Το παρεάκι

Εξύμνησαν τις αρετές του δεκάδες νεκρολογίες και επικήδειοι τούτες τις μέρες: Το ταλέντο να συντονίζει αντίρροπες όσο και δύστροπες γραφίδες, την ευχέρεια να αναδεικνύει την επικαιρότητα μέσα από αντιφατικές απόψεις, την ευφυΐα να «ακούει» και τους πρωτόπειρους, την ικανότητα να ισορροπεί σε τεντωμένα σκοινιά, ακόμα και την κλίση του στο τραγούδι· τη βελουδένια φωνή του. Συχνά με υπερβολές ή με προβολές αδικαίωτων υπερεγώ. Ετσι γίνεται πάντοτε. Ο τεθνεώς δεδικαίωται. Οι νεότεροι συντάκτες της «Κυριακάτικης» δεν είχαμε καθημερινή τριβή με τον Σεραφείμ Φυντανίδη. Ως εκ τούτου γνωρίζαμε ελαχίστως τα χούγια του.

Ξαφνικά όμως, δύο από μας, μοιραζόμαστε τις Κυριακές, πλάι του, τη συμμετοχή στην ίδια μυσταγωγία. Τα καθήκοντά του στην «Ελευθεροτυπία» τού στερούσαν επί χρόνια την απόλαυση του γηπέδου. Οταν εκδιώχθηκε από την εφημερίδα, την άνοιξη του 2007, ξανάρχισε να 'ρχεται στην ΑΕΚ. Στα ορεινά έδρανα των δημοσιογραφικών του ΟΑΚΑ τακίμιασε γρήγορα με τον κοντοσυνομήλικό του Δημήτρη Πριμηκύριο.

Εκδρομείς του '60 πρωτοσυναντήθηκαν ως συντάκτες ύλης στο «Εθνος», στις αρχές της εκρηκτικής δεκαετίας. Με τον «Σερ» με συνέδεε η Μίνωος και με τον Πριμηκύριο η κοινή απεραθίτικη καταγωγή. Πώς να αρνηθείς την πρό(σ)κληση να καθίσεις δίπλα τους; Ευγενικές φιγούρες κι οι δυο, με αίσθηση του χιούμορ και αμείλικτο αυτοσαρκασμό. Οπως κι ο έτερος Καππαδόκης, ο διευθυντής των υπηρεσιών της ΕΣΗΕΑ Μάνος Αμελίδης, ο οποίος προμήθευε την ομήγυρη με τις απαραίτητες «διαπιστεύσεις» στα ντέρμπι και τα ευρωπαϊκά ματς.

Διάλογοι απείρου κάλλους εκτυλίσσονταν μεταξύ τους. Εγκώμια παλαιών άσων πλέκονταν με τις τιμές της χοληστερόλης και του ουρικού οξέος των συνομιλητών, που άφηναν τη θέση τους σε γαργαλιστικά παραλειπόμενα για τον Γέρο και τους αποστάτες, όπως τα σκιαγραφούσαν οι ίδιοι στον Τύπο της εποχής. Η κουβέντα ξεκινούσε στο αυτοκίνητο, τους μετέφερε ακούραστα ο Μάνος, και τελείωνε αργά το βράδυ.

Ρέμπελες και ραχάτικες ώρες. Βαθιά ανθρώπινες. Η ΑΕΚ σου 'βγαζε τα σπλάχνα για να κερδίσει και το κατόρθωνε συνήθως από στημένη φάση στο ενενηνταφεύγα. Το παρεάκι γκρίνιαζε ακατάπαυστα. Ετρεμε σαν χαρτί μόλις ο αντίπαλος περνούσε τη σέντρα, επιστράτευε φθηνές προλήψεις για να επηρεάσει το σκορ κι έλουζε διαιτητή και άστοχους παίκτες με εκλεπτυσμένα... γαλλικά. Η πολυετής αποχή του Φυντανίδη τον έκανε να μοιάζει αρτιπροσήλυτος. Πανηγύριζε σαν μικρό παιδί όποτε διαψεύδονταν τα σχεδόν πάντα απαισιόδοξα προγνωστικά του.

Αναχώρησε αιφνιδίως τον Φλεβάρη του '12 ο Πριμηκύριος. Τον πρόδωσε η καρδιά του καθώς εντρυφούσε στο αγαπημένο του χόμπι, το κυνήγι. Τον βρήκε χάρος στο φτερό, κάπου στη Στυλίδα. Τον ακολούθησε ο Αμελίδης τον Μάρτη του '14. Θυμηθήκαμε όλα αυτά με τον αχώριστο σύντροφό τους Γιάννη Ξενίδη το βουρκωμένο μεσημέρι του Σαββάτου, στο προαύλιο του Α' Νεκροταφείου, ξεπροβοδίζοντας τον Σεραφείμ. Στον επόμενο αγώνα της ΑΕΚ τρία κίτρινα τριαντάφυλλα θα πενθούν στις γνωστές θέσεις του ΟΑΚΑ. Κι άλλα τόσα στα δημοσιογραφικά της Νέας Φιλαδέλφειας, την ημέρα που θα εγκαινιάζεται το «Τζαμί». Ηταν το όνειρό τους, που δεν πρόλαβαν να δουν εκπληρωμένο.