Σε τόπους μακρινούς ταξιδεύω συχνά με Καβάφη τούτες τις μέρες της απαγόρευσης των μετακινήσεων, όχι μόνο για την ψυχική ανάταση και συγκίνηση, αλλά και για το σοκ αυτογνωσίας και τους προβληματισμούς που προσφέρουν οι στίχοι του. Εσωτερικές και, κυρίως, εξωτερικές παγίδες κρύβει ο αναγκαστικός εγκλεισμός, γι’ αυτό πρέπει να ’χουμε τα μάτια μας τέσσερα πριν και, ιδίως, μετά την άρση του. Ιδού: ΤΕΙΧΗ Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ/ μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη./ Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ./ Αλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·/ διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον./ Α, όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω./ Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον./ Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Ο αστικός ιστός δεν θα ’ναι ποτέ ο ίδιος έπειτα απ’ το πέρας της εθελούσιας απομόνωσης. Εκόντες ή άκοντες θα αποφεύγουμε τους συγχρωτισμούς, τους συνωστισμούς και τις πολλές εκ του σύνεγγυς συνάφειες, κινδυνεύοντας να καταντήσουμε ξένοι στην ίδια Αλεξάνδρεια: ΑΠΟΛΕΙΠΕΙΝ Ο ΘΕΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΝ Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί/ αόρατος θίασος να περνά/ με μουσικές εξαίσιες, με φωνές –/ την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου/ που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου/ που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις./ Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,/ αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει./ Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν/ ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·/ μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς./ Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,/ σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,/ πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,/ κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι/ με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,/ ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,/ τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,/ κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.
Και μια προτροπή, τέλος, η οποία αναδεικνύει το μάταιον της αλλαγής περιβάλλοντος, για όσους δεν κρατιούνται να μην κάνουν Λαμπρή στο χωριό, σε βουνό, σε κάμπο ή σε νησί: Η ΠΟΛΙΣ Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γη, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα./ Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη απ' αυτή./ Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·/ κ' είν' η καρδιά μου –σαν νεκρός– θαμμένη./ Ο νους μου ώς πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει./ Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω/ ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,/ που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».// Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες./ Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς/ τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·/ και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις./ Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού –μη ελπίζεις–/ δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό./ Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ/ στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γη την χάλασες.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας