησε ξανά να ξεριζώσει τον πάσσαλο διότι ο φόβος είχε ριζώσει στην ψυχή του, ο φόβος ότι θα αποτύχει πάλι. Πέρασαν πράγματι τα χρόνια και ο μικρός ελέφαντας έγινε τεράστιος, είχε όμως ξεχάσει να απελευθερωθεί από τον πάσσαλο, ενώ με μια του κίνηση θα μπορούσε πλέον να ξεριζώσει όχι έναν αλλά πολυάριθμους πασσάλους».
Σχολιάζει ο αναγνώστης: «Ο πάσσαλος είναι γνωστός, η αλυσίδα επίσης· μάλλον εμείς παίζουμε τον ρόλο του ελέφαντα».
Επικροτώ, βεβαίως. Λέει κι άλλα όμως ο αγαπητός αναγνώστης για τη διαμορφωθείσα μετά τον κορονοϊό κατάσταση -αξίζει να μεταφέρω μερικά διότι φανερώνουν έναν ανήσυχο και προβληματισμένο πολίτη, το ακριβώς αντίθετο του υπηκόου και του πληροφορούμενου από τα ελληνικά, τηλεοπτικά και άλλα, μίντια:
«Μας έχουν γεμίσει με φόβο, με θάνατο, με ψευδείς ειδήσεις μόνο και μόνο γιατί έτσι μπορούν να ελέγξουν πλέον την κοινωνία. Κάμερες στα σχολεία, βία στις πλατείες, βία στα νησιά και φόβος ο οποίος είναι να ξέρετε συνομήλικος με τον θάνατο της ανθρώπινης ύπαρξης και της αξιοπρέπειάς μας (...) Ξέρετε, δεν είναι όλοι στις πλατείες μπαχαλάκηδες και ψευτοεπαναστάτες, που σπάνε βιτρίνες. Υπάρχουν και άνθρωποι που απλά θέλουν να μιλήσουν, να ζήσουν, να καθίσουν σε μια πλατεία και να αγναντέψουν, βρε αδερφέ, τη ζωή και τον ρυθμό της, χαζεύοντας απλά τους περαστικούς. Ολα αυτά η εξουσία τα μισεί -και η ψευτο-αναρχία, η καταστροφή και η βία δίνουν πάτημα στην κάθε εξουσία να τα επιβεβαιώσει διά της παρουσίας της».
Είναι γνωστό ότι ο φόβος είναι το δεκανίκι της εξουσίας, ο φόβος τον οποίο δολίως και εντέχνως διασπείρει στην κοινότητα: Ο φόβος απέναντι στους πρόσφυγες και τους ξένους [θα μας πάρουν τις θέσεις εργασίας, θα μας αλώσουν το θρήσκευμα], ο φόβος ότι θα μας φάνε οι Τούρκοι, οι κομμουνιστές, οι αναρχικοί και όλα τα «αποβράσματα». Και έρχονται αυτοί, οι αμόλυντοι, οι έντιμοι, οι θεματοφύλακες των εθνικών ιερών και οσίων βεβαιοτήτων, να μας σώσουν από τους παντοίους τούτους κινδύνους.
Αυτοί οι οποίοι έχουν εξευτελίσει τον πολιτισμό, την υγεία, την παιδεία, όλα εκείνα που συνέχουν ουσιαστικά τους λαούς και όταν δεν τα απολαμβάνουν [διότι δεν τα απολαμβάνουν] νιώθουν ταπεινωμένοι και ανίσχυροι και αναξιοπρεπείς. Ολοι αυτοί οι αδιανόητοι τους οποίους βεβαίως εμείς νομιμοποιούμε με την ψήφο μας -και τι άλλο να κάνουμε εφόσον οι άνθρωποι με αυτόν τον τρόπο μάθαμε να ζούμε; Με τον φόβο στα μπατζάκια μας, εννοείται.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας